Μουντιάλ 2022, Χουλιάν Άλβαρες: Με το “9” δικαιωματικά φορεμένο στην πλάτη του

Η καθημερινότητα ενός κοινοτικού υπαλλήλου στο Καλτσίν δεν είναι ιδιαίτερα απαιτητική. Δεν θα μπορούσε να είναι. Χωριουδάκι, με 2.500 ψυχές όλες κι όλες, στην επαρχία της Κόρδομπα, στην κεντρική Αργεντινή. Οι ντόπιοι το αποκαλούν Paraje Salado, δηλαδή, ο τόπος του αλατιού, χωρίς όμως να παράγουν.

Ο Χιούγκο Ραφαέλ Βαράς αφού ολοκληρώσει την επίσημη υπηρεσία του στην κοινότητα, τη συνεχίζει και εκτός ωραρίου, αναλαμβάνοντας, για χρόνια τώρα, μεταφορές φαγητών, από παντοπωλεία, εστιατόρια, σπίτια, οπουδήποτε προσφέρονται σε όσους είτε δεν τα έχουν είτε δεν μπορούν να τα αγοράσουν ή ακόμη ακόμη αδυνατούν και να τα φτιάξουν.

Τέτοια η ανάγκη, τέτοια η δυσκολία του μεροκάματου και η ανέχεια της περιοχής, που το αυτοκίνητο που φόρτωνε για να μεταφέρει όλα τα απαραίτητα, έφτασε να μην τα χωράει για όλους όσους τα χρειάζονταν. Κουτσά στραβά, αυτοσχεδιάζοντας, αφιερώνοντας παραπάνω ώρα, καίγοντας περισσότερη βενζίνη, την άκρη την έβρισκε. Συνεχώς όμως η καθημερινότητα γίνονταν πιο απαιτητική, τα δρομολόγια πιο δύσκολα, χωρίς ο χώρος του αυτοκινήτου να μεγαλώνει.

Futura Estrellita

Κάτω όμως δεν το έβαζε. Έβρισκε μάλιστα χρόνο να συντηρεί μια ποδοσφαιρική σχολή. Futura Estrellita, τη λένε. “Τα αστεράκια του μέλλοντος”. Από εκεί είχαν περάσει και τα τρία αγόρια της Μαριάνα, μιας δασκάλας νηπιαγωγείου και του Γκουστάβο, ενός οδηγού νταλίκας.

Ο μεγαλύτερος Αγκουστίν, είχε προοπτική, έφτασε κοντά να παίξει επαγγελματικά, ένας σοβαρός τραυματισμός όμως στο γόνατο γρήγορα του έσβησε τις όποιες φιλοδοξίες. Συνέχισε σπουδάζοντας λογιστική. Ο μεσαίος, ο Ράφαελ, δεν έφτασε καν να διανοηθεί πως θα μπορούσε να ζήσει από το ποδόσφαιρο. Αυτός σπούδασε γυμναστής και πλέον συντηρεί το μεράκι της μπάλας παίζοντας στην τοπική Ατλέτικο του Καλτσίν.

Ο μικρότερος, ο Χουλιάν, ήταν και ο πιο ταλαντούχος. Ακολούθησε από τα τέσσερά μόλις χρόνια του τ’ αδέρφια του, έχοντας ξεκάθαρο το τι ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει. Και το απάντησε, γραπτώς, στο καθιερωμένο σε κάθε σχολειό, κάθε χώρας, θέμα έκθεσης για κάθε παιδί, όταν αυτό μπορεί να αραδιάσει στο χαρτί δυο-τρεις προτάσεις.

Αυτός έγραψε μια και μόνο. “Επαγγελματίας ποδοσφαιριστής”. Χωρίς φιοριτούρες, χωρίς δισταγμό, σοκαριστικά ξεκάθαρα, ειδικά για ένα εξάχρονο πιτσιρίκι, με την αναφορά της λέξης “επαγγελματίας”. Και ο μπαγάσας, από τότε κιόλας, το δικαιολογούσε παίζοντας. Έγινε η τοπική ατραξιόν, με scouts πρώτα απ’ όλη τη χώρα και μετά απ’ όλο τον πλανήτη να μαζεύονται βδομάδα παρά βδομάδα στο Καλτσίν για να τον δουν να κλωτσάει το τόπι.

