3 ημέρες έκλαιγα στο νοσοκομείο μέχρι που ο γιός μας είπε όλη την αλήθεια για τις απιστίες του μπαμπά του

Ο άνδρας μου έκανε απόπειρα αυτοκτονίας. Ήπιε όσα χάπια βρήκε σπίτι και άλλα τόσα που αγόρασε από το φαρμακείο. Τρεις μέρες στο δωμάτιο του νοσοκομείου δεν είχα κλείσει μάτι. Έκλαιγα απαρηγόρητη ρίχνοντάς μου ευθύνες που δεν είχα καταλάβει το βαθμό της ψυχολογικής πίεσης που αισθανόταν λόγω των οικονομικών μας προβλημάτων. Προσευχόμουν στο Θεό να γιατρευτεί το σώμα αλλά και η ψυχή του και ήμουν έτοιμη να κάνω τα πάντα γι’ αυτόν. Να τον βοηθήσω να το ξεπεράσει με όποιο τρόπο και όποιο κόστος. Τα βράδια που ο θάλαμος πλημμύριζε σιωπές, το μυαλό μου ταξίδευε στις παλιές καλές εποχές. Τότε που το σπίτι μας πλημμύριζε από γέλια, χαρά και ευτυχία.Ήμουν 18 χρόνια παντρεμένη. Σε μια κωμόπολη της Πελοποννήσου, εγώ και ο άνδρας μου στήσαμε το σπίτι μας και το μαγαζί μας και κάναμε δυο υπέροχα παιδιά. Δυο αγόρια που τα λατρεύαμε όσο τίποτε άλλο στον κόσμο.

Πόσες φορές είχα ακούσει να μου λένε “μα τι ωραία οικογένεια που είστε” και εγώ πλημμύριζα υπερηφάνεια για όλα όσα ο Θεός μου έδωσε απλόχερα. Ώσπου ήρθε η οικονομική κρίση. Το μαγαζί με τα τοπικά προϊόντα που είχαμε, άρχισε να μην πηγαίνει καλά. Μειώσαμε τα περιττά έξοδα για να μπορέσουμε να αντεπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις μας. Δεν θέλαμε τα παιδιά μας να στερηθούν όπως είχαμε στερηθεί εμείς μικροί.

Έτσι προσπαθήσαμε να βρούμε λύσεις. Εγώ ήμουν περισσότερες ώρες στο μαγαζί και ο άνδρας μου άρχισε να ψάχνει για δεύτερη δουλειά. Φυσικά στη μικρή μας πόλη ήταν δύσκολο να βρει κάτι άλλο γι’ αυτό άρχισε να ψάχνει στις γύρω περιοχές. Θυμάμαι ήταν για ώρες μπροστά στον υπολογιστή. Πολλές φορές ξυπνούσα τα άγρια μεσάνυχτα και τον έβλεπα στο γραφείο, χωμένο μπροστά στην οθόνη.

Τον παρακαλούσα να έρθει να ξεκουραστεί αλλά δεν με άκουγε “πήγαινε εσύ και θα έρθω” ήταν η απάντησή του και ούτε που καταλάβαινα τι ώρα ερχόταν. Μετά από κάποιους μήνες άρχισε κάποια ταξίδια. Έκλεινε ραντεβού με προμηθευτές για να εμπλουτίσει το μαγαζί με άλλα προϊόντα πιο οικονομικά αλλά και είδη διακόσμησης. Από τα λιγοστά μας χρήματα έπρεπε να καλύψουμε και τα έξοδα των ταξιδιών. Πάντα πριν φύγει ήταν ενθουσιασμένος αλλά κάθε φορά γυρνούσε και πιο απογοητευμένος. Όλο κάτι γινόταν και οι συμφωνίες ακυρώνονταν. Στεναχωριόμουν που τον έβλεπα να αγωνίζεται χωρίς αποτέλεσμα. Ράγιζε η καρδιά μου κάθε φορά που επέστρεφε με το κεφάλι κάτω και όλο νεύρα. Αυτό βέβαια είχε και αντίκτυπο στη ζωή μας ως ζευγάρι. Δεν βρισκόμασταν πια ερωτικά.

Ήταν το τελευταίο πράγμα που σκεφτόταν. Φυσικά όσο και να μου έλειπε ο άνδρας μου, και όσες προσπάθειες έκανα για να τον φέρω πιο κοντά μου καταλάβαινα ότι το οικονομικό μας πρόβλημα τον είχε επηρεάσει βαθιά και έκανα υπομονή. Μέχρι που ήρθε η απόπειρα αυτοκτονίας και έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Θεώρησα τον εαυτό μου υπαίτιο που δεν κατάλαβα εγκαίρως ότι ο άνδρας μου χρειαζόταν τη βοήθεια κάποιου ειδικού. Ότι βυθιζόταν στη θλίψη και εγώ δεν μπόρεσα να τον κρατήσω στην επιφάνεια. Την τρίτη μέρα από την απόπειρα αυτοκτονίας αποφάσισα να πάω σπίτι να κάνω ένα μπάνιο.

