«Μου είπαν ότι το παιδί μου έφυγε από τη ζωή μετά τη γέννα, αλλά 16 χρόνια μετά ήρθε χαρτί από τον στρατό»

Το παιδί της Χρυσούλας Χατζηγιάννη, άφησε την τελευταία του πνοή, λίγο μετά τη γέννα. Την δυστυχή είδηση του θανάτου, ανακοίνωσε η ίδια η μητέρα του παιδιού, ωστόσο μετά από 16 χρόνια ήρθε στο σπίτι της χαρτί από τη στρατολογία, που ζητούσε στην οικογένεια να καταθέσει κύριο όνομα στο παιδί της.

Έτος 1978. Η κυρία Χρυσούλα Χατζηγιάννη, κυοφορούσε για τρίτη φορά, ένα αγόρι. Όπως αφηγείται είχε αποκτήσει ήδη τη κόρη της, και είχε χάσει ένα παιδί. Η ιδιωτική κλινική στην οποία γέννησε, πλέον έχει κλείσει. Η κυρία Χατζηγιάννη, θυμάται και αφηγείται με κάθε λεπτομέρεια τι συνέβη όταν γέννησε. «Βρισκόμουν στον έβδομο μήνα, ωστόσο το παιδί γεννήθηκε κανονικά, το έβαλαν στην αγκαλιά μου, το είδα το παιδί μου, ήταν καλά. Μετά χρειαζόταν θερμοκοιτίδα.

Αυτή η κλινική δεν διέθετε θερμοκοιτίδα, οπότε θα έστελναν το παιδί σε μια άλλη κοντινή κλινική» Όπως εξηγεί η κ. Χατζηγιάννη, η οικογένεια της επισκέφτηκε το νεογέννητο βρέφος στην άλλη κλινική και ήταν καλά. Την τρίτη μέρα ωστόσο, οι γιατροί κάλεσαν τον πατέρα του παιδιού και του είπαν ότι το μωρό πέθανε. Έδωσαν στον άντρα της ένα άσπρο κουτί και το έθαψε στο νεκροταφείο της Καλλιθέας. «Εμένα μου είχαν αποκρύψει πολλά πράγματα, και μου είπαν σιγά-σιγά ότι το παιδί μου πέθανε, γιατί δεν ήμουν σε καλή ψυχολογική κατάσταση» αναφέρει η κ. Χατζηγιάννη. Προσθέτει παράλληλα, πως τότε, όταν είχε γίνει η ταφή του παιδιού, ο πατέρας δεν είχε το σθένος να δει το νεκρό μωρό.

Ωστόσο, εκείνη την εποχή, δεν είχαν αμφισβητήσει όσα τους είχαν πει οι γιατροί. Δεν είχαν υποψίες πως είχε συμβεί κάτι άλλο. «Δεν πήγαινε καν το μυαλό ανθρώπου, ότι μπορεί να συνέβη κάτι τέτοιο, ουτέ καν υποψίες, με απόλυτη σιγουριά ότι πρόκειται για το δικό σου παιδί, πως πέθανε» Δεκαέξι χρόνια αργότερα όμως, ένα χαρτί στρατολογίας ταρακούνησε την οικογένεια.

Το χαρτί ζητούσε από την οικογένεια να καταθέσει το κύριο όνομα του παιδιού στο δήμο που υπαγόταν, προκείμενου να σταλθεί στη στρατολογία. «Μέχρι τότε δεν είχα καμία υποψία ότι το παιδί μπορεί να ζει. Δεν είχαν βγει στην επιφάνεια τότε καθόλου αυτά τα σενάρια (σ.σ. μέχρι το 1994), ο κόσμος δεν είχε ιδέα, ότι μπορεί να γίνονται τέτοια πράγματα. Όταν μου ήρθε αυτό το χαρτί από την στρατολογία, τότε είχαν ξεκινήσει να δημοσιοποιούνται μια-δυο υποθέσεις στην τηλεόραση… Ταράχτηκα, «ξύστηκε» η πληγή μου, σκεφτόμουν ότι το παιδί μου έχει πεθάνει εδώ και τόσα χρόνια, και μου ήρθε τώρα χαρτί; Ήταν κάτι που το είχα κοιμήσει μέσα μου, και ξύπνησε όταν ήρθε το χαρτί» θυμάται η κ. Χατζηγιάννη.

«Από όταν μου έστειλαν το χαρτί από την στρατολογία, ψάχνω εδώ και 25 χρόνια. Άρχισα έρευνες, έτρεχα πάρα πολύ καιρό, από υπηρεσία σε υπηρεσία. Σημασία έχει το αποτέλεσμα να σου πω. Το παιδί δεν φαινόταν πεθαμένο πουθενά. Φαινόταν ζωντανό» συνεχίζει η κ. Χατζηγιάννη και προσθέτει πως από όταν ξεκίνησε τις έρευνες άρχισε να βρίσκει στοιχεία τα οποία νωρίτερα δεν είχε αντιληφθεί.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα εκείνης της εποχής, υπήρχαν ορισμένες υποθέσεις παράνομων υιοθεσιών, οι οποιές είχαν ξεκινήσει από την ιδιωτική κλινική στην οποιά είχε γεννήσει η κ. Χατζηγιάννη. Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφερθεί πως το GRTimes έχει τα στοιχειά και οι λεπτομέρειες της υπόθεσης της κ. Χατζηγιάννη. Αξιοσημείωτο είναι μάλιστα πως μετά τη δημοσίευση της ιστορίας της, υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις γυναικών που αναζητούν τα παιδιά και είχαν τον ίδιο γιατρό με την κ. Χατζηγιάννη.

