Κρατερός Κατσούλης: «Παλιότερα ήμουν πιο χαρούμενος – Νιώθω μια απογοήτευση»

Ο αγαπημένος ηθοποιός αναφέρθηκε στο Τηλέραμα αν θα συνεχιστεί ή όχι η σειρά αλλά και για τις προσωπικές ανησυχίες που έχει ως άνθρωπος.

Σας προκαλεί αγωνία τυχόν μη συνέχιση της σειράς;

«Έχω μία μεγάλη αγωνία για το πού πηγαίνουμε ως κάτοικοι αυτού του έρημου πλανήτη. Όταν λοιπόν με πιάνουν τα νεύρα, οι στεναχώριες, οι αμφιβολίες και η κούρασή μου, φροντίζω να τη θυμάμαι αυτή την αγωνία και έτσι οτιδήποτε άλλο φαντάζει μικρότερο».

Ήσασταν πάντα έτσι ή κάτι έγινε και προέκυψε αυτή η στάση ζωής;

«Ήμουν ανέκαθεν… επιφυλακτικά απαισιόδοξος ή… απαισιόδοξα επιφυλακτικός. Παλιότερα ήμουν πιο χαρούμενος και λιγότερο κουρασμένος. Νιώθω μια απογοήτευση που οι άνθρωποι δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας, επειδή όμως έχω δύο ανήλικα παιδιά, πρέπει να είμαι “μάχιμος”, ώστε να τα φροντίζω, παρά την κατάπτωση γύρω μας».

Είναι δύσκολο να κάνει κάποιος τον άλλον να γελάσει;

«Γενικά είναι δύσκολο πια να καταλαβαίνουμε την κωμική πλευρά της ζωής, αν και το χρειαζόμαστε. Ζούμε σε μια βάναυση εποχή, γι’ αυτό χρειάζεται να αφυπνίσουμε το χιούμορ μας, όπως και όλες τις φωτεινές πλευρές μας, για να μπορέσουμε όχι απλώς να αντέξουμε, αλλά να βρούμε και λύσεις. Τώρα είναι νομίζω η ώρα να επιστρατεύσουμε όλα τα χαρούμενα και τα ωραία του εαυτού μας, ώστε να αντιμετωπίσουμε ό,τι έρχεται…»

Τι νομίζετε πως έρχεται;

«Το τέλος της ανθρωπότητας! Δυστυχώς έχουμε φτάσει στην αλληλοεξόντωση. Γίναμε από ομάδες μονάδες, που κοιτάνε μόνο τον εαυτό τους, αδιαφορώντας για τον διπλανό τους. Τώρα όμως έχουμε περάσει πια στο τελικό στάδιο: αυτά όπου ως μονάδα δεν αδιαφορώ μόνο, αλλά θέλω ο διπλανός μου και να υποφέρει».

Τι μπορούμε να κάνουμε;

«Να ξαναθυμηθούμε τις αξίες της αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς, της αγάπης… Μπορούμε να μιλάμε γι’ αυτά, αντί να χάνουμε το χρόνο μας σε βλακείες και να χαζεύουμε όλη μέρα στο κινητό. Ή Μπορούμε επίσης να σταματήσουμε να αποβλακωνόμαστε με όποια βλακεία μάς σερβίρουν και υπόσχεται πως θα κάνει καλύτερη τη ζωή μας, ενώ δεν έχει καμία αξία. Και να κάνουμε παρέα βεβαίως, αντί να κλεινόμαστε στο καβούκι μας. Όπως λέει και μια φίλη μου, μπορεί λύση να μη βρούμε αμέσως, αλλά τουλάχιστον θα έχουμε κάνει παρέα…»