Η Ρεάλ και το μέσο της Μπαρτσελόνα με τον πατέρα του Μέσι

Η Futura Estrellita του Ράφα – έτσι ξέρουν όλοι τον κοινοτικό υπάλληλο, διανομέα, ιδιοκτήτη ποδοσφαιρικής σχολής και προπονητή – κατακλύστηκε από προσκλήσεις. Σε όλους τους μεγάλους πήγε. Ρίβερ (η αγαπημένη της οικογένειας, αλλά και ολάκερου του Καλτσίν. Δεν είναι τυχαίο που η τοπική Ατλέτικο τα χρώματα των «εκατομμυριούχων» έχει υιοθετήσει στις εμφανίσεις της), Μπόκα, Εστουντιάντες, Ιντεπεντιέντε.

Παντού, περάστε άκουγε. Ο μικρός όμως δεν ήθελε να φύγει από το σπίτι του. “Μπαμπά, μην με αφήσεις εδώ”. Μονότονα, αλλά αθώα επαναλαμβανόμενη ατάκα, αυτονόητα όμως για κάθε γονιό απόλυτα πειστική, αυτή που άκουγε ο Γκουστάβο κάθε φορά που κάποια ομάδα του ζητούσε να της εμπιστευτεί τον γιο του.

Το ίδιο είπε ο μικρός όταν η χάρη του έφτασε ως και τη Μαδρίτη, όπου έντεκα χρονών δοκιμάστηκε από κοτζάμ Ρεάλ. Εκεί ήταν η μόνη φορά που οι γονείς, και οι δυο τότε, βλέποντας μονοπάτι, τροχιά, εξασφάλιση, παράκουσαν τον κανακάρη, θαμπωμένοι από τα κάλλη της ‘βασίλισσας”.

Το ενδιαφέρον των Μαδριλένων, μοιραία αφύπνισε και τον άλλον πόλο. Σε ένα φιλικό με την Μπαρτσελόνα άλλωστε είχε άλλωστε οργιάσει ο μικρός, δεν ήθελε πολύ. Και οι Καταλανοί είχαν και τα μέσα. Για την ακρίβεια, το μέσο. Επιστράτευσαν τον πατέρα του Λιονέλ Μέσι, τον Χόρχε για να μεσολαβήσει ώστε ο προορισμός να μην είναι η Καστίλη, αλλά η Καταλονία.

Μάταιος κόπος. Μάταια όμως και τα όσα πρόσφεραν οι “μερένγκες”, μιας και η αναπροσαρμοσμένη νομοθεσία στην Ισπανία έβαζε εμπόδια ανυπέρβλητα στις μετακινήσεις από το εξωτερικό παιδιών κάτω των 13 ετών και έτσι, παρότι εκείνη τη φορά δεν θα του πέρναγε, ο Χουλιάν παρέμεινε εκεί που ήθελε. Στο σπίτι του, στην – ξεκινούσε πια να παίζει εκεί, έχοντας μεγαλώσει αρκετά για να είναι ακόμη στα “Αστεράκια” του Ράφα – Ατλέτικο του χωριού του.

Η αράχνη και ο… ζωντανός κώνος στη Ρωσία

Και έμεινε τόσο που έμοιαζε πως το τρένο είχε χαθεί. Τόσα είχαν περάσει, κανένα σε κανένα δεν ανέβηκε. Και στάση – κακά τα ψέματα – από το Καλτσίν πόσες φορές να κάνουν; Μια, δυο; Για χάρη του πέρασαν πολλά και πολλές φορές παραπάνω, όμως ο μικρός, πεισματικά, αρνούνταν να ακολουθήσει αυτό που ο ίδιος είχε γράψει απαντώντας σ’ εκείνη την ερώτηση.

Επαγγελματίας ποδοσφαιριστής

Δεν φαίνονταν ρεαλιστικό. Δεν έμοιαζε να έρχεται. Αλλά όπως συνήθως φροντίζει το σύμπαν, ακριβώς εκείνη την στιγμή που δεν περίμενε πια κανείς, ήρθε. Ένας scout της Ρίβερ επέμεινε. Και παρότι δεν ήταν το παιδί θαύμα πια, αλλά ένας έφηβος στη μέση του δρόμου για την ενηλικίωση, του πρόσφερε την ευκαιρία. Και κάτι παραπάνω για έναν πια δεκαπεντάχρονο: τρόπο.

