Ο ειρηνιστής Μπάιντεν και ο πολεμοχαρής Τραμπ;

Σε νέες δηλώσεις για την υποψηφιότητά της προέβη σήμερα η ρεπoυμπλικανή Νίκη Χέιλι. Η άλλοτε συνεργάτης του Τραμπ εστιάζει στην εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών, προτείνοντας ουσιαστικά μία επί το ρεπουμπλικανικοτερον γραμμή Μπάιντεν στις διεθνείς σχέσεις της υπερδύναμης, “γραμμή” που έχει όμως κοστίσει έναν πόλεμο με χιλιάδες νεκρούς και παγκόσμιες αναταράξεις.

Η πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Έθνη και στενή συνεργάτης του Ντόναλντ Τραμπ τονίζει πως πρωταρχική μέριμνα της είναι η διασφάλιση της εθνικής ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, αλλά, ταυτόχρονα, τηρεί  αποστάσεις από την εξωτερική πολιτική του πολιτικού της μέντορα.

Πλέον, η ινδικής καταγωγής υποψήφια εισηγείται στους Αμερικανούς πολίτες μια περισσότερο πλουραλιστική σχέση με την Κίνα και την Ρωσία και “εκδημοκρατισμο” της ρωσικής και της κινεζικής πολιτείας. Η λογική της υποψήφιας είναι σαφώς απομακρυσμενη από την λογική Τραμπ, η οποία βάλλεται ως “εθνικεντρικη”. Αυτές οι δύο γραμμές, Μπαιντεν και Τραμπ, διαπερνούν τα δύο κόμματα όχι μόνο οριζόντια αλλά και κάθετα, δημιουργώντας ρήγματα στο εσωτερικό τους.

Ωστόσο, δεν είναι αυθαίρετη η εκτίμηση πολλών φιλελεύθερης έμπνευσης διεθνολόγων που επισημαίνουν ότι, πράγματι, επί των ημερών του Ρεπουμπλικανικου Κόμματος του λαϊκιστή Τραμπ ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες, ούτε ο υπόλοιπος ελεύθερος κόσμος ενεπλακησαν σε πολεμική σύγκρουση με παγκόσμιες πολιτικές επιπτώσεις και οικονομικούς κραδασμούς. Ο δυτικός κόσμος γνώρισε και συνεχίζει να γνωρίζει την βαθύτερη αμφισβήτηση του επί των Φιλελεύθερων του Δημοκρατικού Κόμματος και του πλουραλιστή Τζο Μπαιντεν.

Και είναι, επίσης, εσφαλμένη η προσέγγιση, ότι το ίδιο δημοκρατικό μοντέλο είναι εξαγωγιμο και εφαρμόσιμη στα τέσσερα σημεία του πλανήτη. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς συντηρητικός ή μαρξιστης για να διαπιστώσει πως, εκτός από λανθασμένη, η συγκεκριμένη προσέγγιση είναι επίσης νοητικά ελεγξιμη, αφού, όπως αναφέρεται από φιλελεύθερους αναλυτές, είναι νοητική καθήλωση να ονειρεύεται κάποιος την εφαρμογή του καντιανου μοντέλου ειρήνης και πολιτικής ανεκτικότητας σε καθολική – πλανητική κλίμακα. Είναι τω όντι άκρως συζητήσιμο να φαντάζεται, φερ’ ειπείν, κάποιος την εφαρμογή ενός αμερικανικού τύπου Κογκρέσου, με δύο τα ίδια νομοθετικά σώματα, στην αυριανή μέρα κομμουνιστικη Κίνα ή έναν πρόεδρο αμερικανικών συνταγματικων προδιαγραφων στη Ρωσία με την γνωστή, πλούσια παράδοση σε πολιτικές δομές διακυβέρνησης.

Ενίοτε, η ουσία υπερβαίνει σε πολιτικές αντοχές εοικοινωνιακες μεθόδους και πρακτικές, και μάλιστα από φιλελεύθερη σκοπιά.