Γαλαζοαίματοι ανάμεσα σε μαρασμό και εκσυγχρονισμό

Οι υψηλές, οι βασιλικές αφίξεις πληθαίνουν κατά τα σημερινά, έντυπα και ηλεκτρονικά, δημοσιεύματα. Ευπρόσδεκτα τα μέλη των βασιλικών, τέως και νυν, οικογενειών για την ταφή του πολύτιμου νεκρού, ο οποίος είχε μεριμνήσει εγκαίρως να σεβαστεί την ετυμηγορία του ελληνικού λαού. Σήμερα, μετά μισό αιώνα, η μοναρχία στην παραδοσιακή της εκδοχή υφίσταται την κρίση επιβίωσης, που βλέπουμε να ξεδιπλώνεται μπροστά μας.

Καταστατικά, ο μονάρχης αντιπροσωπεύει το παλαιό, το φεουδαρχικό, το αναχρονιστικό μέσα στο νεωτερικό κόσμο. Ο φιλελευθερισμός, οικονομικός και πολιτικός, αντιπαλεύει τις παλαιές οργανισμικές αντιλήψεις για τον κοινωνικό κόσμο, προτάσσει ατομοκεντρικά ιδεώδη, φροντίζει για τη νομική κατοχύρωση της ατομικής ιδιοκτησίας, προτάσσει την ελεύθερη οικονομία της αγοράς, ιδίως μέσα σε συνθήκες ανταγωνισμού, που, όσο πιο πλήρης είναι, τόσο πιο αποτελεσματικός αποδεικνύεται στη μακροπρόθεσμη ικανοποίηση του ιδιωτικού και συλλογικού καλού.

Αυτή η νεωτερική δυσανεξία των Γαλαζοαίματων, ως κοινωνικού και πολιτικού θεσμού, αποτυπώνεται και στην κομματική πάλη. Η προτίμηση για τον μοναρχικό θεσμό απαντάται στα συντηρητικά κόμματα, ιδιαίτερα σε εκείνες τις συντηρητικές δυνάμεις που παίζουν ένα ρόλο μάλλον περιθωριακό στα πολιτικά πράγματα. Τα κόμματα αυτά φθίνουν διαρκώς εκλογικά, γιατί ο φιλομοναρχισμός τους σημαίνει ότι ο βασιλιάς, ο όποιος βασιλιάς, είναι η εγγύηση και η επίστεψη της φυσικής κοινωνικής τάξης και ιεραρχίας. Για τα κόμματα αυτά, η άσκηση της μοναρχικής εξουσίας μπορεί να μην εκπορεύεται από τον λαό, αλλά συμβάλλει στη διατήρηση της φυσικής αρμονίας του κοινωνικοοικονομικού κόσμου. Οι Γαλαζοαίματοι «ξέρουν» και τα λαϊκά συμφέροντα να υπηρετούν και να εγγυώνται τη συνέχεια χωρίς εσωτερικές  αντιφάσεις και συγκρούσεις.

Αυτή η «παραμυθένια» εξιστόρηση του κοινωνικού κόσμου υποχωρεί, όμως, διαρκώς και περισσότερο, το άτομο αποταυτίζεται και διαφοροποιείται ολοένα και περισσότερο από την παραδοσιακή κοινωνική δομή, διεκδικεί δυναμικά νέα δικαιώματα και νέες ελευθερίες απέναντι στην πολιτική εξουσία, η οποία πρέπει να λογοδοτεί απέναντι στον κάθε εκλογέα, απέναντι στο κάθε μεμονωμένο άτομο.

Για να μπορέσει, λοιπόν, ο μοναρχικός θεσμός να επιβιώσει στον σύγχρονο φιλελεύθερο κόσμο, καλείται να επικαιροποιηθεί, να εκσυγχρονιστεί σε σχέση ακριβώς με τις νέες κοινωνικές και πολιτικές συντεταγμένες των καιρών μας. Ο Γαλαζοαίματος οφείλει, αν θέλει να συνεχίσει να στέκει όρθιος στο πέρασμα το χρόνου, να αποδεχθεί την προβάδισμα της μεμονωμένης ατομικότητας έναντι της κοινωνικής ολότητας, το πρόταγμα της ατομικής επιτυχίας και την πρωτοκαθεδρία της νέας οικονομικής λογικής.

Αυτή η επικαιροποίηση του μοναρχικού θεσμού μπορεί να γίνει με έναν χονδροειδή και ατυχή τρόπο, όπως είναι η – έως τώρα – περίπτωση του Πρίγκιπα Χάρι, Δούκα του Σάσσεξ, αλλά είναι δυνατόν να δοκιμαστεί και με πιο ευέλικτους, επικοινωνιακά πιο αποτελεσματικούς τρόπους, όπως είναι η περίπτωση της Κέιτ Μίντλετον, η οποία γνωρίζει, μέχρι τώρα, να συνδυάζει την εμπειρία της από τη θητεία της στην ιδιωτική επιχειρηματικότητα με τις θεμελιακές βασιλικές προδιαγραφές.