Αμφισβήτηση (και) του Ρίσι Σούνακ;

Μετά την κρίση με τις κυβερνήσεις του Μπόρις Τζόνσον και της Λιζ Τρας, ο Ρίσι Σούνακ βρίσκεται ενώπιον μιας εκτεταμένης κοινωνικής αμφισβήτησης της πολιτικής που ακολουθεί. Όντας βαθιά ορθολογιστής, ο Σούνακ μερίμνησε, ωστόσο, έτσι ώστε η κυβέρνησή του να έχει ακόμη πολιτικά καύσιμα.

Από τα μέσα Δεκεμβρίου, το Νησί γνωρίζει το μεγαλύτερο κύμα απεργιών από τη δεκαετία του 1980. Οι εργαζόμενοι των σιδηροδρόμων, οι ταχυδρόμοι, ακόμη και οι νοσοκόμες και οι εργαζόμενοι στις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης διαμαρτύρονται για την κυβερνητική πολιτική, η οποία έχει ωθήσει τη χώρα σε μια ύφεση που είναι ουσιαστικά εγχώρια.

Μετά τις αρκετά πρόσφατες παρεμβάσεις της Λιζ Τρας για φορολογικές περικοπές, οι αγορές έπεσαν κατακόρυφα, ειδικά για τους υψηλότερους εισοδηματίες. Το μέτρο υπήρξε παρορμητικό, χωρίς πραγματικό σχεδιασμό. Και έτσι ο Σουνάκ δεν είχε άλλη επιλογή από το να ανακοινώσει μια αλλαγή 180 μοιρών, αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του.

Αντί για φορολογικές μειώσεις, σχεδιάζει τώρα αυξήσεις φόρων και ένα επιπλέον πακέτο λιτότητας άνω των 55 δισεκατομμυρίων, που θα επηρεάσει πρωτίστως τις δημόσιες υπηρεσίες. Πρόκειται για μια πολιτική, η οποία μοιάζει περισσότερο με τις πολιτικές λιτότητας του Ντέιβιντ Κάμερον και για την οποία οι Τόρις δεν έχουν ουσιαστικά καμία εντολή.

Ο τελευταίος, άμεσα εκλεγμένος πρωθυπουργός των Συντηρητικών, ο Μπόρις Τζόνσον, ήρθε στην εξουσία το 2019 με την υπόσχεση να δώσει στον φτωχό Βορρά μια οικονομική ώθηση. Ο Σουνάκ δεν το αναφέρει πλέον καθόλου, αν και δεν ευθύνεται ο ίδιος για επιλογές που έγιναν πριν από αρκετά χρόνια. Η κοινωνική αμφισβήτηση είναι, όμως, ήδη εδώ, παρούσα και για την κυβέρνηση του Σούνακ. Μια αμφισβήτηση που δεν έχει γίνει, προς το παρόν τουλάχιστον, και εσωκομματική, πολιτική.

Ο Ρίσι Σούνακ έχει καταφέρει να κερδίσει το «πολιτικό στοίχημα», πριν από το αντίστοιχο οικονομικό. Ο συντηρητικός πρωθυπουργός έχει μπορέσει να διαφυλάξει την εσωτερική ενότητα του κόμματός του. Τα κορυφαία στελέχη των Τόρηδων γνωρίζουν, άλλωστε, ότι δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια εσωκομματικής αντιπολίτευσης στον άμεσο πολιτικό ορίζοντα.