Ο Μητσοτάκης απέναντι στον πολύφερνο πολιτικό «γαμπρό»

«Έκπληξη» δηλώνει από το πρωί μερίδα του ελληνικού Τύπου για το γεγονός ότι ο κ. Μητσοτάκης δήλωσε ξεκάθαρα πως δεν δέχεται το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ  να φορτώνουν στον ίδιο και τη Νέα Δημοκρατία τα επιτεύγματα της κ. Καïλή. Δεν είναι η πρώτη φορά που ένα μέρος δημοσιογράφων και αναλυτών παρουσιάζουν τον πρωθυπουργό ως έρμαιο των αναντίρρητων πολιτικών ανατροπών που κυοφορεί η απλή αναλογική, υποτιμώντας και το πολιτικό βιογραφικό του Κ. Μητσοτάκη και την πολιτική αξιοπρέπεια της κεντροδεξιάς παράταξης.

Πράγματι, ορισμένοι ταυτίζουν την κεντρώα ιδεολογική φυσιογνωμία με κάποιο άνευρο και πλαδαρό κέντρο, το οποίο έχουν κατασκευάσει στη φαντασία τους. Η κεντρώα μετριοπάθεια δεν σημαίνει, όμως, μόνιμη καθήλωση στην αναποφασιστικότητα, την οποία διαθέτει – περίπου κατ’ αποκλειστικότητα – ο (κερματισμένος) χώρος της κεντροαριστεράς. Η σοσιαλφιλελεύθερη ιδεολογική ταυτότητα σημαίνει, ανάμεσα στα άλλα, και αντιπαραθέσεις. Για να πειστούν και οι πιο δύσπιστοι, δεν έχουν παρά να θυμηθούν την στάση που τήρησε ο σημερινός πρόεδρος της ΝΔ κατά τον δεύτερο γύρο των εσωκομματικών εκλογών, όταν απέρριψε πλήρως κάθε προοπτική συνεργασίας με την αριστεροδεξιά συμμαχία των κ.κ. Τσίπρα και Καμμένου.

Στη λανθασμένη αυτή εκτίμηση για το πολιτικό ταπεραμέντο του Κυριάκου Μητσοτάκη προστίθεται και ο θεσμικός παράγοντας. Η απλή αναλογική είναι το πολιτικό κληροδότημα του κ. Τσίπρα στην αυτοδύναμη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Από την εποχή του μακρινού ’89, η απλή αναλογική δεν έχει διαδραματίσει κάποιο κρίσιμο ρόλο στο πολιτικό γίγνεσθαι. Η καθιέρωσή της έχει ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου για πολιτικές δυνάμεις, όπως ακριβώς είναι το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, το οποίο εκτιμά ότι, σε κάθε περίπτωση, ο ρόλος του θα είναι αναβαθμισμένος στο μετεκλογικό τοπίο, αφού, εδώ και καιρό, ο κ. Ν. Ανδρουλάκης έχε αυτάρεσκα αναγάγει εαυτόν σε άτυπη, τρίτη και «μεταρρυθμιστική» δύναμη στις μετεκλογικές εξελίξεις.

Οι απίθανες δηλώσεις περί «Δούρειου Ίππου» και η σημερινή επανατοποθέτησή του κάπου ανάμεσα στον «λαϊκιστικό ΣΥΡΙΖΑ» και την «νεοφιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία» δεν συνηγορούν υπέρ ενός ψύχραιμου και νηφάλιου πολιτικού παίκτη, ο οποίος οφείλει, πριν και πάνω από όλα, να μεριμνά για τον πολιτικό αυτοσεβασμό και την πολιτική αξιοπρέπειά του ίδιου και της πολιτικής οικογένειας που εκπροσωπεί. Εκεί όπου χωλαίνει ο κ. Ανδρουλάκη, αρχίζει να διαπρέπει η σαφήνεια του κ. Μητσοτάκη.

Άλλωστε, η χώρα αντιμετωπίζει πολλά και σοβαρά προβλήματα, η αντιμετώπιση των οποίων απαιτεί πολιτική διαύγεια και προγραμματική αντιπαράθεση. Οι παλαιοκομματικές και αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές του κ. Ν. Ανδρουλάκη τόσο έναντι του πρωθυπουργού, όσο και έναντι μιας ολόκληρης παράταξης μαρτυρούν οίηση, η οποία επιχειρεί να συσκοτίσει τα σημαντικά προγραμματικά ελλείμματα της πολυδιαφημισμένης σοσιαλδημοκρατικής ατζέντας, για τα συγκεκριμένα περιεχόμενα της οποίας οι πολίτες περιμένουμε να πληροφορηθούμε.

Τον κ. Μητσοτάκη μπορεί να τον κατηγορεί και να του φορτώνει βαρύτατα ηθικοπολιτικά παραπτώματα. Να είναι σίγουρος όμως ότι, στην τελική ευθεία προς τις βουλευτικές εκλογές, θα εισπράττει τις κοφτές απαντήσεις, που του αναλογούν.