Η κλινική αυτή όμως είχε πάψει να είναι μαιευτική. Με απόφαση εισαγγελέα εξασφάλισε το χαρτί βεβαίωσης γεννήσεως. Το χαρτί που πήρε απο την κλινική είχε στη πίσω σελίδα την πορεία υγείας του νεογνού, -13-14-15-16-17-18- ημερών. Ωστόσο, όπως αναφέρει η κ Χατζηγιάννη, το στοιχείο αυτό δεν συνάδει, καθώς το βρέφος γεννήθηκε στις 13/5 και στις 15/5, άνθρωποι της κλινικής ενημέρωσαν πως το βρέφος πέθανε. Παράλληλα, τους είχαν πει πως το βρέφος διεκομίσθη σε μια άλλη κλινική λόγω της προωρότητας του.

Στη συνέχεια, στο ληξιαρχείο, όπου η κ. Χατζηγιάννη πήρε τη ληξιαρχική πράξη θανάτου με την πιστοποίηση του ιατρού οτι το βρέφος απεβίωσε, εκτός του ότι έλειπε η αιτία θανάτου, ήταν διαφορετική η ώρα αναγραφής του. Ειδικότερα, ως ώρα θανάτου έγραφε στις 17.00 μ.μ, ενώ στον πατέρα του μωρού είπαν πως το βρέφος πέθανε στις 10.00 π.μ.

Με εντολή εισαγγελέα, αργότερα η κ. Χατζηγιάννη απευθύνθηκε στην στρατολογία όπου βρήκε το επίθετο του γιου της χωρίς όμως το κύριο όνομα του. Δίπλα όμως στο επίθετο του ήταν γραμμένο με κόκκινο μελάνι, πως υπάρχει βεβαίωση με τον αριθμό 27738/27-9-83 Αποφ. Νομαρχίας διαμερίσματος Πειραιά ότι έγινε προσθήκη κύριου ονόματος, η οποία ουδέποτε καταχωρήθηκε στα μητρώα αρρένων. « Εγώ όταν το είδα αυτό είχα πάθει κρίση, είχα πέσει κάτω, μου έδιναν νερά, φώναζα το παιδί μου ζει, το παιδί μου ζει. Γιατί δίπλα στο παιδί μου είχε αυτή την κατοχύρωση κυριού ονόματος, με τον τάδε αριθμό, χωρίς να αναφέρει το όνομα. Κάτι είχε γίνει εκεί. Μετά τη γέννηση του παιδίου μου το 1978, αυτή η απόφαση ήταν του 1983» θυμάται η κ. Χατζηγιάννη.

«Στη Νομαρχία Πειραιά αντίκρισα αρνητική στάση για την διευκόλυνση της υποθέσεως μου απο την αρμόδια της οποίας το όνομα μου διαφεύγει. Υποψιασμένη πλέον εγώ απο την συμπεριφορά της εν λόγω γυναίκας, απευθύνθηκα σε άλλους ορόφους όπου ευαίσθητοι υπάλληλοι συγκινήθηκαν απο την ιστορία μου και προσφέρθηκαν να ψάξουν στα υπόγεια για λογαριασμό μου… Έτσι βρέθηκε η προσθήκη των κύριων ονομάτων. Αφορά 33 παιδιά τα οποία είναι κάτοικοι Νέας Σμύρνης»

Και η υπόθεση έμεινε εκεί, καθώς όπως αναφέρει η κ. Χατζηγίαννη η θέση της ήταν δύσκολη. «Τι να μπορούσα να κάνω; Να πάω να βρω τις διευθύνσεις 33 σπιτιών, να χτυπήσω 33 πόρτες, να ρωτήσω μην τυχόν έχουν πάρει κανένα παιδί; Γίνεται αυτό το πράγμα; Είναι πάρα πολύ δύσκολο και σκληρό να το κάνει αυτό μια μάνα.» Εξηγεί μάλιστα, πως οικονομικά ήταν πολύ δύσκολο να δώσει σε κάποιους άλλους χρήματα για να το κάνουν για εκείνη.

Οι τελευταίες ενέργειες που έχει κάνει η κ. Χατζηγιάννη είναι μέσα από τις ομάδες στο Facebook για τις παράνομες υιοθεσίες- εικονικές γέννες. Πλέον, δημοσιοποιώντας την ιστορία της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ελπίζει πως αν κάποιος γνωρίζει κάτι ή αν το ίδιο της το παιδί ψάχνει για την οικογένεια του, θα βρει κάτι που να ταιριάζει με τη δική της ιστορία. «Αλλα συνήθως τα άλλαζαν όλα, και την κλινική, και τις χρονολογίες και τους γιατρούς. Και συνήθως τα παιδιά που προέρχονται από εικονικές γέννες, δεν το μαθαίνουν» αναφέρει η κ. Χατζηγιάννη.

«Έχουν περάσει 25 χρόνια, έχω φτάσει 72 χρονών και λέω στη Μαρία (σ.σ. την διαχειριστρια των ομάδων) θα προλάβω; Θα προλαβω να σμίξω με το παιδί μου; Εμένα μέσα μου κάτι μου λέει πως δεν μπορεί, το παιδί μου ζει» καταλλήγει η κ. Χατζηγιάννη.