DW: «Ελληνικός» Μπέκετ στην Κολωνία

Αφιέρωμα σε ελληνική παράσταση στην Γερμανία, επάνω σε έργο του Σάμιουελ Μπέκετ, φιλοξενεί η ελληνική έκδοση της Deutsche Welle.

Αφιέρωμα σε ελληνική παράσταση στην Γερμανία, επάνω σε έργο του Σάμιουελ Μπέκετ, φιλοξενεί η ελληνική έκδοση της Deutsche Welle. Πρόκειται για τις «Ευτυχισμένες Μέρες» σε σκηνοθεσία Κώστα Παπανικολάου.

Το Ελληνογερμανικό Θέατρο Κολωνίας του Κώστα Παπακωστόπουλου τόλμησε φέτος να ανεβάσει ένα σημαδιακό έργο του 20ού αιώνα, τις «Ευτυχισμένες Μέρες» του Σάμιουελ Μπέκετ. «Πιστεύω», μας λέει ο σκηνοθέτης, «ότι σήμερα διανύουμε μια ιδιαίτερη περίοδο της ιστορίας. Βιώνουμε μια κλιματική αλλαγή με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον του πλανήτη μας, ένα πόλεμο στην Ευρώπη, που σύντομα θα μπορούσε να μετατραπεί σε παγκόσμιο, τρία χρόνια πανδημίας που τραυμάτισαν τις συνήθειές μας. Ένας κόσμος με συγκεκριμένες αξίες και αρχές, που χτίστηκε με επιτυχία με το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, φαίνεται να οδεύει προς το τέλος του. Έτσι το έργο του Μπέκετ, το ρέκβιεμ της κλασσικής αστικής κοινωνίας, μου φαίνεται ιδιαίτερα επίκαιρο.» Και το κοινό στο θέατρο Ουρανία της Κολωνίας παρακολουθεί αυτή την παράσταση μαγκωμένο, άναυδο, καθηλωμένο. Τώρα που έρχεται αντιμέτωπο με μια σκαιά αλήθεια μέσα από τον παραληρηματικό λόγο της Γουίνι, αυτό το ψέλλισμα της ψυχής της, αυτό το μινύρισμα της ψυχής της.

Ο Κώστας Παπακωστόπουλος εδώ και δεκαετίες ανεβάζει συνήθως διασκευές ελληνικών μύθων αντλώντας από το αρχαίο υλικό παραλληλίες, νύξεις, νουθεσίες για το σήμερα. Η φετινή επιλογή του Μπέκετ, ενός κλασσικού του μοντέρνου θεάτρου, που διέγνωσε πολύ έγκαιρα και αποτύπωσε στα έργα του την κατάρρευση της αστικής ευαισθησίας, είναι μια εντελώς διαφορετική σκληραγωγία. «Ένας λόγος τόσο αυστηρά δομημένος, όπως αυτός του Μπέκετ», μας λέει, «αφήνει ελάχιστα περιθώρια στον σκηνοθέτη να παρέμβει και να αναπτύξει εύκολα τα δικά του οράματα. Γι’ αυτό και πολλοί αποφεύγουν να σκηνοθετήσουν τα έργα του. Για μένα προσωπικά ήταν μια μοναδική πρόκληση να ‘ξεκλειδώσω’ αυτό το ιδιαίτερο κείμενο, να ανακαλύψω τους ρυθμούς του και να το μεταφέρω σε μια υπερβατική, παραμυθένια εποχή ενός ερημωμένου κόσμου, που υπονοεί τον δικό μας».