Η ανασύνταξη Σούνακ και ο χειμώνας της δυσαρέσκειας

Ο Ρίσι Σούνακ προχωρά σε ανασύνταξη των δυνάμεων των δικών του και του Συντηρητικού Κόμματος. Δίνει αντίξοες οικονομικές και κοινωνικές μάχες, αποφεύγοντας την επανάληψη ενός «χειμώνα δυσαρέσκειας» και προβαίνει στην αλλαγή ηγεσίας στους Τόρηδες.

Όπως μεταδίδεται, ο συντηρητικός πρωθυπουργός διόρισε τον Γκρεγκ Χαντς στη θέση του νέου προέδρου του Συντηρητικού Κόμματος, μετά την απόλυση του προκατόχου του, ο οποίος κατηγορήθηκε ότι είναι εκτεθειμένος σε φορολογικές και οικονομικές ατασθαλίες.  Αυτός ο διορισμός οδήγησε σε έναν ήπιο και περιορισμένου εύρους υπουργικό ανασχηματισμό, που χαρακτηρίζεται από την δημιουργία τεσσάρων υπουργείων.

Ο Σούνακ επιζητεί να υπερβεί «παραστρατήματα» τύπου Λιζ Τρας, η οποία έφθασε να μεμφθεί τους Βρετανούς ότι έχουν γίνει «αριστεροί κρατιστές», και να έχει στην διάθεσή του τον κομματικό μηχανισμό, αφού το ουσιαστικό στοίχημα για τον νέο πρωθυπουργό είναι να ξεπεράσει την οικονομική και κοινωνική κρίση.  Ο λεγόμενος «χειμώνας της δυσαρέσκειας» λειτουργεί σαν καμπανάκι κινδύνου για τον πρωθυπουργό, ο οποίος συμπλήρωσε κάτι παραπάνω από εκατό ημέρες παραμονής στην εξουσία.

Βέβαια, τον χειμώνα του 1978, η Βρετανία γνώρισε μια από τις πιο ταραχώδεις περιόδους στην πρόσφατη ιστορία και η τότε κρίση εκτονώθηκκε οριστικά με την εκλογή στην πρωθυπουργία της Μάργκαρετ Θάτσερ, η οποία εγκαινίασε ένα κατεξοχήν συγκρουσιακό ύφος διακυβέρνησης. Ο Ρίσι Σούνακ δεν είναι, εντούτοις, ο συγκρουσιακός τύπος πρωθυπουργού, δεν επιζητεί την μετωπική σύγκρουση και επιθυμεί να υπερβαίνει πιο ήπια εμπόδια και προβλήματα.

Σήμερα, μετά από αρκετές δεκαετίες, ο Ρίσι Σούνακ αντιμετωπίζει τις μεγαλύτερες απεργίες από τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Στις απεργίες, οι οποίες πρέπει να θεωρούνται επιτυχημένες, συμμετέχουν σιδηροδρομικοί, συνοριοφύλακες, παραϊατρικοί, νοσηλευτές, δάσκαλοι και άλλες επαγγελματικές ομάδες που διαμαρτύρονται για τις καταστροφές του διψήφιου πληθωρισμού.

Μέχρι στιγμής, ο Σούνακ, γνωρίζοντας ότι μια μεγάλη αύξηση των μηνιαίων απολαβών θα ήταν άκρως επιβαρυντική για τον πληθωρισμό,  αρνήθηκε να προσφέρει στους εργαζόμενους αυξήσεις επάνω από αυτές που προτείνουν στον πρωθυπουργό τα οικονομικά στελέχη κυβέρνησης και κόμματος

Από την άποψη αυτή, δεν είναι τυχαίο που ο Βρετανός πρωθυπουργός υπενθυμίζει στους συνεργάτες του ότι το δημόσιο χρέος του Ηνωμένου Βασιλείου έχει φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο από τη δεκαετία του 1960 και πλέον, ανέρχεται στο 97,5% του ΑΕΠ, και για τα νοικοκυριά του Ηνωμένου Βασιλείου, οι προοπτικές δεν είναι καλύτερες, αφού η πολιτική επιτοκίων της Τράπεζας της Αγγλίας είναι επιθετική ενόψει της ζοφερής δημοσιονομικής κατάστασης, καθιστώντας τα δάνεια και τα στεγαστικά δάνεια ακόμη πιο ακριβά για τα κατώτερα και τα μεσαία κοινωνικά στρώματα, για αυτούς δηλαδή που συνιστούν τον σκληρό πυρήνα της εκλογικής βάσης των Συντηρητικών.

Και δεν είναι μόνο τα οικονομικά προβλήματα που απειλούν την συντηρητική πλειοψηφία, αφού, μετά από μια δεκαετία παραμονής στην εξουσία, η πολιτική φθορά είναι αδιαμφισβήτητη. Τα hangover partypgate, ερωτικά σκάνδαλα, τα «φαλτσαρίσματα» της Τρας και ο εξαναγκασμός σε αποπομπή του επικεφαλής των Συντηρητικών έχουν αποδυναμώσει βαθιά τους Συντηρητικούς.

Η «τέλεια εκλογική μηχανή» των Τόρηδων μπόρεσε το 2010, με τον Ντέιβιντ Κάμερον στο τιμόνι, να νικήσει τους Εργατικούς, που κυβερνούσαν από το 1997. Το έκαναν με ένα σύγχρονο κόμμα, που εξελίσσεται σε ιδεολογικά και προγραμματικά ζητήματα, που βρίσκονται στο επίκεντρο του κοινωνικού ενδιαφέροντος και με μια βαθιά ανανέωση των βασικών κομματικών στελεχών.

Μετά τον θρίαμβο του Brexit και την ανάληψη της ευθύνης από τον Κάμερον, το κόμμα μπόρεσε να ανακαλύψει εκ νέου τις δυνατότητές του και να τις θέσει σε κίνηση, με την αποφασιστική συνδρομή τ της Τερέζα Μέι, του Μπόρις Τζόνσον, της πολύ βραχύβιας Λιζ Τρας και πλέον, του Ρίσι Σουνάκ.

Ωστόσο, η τρέχουσα πολιτική κατάσταση είναι πραγματικά πολύπλοκη.   Ο ρόλος του Ηνωμένου Βασιλείου μετά το Brexit στον κόσμο είναι ασαφής, η αποχώρηση από την Ένωση έχει προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στις υπηρεσίες και τις προμήθειες της χώρας και απέναντι στον Σούνακ βρίσκεται ένα «φρέσκο» πολιτικό πρόσωπο, ο επικεφαλής των Εργατικών Κιρ Στάρμερ,  με μια σύγχρονη κεντρώα πολιτική φυσιογνωμία, αλλά και με σαφώς πιο τονισμένο κοινωνικό λόγο.

Οι αμέσως επόμενοι μήνες θα είναι λοιπόν καθοριστικοί για να κριθεί το εάν απομένουν πράγματι επιλογές για τους Τόρηδες εν όψει των επόμενων εκλογών που είναι προγραμματισμένες για την ερχόμενη χρονιά. Η πιθανολογούμενη πτώση του πληθωρισμού, η συγκράτηση των απεργιών και οι ενδεχόμενες διεθνείς επιτυχίες, ιδίως στο μέτωπο της Ουκρανίας, θα δώσουν σίγουρα «ανάσες» στην πολιτική και το πρόσωπο του Σούνακ, ο οποίος ανασυντάσσεται.