Η ευγονική της αριστεράς και ο Θάνος Πλεύρης

Σε σημαία αντιπολιτευτικού αγώνα εξέλιξαν οι porte – parole μιας αριστεράς την επιβολή προστίμου στον συμπαθή πρωταγωνιστή, ο οποίος συνελήφθη από τον φακό να απολαμβάνει το τσιγάρο του σε δημόσιο χώρο,  στην τρυφερή και ερωτική αγκαλιά μας δημοφιλούς τραγουδίστριας. Η πιο πρόσφατη λεκτική επίθεση εναντίον του κ. Θάνου Πλεύρη άπτεται προσωπικών στοιχείων του υπουργού Υγείας, αφού φθάνει να υπαινίσσεται ακόμη και (απαράδεκτες και κατά φαντασίαν) αρνητικές επιρροές από το οικογενειακό του περιβάλλον. «Πλεύρης γεννιέσαι, δεν γίνεσαι», απεφάνθη το ιερατείο μιας ορισμένης αριστεράς μέσω της χαρακτηρισμένης φαρμακόγλωσσας. Αυτή η άθλια επίθεση ευγονικής έμπνευσης είναι, όπως αρκετές άλλες της εγχώριας αριστερής radicality, εκτός χρόνου και εκτός της καθολικότητας του νόμου.

Το κάπνισμα είχε, πράματι, έναν αέρα αντίστασης και συνυφαινόταν με τα αριστερά ήθη της πρώιμης μεταπολιτευτικής περιόδου. Η απόλαυση της γλύκας που προσφέρουν τα σιγαρέτα, συνήθως αυτά της ελληνικής υπαίθρου, ήταν ανεπιτήδευτα δεμένη με τις μαραθώνιες συζητήσεις για την «κρίση στην αριστερά», αλλά και με τις πολιτικές εντάσεις γύρω από το περιεχόμενο των κομματικών ντοκουμέντων, όταν η «συντροφική» αντιπαράθεση έφθανε στους «απολογισμούς δράσης» και στο πεισματάρικο λενινιστικό ερώτημα «Τι κάνουμε;».

Αυτή η αντιστασιακή κουλτούρα της μεταπολίτευσης άρχισε να μπαίνει στα χρονονοντούλαπα των προσωπικών αναμνήσεων του κάθε «αγωνιστή». Πολιτικά – ιστορικά, η προσπάθεια ενεργοποίησης αντιδεξιών αντανακλαστικών, εγχείρημα που δεν διστάζει να επιστρατεύει αδέξια ακόμη και θεωρήματα περί οικογενειακής ευθύνης, κινείται εκτός χρόνου, είναι χρονικά άσχετη, και για αυτόν τον λόγο, ξεπέφτει σε φθηνά επιχειρήματα εναντίον ενός νέου υπουργού, ο οποίος συμμετέχει σε μια διαδικασία πληρέστερης νομικής ενηλικίωσής μας.

Ο δημοκρατικός νόμος, ως γενική και αφηρημένη ρύθμιση, δεν έχει ατομική απεύθυνση, δεν ψηφίζεται για να εφαρμοστεί υπέρ ή εναντίον ενός μεμονωμένου ατόμου, αλλά είναι προικισμένος με καθολικότητα. Και η καθολικότητα αυτή δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε περισσότερο ή λιγότερο κοινωνικά αναγνωρίσιμα πρόσωπα, ούτε λαμβάνει υπ’ όψη προεκλογικές περιόδους. Εφαρμόζεται, ακόμη κι αν ο εκάστοτε υπουργός δεν αποκομίζει πολιτικά κέρδη, όπως είναι η περίπτωση του κ. Θάνου Πλεύρη.

Βρισκόμαστε, άλλωστε, στην εποχή της πολιτικής ενηλικίωσης της γενιάς Ζ, αυτής της γενιάς των νεαρών συμπολιτών μας, που γεννήθηκαν μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και που κάνουν delete, χωρίς δεύτερη κουβέντα, σε αναχρονιστικές και, κατά κυριολεξία, ανομικές προσεγγίσεις των συλλογικών μας πραγμάτων.