Ήμουν καταρρακωμένη με τεράστιους μαύρους κύκλους στα μάτια. Ο μικρός μου γιος, 14 ετών, με πλησίασε δειλά και μου είπε “μαμά, δεν μπορώ να σε βλέπω άλλο να υποφέρεις, δεν θέλω να πεθάνεις γι’ αυτόν… δεν το αξίζει… έλα να δεις” και με οδήγησε στον υπολογιστή που είχαμε σπίτι. Άρχισε ν’ ανοίγει κάποια αρχεία και πάλι κάποια άλλα ώσπου… μου κόπηκε η ανάσα από αυτό που έβλεπα. Φωτογραφίες του άνδρα μου με ηλικιωμένες γυναίκες σε άσεμνες πόζες. Πηγαίνοντας παρακάτω τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο σκληρά. Ο άνδρας μου πρωταγωνιστής σε πορνογραφικό υλικό με πολλές διαφορετικές γυναίκες κυρίως μεγάλης ηλικίας.

Εκτός από τις φωτογραφίες και τα video υπήρχε και αλληλογραφία που αποδείκνυε περίτρανα ότι όλα τα επαγγελματικά του ταξίδια γίνονταν γι’ αυτό το λόγο. Ο άνδρας μου λοιπόν ταξίδευε για να “πουλήσει” το κορμί του ή αλλιώς τις υπηρεσίες του σε αυτές τις γυναίκες έναντι αδρού χρηματικού αντιτίμου και μάλιστα το έκανε με μεγάλη ευχαρίστηση. Όμως δεν λογάριασε ότι αυτός ο δρόμος θα μπορούσε να τον οδηγήσει σε αδιέξοδο. Κάποιος Νίκος (στη συνέχεια έμαθα ότι ήταν αυτός που τον ώθησε στην πορνεία μέσω κάποιων sites) του ζητούσε το 70% από τα χρήματα που έβγαζε αλλιώς θα δημοσιοποιούσε τις επίμαχες φωτογραφίες και video για να τον κάνει ρεζίλι. Όλο αυτό το υλικό δηλαδή που ο ίδιος ο άνδρας μου του είχε στείλει με e-mail υπερηφανευόμενος για τα κατορθώματά του. Οι εκβιασμοί και οι απειλές του Νίκου οδήγησαν λοιπόν τον άνδρα μου στην απόπειρα αυτοκτονίας.

Η αποκάλυψη όλης αυτής της χυδαιότητας ήταν ένα σοκ για μένα. Δεν μπορούσε να χωρέσει στο μυαλό μου. Το χειρότερο όλων βέβαια είναι ότι όλα αυτά τα είχε ανακαλύψει το παιδί μου. Αυτό για μένα ήταν αβάσταχτο. Δεν θυμάμαι τι έκανα αμέσως μετά. Όμως αυτός ο δρόμος δεν είχε επιστροφή. Ζήτησα βοήθεια από ψυχολόγο για το πώς πρέπει να διαχειριστώ το θέμα του παιδιού μου, το οποίο 3 μήνες σήκωνε αυτό το βάρος μόνο του. Αποκάλυψα στον άνδρα μου ότι γνωρίζω όλη την αλήθεια και του ζήτησα διαζύγιο. Όχι μόνο δεν αρνήθηκε τίποτα αλλά είχε και ένα μειδίασμα στο πρόσωπο του που με έκανε να τον σιχαθώ ακόμα περισσότερο. Μόλις βγήκε από το νοσοκομείο πήγε στους γονείς του όπου είχα προλάβει και τους είχα πει όλη την αλήθεια. Ο πατέρας και τα αδέλφια του δεν ήθελαν ούτε να το δουν, μόνο η μάνα του στάθηκε δίπλα του.

Το φιλικό μας περιβάλλον αλλά και τα παιδιά μας το έκαναν επίσης στην άκρη. Έγινε δακτυλοδεικτούμενος στην πόλη που κάποτε τον καμάρωνε. Το διαζύγιο βγήκε μόλις σε δυο μήνες. Έφυγα από το σπίτι και φυσικά ήρθαν και τα παιδιά μαζί μου. Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα. Σ’ ένα κρεβάτι κοιμόμασταν και οι τρεις μέχρι που σιγά σιγά έστησα και πάλι το νοικοκυριό μου με τη βοήθεια συγγενών και φίλων. Από τότε έχουν περάσει 10 μήνες. Έχω αρχίσει να δουλεύω ως καθαρίστρια σε κάποια μαγαζιά. Τα παιδιά μου “δουλεύουν” με το ψυχολόγο και πάνε πολύ καλύτερα και εγώ αισθάνομαι πιο δυνατή. Όχι πάντα όμως… Aκόμα αποφεύγω να περνάω από το σπίτι του πρώην άνδρα μου και από το μαγαζί μας. Προτιμώ να κάνω κύκλο για να πάω στη δουλειά μου. Υπάρχουν και κάποια βράδια που κλαίω μόνη στο σκοτάδι αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι αναπνέω καθαρό αέρα.