Θα μετακόμιζε στην πρωτεύουσα, θα έμενε στους κοιτώνες της ομάδας, θα τελείωνε το σχολείο, θα μάθαινε ποδόσφαιρο σε διαφορετικό πια επίπεδο, θα συνέχιζε να παίζει και έτσι, με οποιονδήποτε τρόπο και έκβαση, θα κέρδιζε στο τέλος κάτι, κάποιο επαγγελματικό εφόδιο. Και ας μην ήταν, σώνει και ντε, η μπάλα.

Θα ήταν όμως, σώνει και ντε, η μπάλα

LaAraña. Έτσι έγινε γνωστός. Δεν θέλει πολύ άλλωστε στην Αργεντινή, για ταλαντούχους πιτσιρικάδες να αποκτήσουν φήμη μεγαλύτερη από την ηλικία, το μπόι, ακόμη ακόμη και την προοπτική τους. Και το παρατσούκλι, πάντα, τονώνει, ενισχύει, δίνει.

Πόσο μάλλον κάτι τόσο ψαρωτικό όσο το συγκεκριμένο. Η αράχνη. Γιατί, παρότι συστήνονταν ως επιθετικός, τα χαρακτηριστικά του ήταν το συνεκτικό παιχνίδι με τους συμπαίκτες, το ασταμάτητο πρεσάρισμα στους αντιπάλους, η αέναη κίνηση και η αποτελεσματικότητα σε κάθε επιλογή και κίνηση, παράταιρη της ηλικίας.

Όλα, ταιριαστά με το προσωνύμιο. Όλα δεν γίνονταν να μην προκαλέσουν το ενδιαφέρον του Μαρσέλο Γκαγιάρδο, του κορυφαίου Αργεντινού τεχνικού των ημερών μας, ο οποίος πριν καν πατήσει τα 18, τον ανέβαζε στις προπονήσεις της πρώτης ομάδας και τον προετοίμαζε.

Και όχι μόνο αυτός δηλαδή. Δεν είχε καν αγωνιστεί επαγγελματικά κι όμως, πήρε γεύση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Στο προηγούμενο στη Ρωσία, με την ομάδα νέων της Ρίβερ αποτέλεσαν τους προπονητικούς αντιπάλους, αυτούς στους οποίους… ξεσπούσαν, έχοντας ρόλο… ζωντανών κώνων, οι παίκτες της “αλμπισελέστε” στα εσωτερικά διπλά της εθνικής Αργεντινής τόσο στο πλαίσιο της προετοιμασίας όσο και κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης.

Πριν τέσσερα χρόνια

Η εκπαίδευση ολοκληρώθηκε τέτοιες μέρες πριν τέσσερα χρόνια. Το “κουκλάκι” – άλλο χαρακτηριστικό παρατσούκλι αυτό, του Γκαγιάρδο – του έδινε ως τότε, στο φθινόπωρο που είχε μεσολαβήσει, παιχνίδια και χρόνο συμμετοχής. Δεν απογοήτευε. Ίσα ίσα. Για 18 χρονών παιδί μιλάμε.

Η στιγμή όμως που πλέον έγινε πρώτη μαρκίζα ήταν σε ένα ιστορικό superclasico, στον επαναληπτικό τελικό του Κόπα Λιμπερταδόρες, στον μόνο που έχει γίνει σε ευρωπαϊκό έδαφος, με τη Ρίβερ να υποδέχεται την Μπόκα στο “Μπερναμπέου”. Το ματς οδηγήθηκε σε παράταση και εκεί, ο Γκαγιάρδο έφερε από τον πάγκο τον μικρό.

Με το “9” μάλιστα στην πλάτη. Βαρίδι ασήκωτο. Λυγίζει άλλους κι άλλους, όχι ένα παιδί. Και σε τι σκηνή. Στο παλάτι της “βασίλισσας”, της Ρεάλ που του έστρωνε χαλί για να του φορέσει τα λευκά όταν ήταν μπόμπιρας. Σε γήπεδο που, όπως χαρακτηριστικά είπε στ’ αδέρφια του, κοιτάς ψηλά και δεν σε αφήνει να δεις τον ουρανό. Τόσο επιβλητικό, έτσι σκεπάζει όσους πατάνε το χορτάρι του.

Δεν σκόραρε, όμως με το παιχνίδι του, με την ενέργειά του, αφενός δικαιολόγησε απόλυτα το παρατσούκλι του, αφετέρου και κυρίως συνέβαλε στο να πετύχει η Ρίβερ δύο γκολ στο επιπλέον ημίωρο και επικρατώντας με 3-1 να στεφθεί πρωταθλήτρια Νότιας Αμερικής.

