Süddeutsche Zeitung: Μόνο ο Πούτιν θα μπορούσε να τελειώσει τον πόλεμο

Η πρώτη ημέρα της Διάσκεψης Ασφαλείας του Μονάχου ολοκληρώθηκε, με τον πόλεμο στην Ουκρανία και τη διαχείριση της ρωσικής επιθετικότητας να τίθενται στο επίκεντρο. «Το βασικό ερώτημα της Διάσκεψης είναι το πώς θα δοθεί ένα τέλος στον πόλεμο στην Ουκρανία», σχολιάζει η Süddeutsche Zeitung. «Ο Ρώσος δικτάτορας είναι ο μόνος που αποφάσισε την έναρξη του πολέμου και είναι επίσης αυτός που θα καθορίσει το τέλος του. Ένα γεγονός προφανές, το οποίο όμως πολλοί ξεχνούν, αποδίδοντας στον Πούτιν έναν ορθολογισμό που αντιστοιχεί μάλλον στην ανάγκη του για ένα γρήγορο τέλος του πολέμου. Τώρα καθίσταται αναγκαίο να δοθεί οριστικό τέλος στις σφαγές και να υπάρξει ουσιαστική πρόοδος στις διαπραγματεύσεις. Ωστόσο, για αυτήν την εναλλακτική δεν έχουν γίνει σχεδόν καθόλου βήματα, καθώς η Δύση είναι κοντόφθαλμη. Δεν ασχολείται αρκετά με τον αντίπαλο σε αυτόν τον πόλεμο, ο οποίος δεν είναι ο ρωσικός λαός, αλλά ο τύραννος στο Κρεμλίνο».

Η εφημερίδα του Μονάχου εκτιμά πως ο Πούτιν «βλέπει τον εαυτό του στο πλαίσιο μιας αντιπαράθεσης μεγάλων δυνάμεων με τις Ηνωμένες Πολιτείες, γι’ αυτό και ο τερματισμός του πολέμου στην Ουκρανία θα πρέπει να τεθεί υπό διαπραγμάτευση με τον πρόεδρο των ΗΠΑ και όχι με τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι. […] Φυσικά, αποτελεί κοινό τόπο πως, κάποια στιγμή, κάθε πόλεμος τελειώνει πολιτικά. Αλλά η ειρήνη πρέπει να είναι επιθυμητή. Και ο μόνος τρόπος για να υπάρξει ειρήνη, είναι να εξαλειφθεί η τεράστια αδικία που διέπραξε η Ρωσία. Η ειρήνη επέρχεται μόνο με την προθυμία του επιτιθέμενου να καταθέσει τα όπλα, μία προθυμία που ο Ρώσος πρόεδρος δεν φαίνεται να διαθέτει. Γι’ αυτό και θα υπάρξει ξανά ειρήνη, μονάχα όταν ο Πούτιν χάσει τον έλεγχο του πολέμου» σύμφωνα με τη DW και το Γιώργο Πασσά. 

Το «Μανιφέστο για την Ειρήνη» και η παύση των παραδόσεων όπλων

Η Σάρα Βάγκενκνεχτ, πολιτικός της γερμανικής Αριστεράς, και η Άλις Σβάρτσερ, γνωστή φεμινίστρια, συγγραφέας και δημοσιογράφος, δημοσίευσαν την προηγούμενη εβδομάδα το «Μανιφέστο για την Ειρήνη», το οποίο μέσα σε λίγες μόλις ημέρες συγκέντρωσε πάνω από 500.000 υπογραφές. Το Μανιφέστο κάνει έκκληση για τη λήξη του πολέμου στην Ουκρανία, αποκηρύσσοντας, μεταξύ άλλων, τη μονομερή στρατηγική των ολοένα περισσότερων παραδόσεων όπλων και προωθώντας τη διπλωματία και την επίτευξη συμβιβαστικών λύσεων. Ωστόσο, όπως αναφέρει η tagesspiegel, «η Βάγκενκνεχτ και η Σβάρτσερ κατηγορούνται για έλλειψη οριοθέτησης, αφότου υποστήριξαν το Μανιφέστο και μέλη της ακροδεξιάς, όπως ο επικεφαλής του AfD στο Κοινοβούλιο Τίνο Χρουπάλα. Το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα κάποιοι πολιτικοί επιστήμονες να αποσύρουν την υπογραφή τους, φοβούμενοι πως η εκδήλωση διαμαρτυρίας θα καπηλευθεί από εξτρεμιστές και λαϊκιστές». Το μανιφέστο είχε δεχθεί επικρίσεις επειδή ζητούσε διαπραγματεύσεις μεταξύ των αντιμαχόμενων μερών στον επιθετικό πόλεμο της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας και απαιτούσε παραχωρήσεις και από τις δύο πλευρές.

