Μπορεί ο δον Φάμπιο Καπέλο να… φάει απόψε το καπέλο του;

Τα ίδια λέει γενικώς, γοητευμένος από τον «τρόπο» που λανσάρει τα τελευταία χρόνια ο άλλος μεγάλος των καιρών μας: Ο Γιούργκεν Κλοπ, του gegenpress και του transition. Το «άμεσο» ποδόσφαιρο που πατά στη μόνιμη διάθεσης πίεσης της μπάλας με στόχο την ανισορροπία του αντιπάλου και φυσικά στην κάθετη πάσα.

Το γεγονός ότι δεν έχουμε ακούσει τη φωνή του από τους «8» και πέρα  πιθανότατα έχει σημαία (Αργεντινή)  και όνομα (Λιονέλ). Τώρα για το επώνυμο: Διαλέξτε εσείς. Ίσως Μέσι, ίσως Σκαλόνι. Διότι εξηγείται και τους με δύο: θα ήταν τρελός κάποιος να πιστεύει ότι με τον Μέσι στο γήπεδο υπάρχει κάτι πιο ταιριαστό για την ομάδα του ή θα ήταν τρελός κάποιος να πιστεύει ότι αυτό το στιλ ποδοσφαίρου παίζεται αν δεν έχεις τον Μέσι.

Οι τελευταίες «ορκισμένες παρθένες» της Αλβανίας που ζουν σαν άντρες

Αν είναι η Αργεντινή ένα κλασικό δείγμα «τίκι-τάκα» όπως η Ισπανία που το έκανε δικό της από τις μέρες αφθονίας της Μπάρτσα και εκείνη την ευλογημένη φουρνιά του Τσάβι, του Ινιέστα και των άλλων; Προφανώς όχι. Αλλάζει διαρκώς σχηματισμούς για να προσαρμοστεί στις ανάγκες του εκάστοτε αντιπάλου. Έχει κομμάτια του παιχνιδιού που νιώθει πιο άνετα με τη μπάλα στον αντίπαλο.  Είναι όμως μια ομάδα που «πατά» πάνω στη βασική νόρμα αυτού του στιλ. Στα overloads που πλέον έγιναν μόδα και στις τηλεοπτικές μεταδόσεις. Στις «υπεραριθμίες» σε μικρούς χώρους. Στην πάσα δίπλα και στην «άδεια» απέναντι πλευρά που χτίζει καριέρες στους πλάγιους μπακ: Πόσες φορές άραγε σε αυτό το τουρνουά δεν ακούσατε πως ο Μάρκος Ακούνια από αριστερά (overlap) υποδέχεται την μπάλα από τον Λιονέλ Μέσι, όπως ακριβώς έκανε στο Καμπ Νου ο Ζόρδι Άλμπα;

Ο Λιονέλ Σκαλόνι  έφτιαξε χρόνια τώρα μια ομάδα όπως τη θέλει ο Μέσι. Σε νοοτροπία αλλά και σε στιλ. Ένα ποντάρισμα all in πάνω στις ικανότητες του καλύτερου ποδοσφαιριστή των καιρών μας. Ένα «false 9», το αυθεντικότερο του είδους, που πολλές φορές λειτουργεί σαν «10». Και παρτενέρ ένας φορ runner που κυρίως έρχεται από τα άκρα: Ο Χουλιάν Άλβαρες κάνει θραύση σε έναν ρόλο που κάποτε κράτησε με τεράστια επιτυχία ο Νταβίντ Βίγια στη Βαρκελώνη. Ανεξάρτητα με το τι θα συμβεί το απόγευμα, ο προπονητής της έχει δικαιωθεί πανηγυρικά.

Το απόγευμα είναι αουτσάιντερ. Και μάλιστα πολύ μεγαλύτερο από ότι επιτρέπουν οι στοιχηματικές εταιρίες και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα να φανεί. Η –κανονική- Γαλλία υπερτερεί σε εμπειρία, σε βάθος,  σε ατομικό ταλέντο, σε δύναμη και ταχύτητα. Ακόμη και σε ομοιογένεια μιας και ο βασικός κορμός της είναι προϊόν μιας ιδέας που κρατάει χρόνια.  Η παγκόσμια πρωταθλήτρια πατά στην ικανότητα της στο transition και την έφεση που έχουν οι ποδοσφαιριστές της να «οδηγήσουν» με τη μπάλα. Δεν στήνει παγίδες ψηλά, ξέρει να περιμένει στο μεσαίο «μπλοκ» του γηπέδου και παίρνει τα λιγότερα δυνατά αμυντικά ρίσκα. Δεν είναι τυχαίο ότι στα νοκ άουτ έχει δεχθεί γκολ μόνο από πέναλτι.

Σε αυτό το τουρνουά ο αναγεννημένος Αντουάν Γκριεζμάν για να δουλέψει ο 4-3-3 σχηματισμός έχει απομακρυνθεί αισθητά από το επιθετικό τρίτο του γηπέδου και  σε έναν ρόλο πίσω ή ανάμεσα από τις γραμμές του αντιπάλου αποτελεί τον mvp με σιγαστήρα.

Αν μπορεί αυτό το αντάμωμα να τελειώσει με την κούπα στην αγκαλιά του Λιονέλ Μέσι; Προφανώς. Αρκεί η Αργεντινή να θυμηθεί ότι τους τελικούς δεν τους «παίζεις», τους «κερδίζεις» και βέβαια να παραμείνουν όλα τα άστρα στη θέση τους πάνω από τον ουρανό της Ντόχα. Θα είναι το τέλειο φινάλε για τον Pulga. Θα είναι όμως και μια τέλεια ευκαιρία να προκαλέσει κάποιος τον Φάμπιο Καπέλο να… φάει το καπέλο του.