Πλέον όμως, δεν γίνονταν να κρυφτεί. Δεν γίνονταν να μείνει σε καθεστώς… ημιμονιμότητας στην πρώτη ομάδα, ούτε και περιορισμού. Τα γκέμια, είχαν πια σπάσει. Και έτσι, με την αλλαγή του χρόνου, υπέγραψε νέο συμβόλαιο. Ταιριαστό όμως πλέον στο “εννιάρι” της κατόχου του Λιμπερταδόρες, της Ρίβερ και της προσδοκίας που έσπαγε ταβάνι.

Το δώρο στον Ράφα και η εξέλιξη του Εκτορ Ενρίκε

Λίγες μέρες μετά την υπογραφή, στο Καλτσίν, ο Γκουστάβο χτύπησε την πόρτα του Ράφα. Του ζήτησε να τον ακολουθήσει. Για λίγα στενά περπάτησαν, μέχρι που έφτασαν μπροστά σε ένα πάρκινγκ. Εκεί, ο Γκουστάβο του έδειξε ένα ολοκαίνουργιο, λευκό ημιφορτηγάκι, δώρο από τον γιο του στον πρώτο προπονητή του.

Δώρο από τον γιο του στον άνθρωπο που φρόντιζε να κάνει την καθημερινότητα των συγχωριανών του όσο το δυνατόν καλύτερη, ανεξαρτήτως πόσο δύσκολη αποδεικνύονταν σε πρακτικό επίπεδο γι’ αυτόν. Και ναι, ένα μεγαλύτερο, με μηδενισμένο κοντέρ, αυτοκίνητο θα τους διευκόλυνε όλους.

Πλέον, από τον περασμένο Μάιο, η εκπαίδευση του Χουλιάν συνεχίζεται από τον μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό δάσκαλο (τουλάχιστον) της γενιάς μας, με τον Γκουαρντιόλα να πληρώνει 25 εκατομμύρια ευρώ και να τον παίρνει στο Μάντσεστερ. Για να κάνει τα ρεπό του Χάαλαντ, είπαν.

Κρίνοντας από τα πεπραγμένα του στο Κατάρ, από τη συμβολή που πια έχει στο παιχνίδι της Αργεντινής, από τον αέρα με τον οποίο παίζει σε τούτο το Παγκόσμιο Κύπελλο, μάλλον κάνει περισσότερα. Σ’ ένα Παγκόσμιο Κύπελλο που δεν ξεκίνησε βασικός, αποδεικνύεται αυτός που κόλλησε πιο πολύ από κάθε άλλον στο πλευρό του Λιονέλ Μέσι, παραστάτης ιδανικός της ιερής σταυροφορίας του.

Είτε κερδίζοντας το πέναλτι που έφερε το πρώτο γκολ στον χτεσινό ημιτελικό.

Είτε καλύπτοντας μισό γήπεδο με την μπάλα στα πόδια, κερδίζοντας όποια κόντρα, σπάζοντας ακόμη και τοίχο αν χρειαστεί ώστε να μπει ουσιαστικά με την μπάλα στα δίχτυα στο δεύτερο.

Είτε εξελίσσοντας την υπόσταση που πριν 36 χρόνια απέκτησε ο Έκτορ Ενρίκε στον προημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1986 δίνοντας στον Μαραντόνα την τελευταία πάσα πριν ο «Ντιεγκίτο» περάσει όλη την Αγγλία για να σημειώσει το γκολ του αιώνα.

Χτες λοιπόν, πρώτα “έσπασε” με το στήθος την μπάλα στον Μέσι στο κέντρο, αφήνοντας τον να πάει… βόλτα τον Γκβάρντιολ για μισό γήπεδο και στη συνέχεια, ακολουθώντας τον συμπαίκτη, του επέτρεψε να δώσει ουσία στο ρεσιτάλ του, παίρνοντας την πάσα του και μετατρέποντας την, αυτήν πια, σε ασίστ.

Δύο γκολ, ένα κερδισμένο πέναλτι. Σε ημιτελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου. Στα 22 του. Μόλις. Με το “9”, πολλαπλάσια βαρύ και ασήκωτο από εκείνο της Ρίβερ, να μοιάζει όμως ήδη – και εφεξής – δικαιωματικά φορεμένο στην πλάτη του Χούλιαν Αλβαρες.

Πηγή: sport24