Ο κ. Παππάς και η γοητεία του μακιαβελικού Ηγεμόνα

Διανύουμε μια ιδιαίτερη εποχή ουσιαστικού, δομικού μετασχηματισμού της πολιτικής και των πολιτικών. Ένας τύπος πολιτικού καταρρέει, ένας άλλος αναδύεται. Η εποχή των πολιτικών των μεγάλων αφηγήσεων, που συνεπικουρούνται στο έργο τους από υπεύθυνους να φέρνουν στην επιφάνεια τα υποτιθέμενα «ανομήματα» και τις «ύποπτες συναλλαγές» των αντιπάλων τους, έχει παρέλθει. Τη θέση αυτών των πολιτικών ιδεοτύπων καταλαμβάνει πλέον ο πολιτικός, που είναι ικανός να υλοποιήσει ένα συγκεκριμένο έργο, να αναλάβει την δημόσια και ανοιχτή υπεράσπιση των πεπραγμένων του και να δεσμευθεί, στη βάση των πραγματικών διαστάσεων των μεταρρυθμιστικών επιτευγμάτων, για την ανάληψη ενός νέου κύκλου αλλαγών, οι οποίες θα μπορούν να βελτιώσουν περαιτέρω συγκεκριμένες όψεις του συλλογικού βίου.

Σε αυτό το νέο υπόδειγμα πολιτικού, κυρίαρχο πλέον και στη χώρα μας, αντιστοιχεί συνήθως ένας ορισμένος κύκλος σπουδών και μια σημαντική επαγγελματική εμπειρία πριν από την πολιτική δέσμευση και το πέρασμα στη μάχιμη πολιτική δράση. Αυτή η νέα πολιτική φιγούρα επικροτείται και επικρατεί, γιατί ανταποκρίνεται καλύτερα στις απαιτήσεις των πολιτών της σύγχρονης δημοκρατικής πολιτείας, οι οποίοι αποδίδουν ιδιαίτερη σημασία στην πληρέστερη πολιτική λογοδοσία και στην καλλιέργεια προσωπικών δεξιοτήτων σε θεματικές πολιτικές. Ο ιστορικός κύκλος του «συμβούλου του πρίγκηπα», που επιδίδεται στην αποκάλυψη «σκοτεινών συγκαλύψεων» και «ύποπτων συναλλαγών», κλείνει, γιατί ακριβώς τελειώνει και η εποχή της «πριγκηπικής», δηλαδή της ακραία συγκεντρωτικής άσκησης, της εξουσίας.

Αυτή η νέα πραγματικότητα δεν αφορά, προδήλως, αποκλειστικά κομματικές δυνάμεις της σύγχρονης, δημοκρατικής αριστεράς. Μια ανάγνωση των οργανογραμμάτων και της ανθρωπογεωγραφίας αυτών των σχηματισμών αρκεί για να πείσει για τον  συνεχή καταμερισμό της εσωκομματικής εργασίας και της εν γένει πολιτικής παρουσίας των κομμάτων της σύγχρονης κεντροαριστεράς. Το διαπιστώνουμε στην εσωτερική δόμηση του Δημοκρατικού Κόμματος της Ιταλίας ή ακόμη και στο γερμανικό Die Linke. Κι έτσι, από την άποψη αυτή, αποτελεί δυσάρεστη έκπληξη για τον πολίτη να πληροφορείται ότι ένας κοινωνικά νέος βουλευτής του Σύριζα – Προοδευτική Συμμαχία επιμένει να ασχολείται με μηνύσεις, σακούλες, τον Α2, αδειοδοτήσεις τηλεοπτικών σταθμών, ένα sms του 2016, απειλές για μηνύσεις εναντίον όσων  σκιαμαχούν, όσων κάνουν πόλεμο λάσπης εναντίον του βουλευτή και πρώην υπουργού Ψηφιακής Πολιτικής και Τηλεπικοινωνιών. Γιατί με αυτά πληροφορείται ο πολίτης ότι απασχολείται ο κ. Παππάς, για τον οποίο έχει κολλήσει το πολιτικό ρολόι στις απαρχές του 16^ου αιώνα και στον ρόλο που περιγράφει ο Μακιαβέλι για τον «σύμβουλο του πρίγκηπα». Ο σύμβουλος κινείται στο ημίφως της πολιτικής, αναζητώντας το σκοτεινό βάθος των πραγμάτων, που οι υπόλοιποι αφελείς αγνοούμε.

Με αυτόν τον τρόπο όμως, ο συμπαθής βουλευτής της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιφυλάσσει – ηθελημένα ή αθέλητα – έναν πολιτικό ρόλο, που υποσκάπτει το πολιτικό μέλλον του, γιατί είναι αναχρονιστικό να τιτιβίζει σήμερα ότι αισθάνεται πως πιέζεται από την εξέλιξη των γεγονότων, κάνοντας λόγο για πόλεμο λάσπης που έγινε εναντίον του πριν από ένα, δύο ή και επτά χρόνια (!) και να ενημερώνει τους ενδιαφερόμενους ότι δεν θα αποσύρει τα εξώδικά του εναντίον τους, γιατί, αν δεν ανασκευαστούν, θα έρθουν αγωγές. Είπαμε: η εποχή της μακιαβελικής πολιτικής, εν τη ευρεία εννοία της, και των παραγώγων της έχει περάσει στο παρελθόν.