Από την πλευρά της, η εφημερίδα Die Zeit σχολιάζει πως «οι υποστηρικτές του “Μανιφέστου για την Ειρήνη” έχουν ψευδαισθήσεις σχετικά με τη φύση του ρωσικού πολέμου. […] Κάποιοι διαδίδουν θεωρίες συνωμοσίας πως οι Αμερικανοί ή οι Βρετανοί παρεμποδίζουν τη λήξη του πολέμου. Αυτά είναι ανοησίες. Μέχρι στιγμής, η κατάπαυση πυρός εμποδίζεται ενεργά μόνο από ένα μέρος: τον επιτιθέμενο. […] Είναι σωστό να εξετάζονται διαρκώς τα περιθώρια διαπραγμάτευσης. Όμως είναι γνωστό το πώς διαπραγματεύεται ο Πούτιν, πώς αθετεί τις συμφωνίες που συνάπτει και πόσο λίγο μπορεί να τον εμπιστευτεί κανείς».

Η φτηνή ρητορική του Σι Τζινπίνγκ

Η Κίνα ανακήρυξε την «αποφασιστική νίκη» της κατά του κορωνοϊού, απόρροια της μείωσης των κρουσμάτων και του χαμηλότατου ποσοστού θνητότητας. Η Frankfurter Allgemeine Zeitung διαφωνεί με τον πλέον καυστικό τρόπο: «το ότι ο ηγέτης της Κίνας Σι Τζινπίνγκ διατάσσει την αξιολόγηση των αποτελεσμάτων της κυβερνητικής πολιτικής κατά της πανδημίας είναι θρασύδειλο. Διότι, ακόμη και αν ήταν αλήθεια ότι ο αριθμός των μολύνσεων στην Κίνα μειώνεται ραγδαία, ούτε ο ίδιος δεν μπορεί να πιστέψει ότι έκανε τα πάντα σωστά στα τρία χρόνια από το ξέσπασμα της πανδημίας. Όμως, το σύστημα που έχει χτίσει γύρω του τα τελευταία δέκα και πλέον χρόνια, αναγκάζει τον ηγέτη να χρησιμοποιεί τη φτηνή ρητορική που όλοι οι άνθρωποι στο εσωτερικό και στο εξωτερικό αναμένεται τώρα να πιστέψουν ως τη νέα αιώνια σοφία.

Είναι αφελές να πιστεύουμε ότι ένας πολιτικός όπως ο Κινέζος ηγέτης μπορεί να παραδεχτεί με ψυχραιμία τα λάθη του, διότι σε όλον τον κόσμο, όλοι οι υπεύθυνοι πρέπει να παραδεχτούν εκ των υστέρων ότι δεν είχαν πάντα δίκιο. Στην Κίνα, τα γεγονότα που έρχονται σε αντίθεση με την κυβερνητική γραμμή αποσιωπώνται – με επιτυχία. Αλλά εκατομμύρια άνθρωποι εκεί γνωρίζουν πώς ήταν κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Και βλέπουν πόσο πολύ οι εμπειρίες τους, τα βάσανά τους, αποκρύπτονται συστηματικά με την προπαγάνδα. Όταν η αύρα του αλάθητου σαρώνεται, για τους δικτάτορες αρχίζει η κάθοδος. Τουλάχιστον, ο Σι Τζινπίνγκ βρίσκεται πολύ κοντά σε αυτό το σημείο».