Η Σουηδία και η απειλή της ακροδεξιάς προεδρίας στην Ε.Ε.

Σε ελάχιστες εβδομάδες ολοκληρώνεται η τσεχική προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τη «σκυτάλη» αναλαμβάνει η Σουηδία, όπου στα δεξιά του κυβερνώντος κόμματος υπάρχουν οι ευρωσκεπτικιστές του κόμματος των Σουηδών Δημοκρατών, χάρη στη στήριξη των οποίων το συντηρητικό κόμμα των Μετριοπαθών δεν θα μπορούσε να βρίσκεται στην εξουσία. Οι προβληματισμοί στην Ευρώπη πληθαίνουν για τη στάση της σουηδικής ακροδεξιάς.

Μετά ήττα των Σοσιαλδημοκρατών, οι Συντηρητικοί υπό την ηγεσία του Ουλφ Κρίστερσον ασκούν τη διακυβέρνηση της Σουηδίας. Πρόκειται για ένα τυπικό συντηρητικό κόμμα, που εντάσσεται στην κομματική οικογένεια της δημοκρατικής δεξιάς. Δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί το ίδιο για τους «Σουηδούς Δημοκράτες», οι οποίοι δικαιολογημένα εντάσσονται στα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς.

Η σουηδική άκρα δεξιά δεν επιθυμεί να συμμετέχει στη διακυβέρνηση της χώρας. Για αυτόν τον λόγο, άλλωστε, δεν υπάρχουν ακροδεξιοί υπουργοί. Χωρίς, όμως, την κοινοβουλευτική στήριξη των Δημοκρατών, η κυβέρνηση του Ουλφ Κρίστερσον θα είχε πέσει. Αναπόφευκτα, λοιπόν, οι Μετριοπαθείς σταθμίζουν τις πολιτικές απόψεις των Δημοκρατών, οι οποίοι δίνουν έμφαση σε ζητήματα μετανάστευσης και ασφάλειας, προωθώντας μια ακραία εθνοκεντρική προβληματική.

Η πρώην πρωθυπουργός διέκρινε το «βαρίδι» αυτό στην επικείμενη προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η σοσιαλδημοκράτισσα Μαγκνταλένα Άντερσον τόνισε στο Euractiv ότι «η επιλογή (σ.σ.: του Κρίστερσον) να συνεργαστεί με ένα κόμμα που αυτοχαρακτηρίζεται ως το πιο επικριτικό της Σουηδίας προς την ΕΕ, που αγωνίζεται να υποστηρίξει τις βασικές αξίες της ΕΕ, που αγνοεί τους κλιματικούς στόχους και επικρίνει την κλιματική πολιτική της ΕΕ — είναι πρόβλημα».

Ο Σουηδός Πρωθυπουργός μπορεί να δηλώνει ότι «μια πιο πράσινη, ασφαλέστερη και πιο ελεύθερη Ευρώπη βρίσκεται στο επίκεντρο των προτεραιοτήτων μας», αλλά το «αγκάθι» παραμένει. Διαβάζοντας κάποιος το πρόγραμμα των Σουηδών Δημοκρατών, διαπιστώνει ότι την ηγεμονική θέση έχει το αίτημα των κλειστών συνόρων και της δημόσια τάξης. Οι αναφορές στην «πράσινη οικονομία» είναι μηδαμινές και η αμφισβήτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πρόδηλη: «Η μεταναστευτική κρίση αποκάλυψε αδυναμίες στη συνεργασία της ΕΕ. Το νέο σύμφωνο μετανάστευσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θα μείωνε την αυτοδιάθεσή μας ακόμη περισσότερο και, εάν περάσει η πρόταση για διανομή νέων μεταναστών με βάση την καταγωγή τους, η χώρα μας θα δεχτεί και πάλι δυσανάλογα υψηλό ποσοστό μεταναστών».

 Είναι ασύμβατα με την ίδια την ιδέα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης τα κεντρικά αιτήματα της σουηδικής άκρας δεξιάς, που ζητεί «να σταματήσουν η αποκέντρωση εξουσιών και οι φόροι της ΕΕ και να πάψει η λογοκρισία της Ε.Ε».

Ο Ουλφ Κρίστερσον και, μαζί του, οι υπόλοιπες χώρες μέλη της Ε.Ε. καλούνται να ισορροπήσουν σε τεντωμένο σχοινί, επιχειρώντας να συμβιβάσουν ώριμα κοινοτικά αιτήματα με τις εθνικιστικές αντιλήψεις του κόμματος που ουσιαστικά συγκυβερνά με τον Σουηδό πρωθυπουργό.