Τσίπρας: Στην πιο κρίσιμη σύγκρουση της καριέρας του

Ο Ιανουάριος του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται μάλλον απατηλός για τις πάντοτε υψηλές προσδοκίες του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος θα περίμενε να εορτάσει διαφορετικά τα δεκαπέντε συνεχόμενα έτη ηγεσίας στην Κουμουνδούρου. Η πολιτική διαδρομή (ορθότερα: καριέρα, με νεοβεμπεριανούς όρους) του 48χρονου πολιτικού αρχίζει πριν από τον ΣΥΝ και το διάδοχο σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ, εκκινεί από το δεκαπενταμελές στο Πολυκλαδικό Λύκειο Αμπελοκήπων και την ΚΝΕ. Έφηβος ακόμη, ο Αλ. Τσίπρας δεν διαθέτει την απαραίτητη πνευματική ωριμότητα να ακούσει τον βόμβο των επερχομένων γεγονότων, την πτώση και την συντριβή του παγκόσμιου λενινισμού, στο ντεσιζιονιστικό αρχέτυπό του και στις κατοπινές αναθεωρητικές εκδοχές του.

Δραστηριοποιείται στον «Εγκέλαδο» των κομματικά ακηδεμόνευτων Εναλλακτικών Ριζοσπαστικών Αριστερών Σχημάτων, λίγο πριν από το κρίσιμο 13 ο Συνέδριο του ΚΚΕ, εκεί όπου το προσωπείο του Χαρίλαου Φλωράκη πέφτει, αποδεικνύοντας ότι ο πρώην γραμματέας του Περισσού, αμετανόητα Ζαχαριαδικός, «κρύφτηκε» με πραγματικά εκπληκτική επιμέλεια πίσω από τον ΣΥΝ και την ΕΑΡ και μετά τον σεισμό του ’89, τα «γύρισε τούμπα» στα όργανα και παρέμεινε πιστός στα νάματα του μαρξισμού – λενινισμού. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έλκεται πολιτικά από τη γραμμή των λεγόμενων «συντηρητικών» και η νέα κομματική διεύθυνσή του γίνεται η Κουμουνδούρου.

Ο μετέπειτα πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει προσωπική απήχηση στους νεολαίους της ανανεωτικής αριστεράς και αποκτά προσβάσεις και στον κομματικό μηχανισμό. Είναι δραστήριος και ενθουσιώδης, σύμφωνα με τις περιγραφές, συμμετέχει ενεργά στο κίνημα ενάντια στην νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και στις εμβληματικές διαδηλώσεις κατά της G8 στην Γένοβα. Αυτά τα κινηματικά χαρακτηριστικά του νεαρού Αλ. Τσίπρα αναγνωρίζονται από το κραταιό Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΝ, της τάσης που, με υπομονή μέρμηγκα, κερδίζει τον εσωκομματικό σχηματισμό δυνάμεων, ανατρέποντας την ανανεωτική κυριαρχία. Το όνομα του Αλ. Τσίπρα ακούγεται όλο και συχνότερα στα γραφεία του ΣΥΝ και στις αίθουσες όπου συνεδριάζει το Αριστερό Ρεύμα, τις νύχτες.

Η πρόταση για την δημαρχία της Αθήνας έρχεται από την αριστερή πτέρυγα και ο Αλ. Τσίπρας την αποδέχεται αντικαταστατικά. Είναι το πρώτο φάουλ στην καριέρα του, αλλά, με αυτήν την κίνηση, αμφισβητεί ευθέως το πρόσωπο αναφοράς των ανανεωτικών, τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη, και ο ίδιος γίνεται ο φέρελπις νέος, το «τρομερό παιδί», του Αριστερού Ρεύματος. Στις δημοτικές εκλογές, ο Αλ. Τσίπρας του μικροσκοπικού ΣΥΝ τα πάει περίφημα, εκτοξεύοντας τα ποσοστά του χώρου στο 10,5%. Ο Τσίπρας αποκτά ευρύτερη αναγνώριση, με έναν πολιτικό λόγο που είναι αριστερός, αλλά δεν έχει ακόμη πλήρως διαμορφωθεί.

Η νέα ώθηση στην ανοδική πολιτική τροχιά του Αλ. Τσίπρα έρχεται από τον Αλέκο Αλαβάνο, τον οποίο διαδέχεται στην ηγεσία, και ακολουθεί μια πορεία προς την ακόμη μεγαλύτερη συγκέντρωση εξουσίας στα χέρια του, κάτι που δεν θα του συγχωρέσει ποτέ ο Αλ. Αλαβάνος. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η νέα ονομασία ενός νέου κόμματος με έναν νέο πρόεδρο στο τιμόνι του. Ο ΣΥΝ μετατρέπεται σε ΣΥΡΙΖΑ και αυτή η νέα αριστερά, η ριζοσπαστική αριστερά, έχει στο αξίωμα του προέδρου και έναν νέο πρόεδρο, τον Αλέξη Τσίπρα, ένα φρέσκο πρόσωπο για την αριστερά που αισθάνθηκε ότι, μετά είκοσι χρόνια, θα έπαιρνε την ιστορική ρεβάνς από τους «φιλισταίους» της κεντροδεξιάς. Και σε αυτό το στοίχημα τα πάει περίφημα ο Αλ. Τσίπρας.

Απέναντι στην «σκληρή» γραμμή του Αντώνη Σαμαρά αντιπαραβάλλει την δική του «σκληρή» γραμμή. Ο Τσίπρας διαθέτει την φρεσκάδα που δεν διαθέτουν τα «σοφά» αλλά ηλικιωμένα αριστερά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, πείθει ευρύτερες μάζες και ακροατήρια, και τα 2015, έρχεται στην εξουσία για τεσσεράμισι χρόνια συγκυβέρνησης με τους δεξιούς ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου. Το πρώτο προσωπικό πολιτικό παράπτωμα του σημερινού προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι παρανάγνωσε τα «συγκρουσιακά» χαρακτηριστικά της αρχηγίας και της προεδρίας του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο πρόεδρος της ΝΔ είναι, πράγματι, άνθρωπος διαλλακτικός, μειλίχιος, αντιαυταρχικός, αλλά δεν είναι και πολιτικά πλαδαρός.

Οι «σκληρές» γραμμές Τσίπρα ακυρώθηκαν μπροστά στο πολιτικό δίλημμα περί κανονικότητας και λαϊκισμού, που, εύλογα, έθεσε, σε κάποια στιγμή, και ο Κ. Μητσοτάκης. Το αποτέλεσμα ήταν να γνωρίσει την επώδυνη εκλογική ήττα των οκτώ μονάδων διαφοράς πριν από τέσσερα χρόνια. Δεύτερο, ασύγγνωστο για την κοινωνικά νεαρή ηλικία του, λάθος του Α. Τσίπρα ήταν η ιδιόμορφη οκνηρία του απέναντι στη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Ο Αλ. Τσίπρας έδωσε την εντύπωση ότι, κατά την γνώμη του, δεν χρειάζεται και πολλή πολιτική δουλειά, για να ανατραπεί η κυριαρχία του Κ. Μητσοτάκη. Και δεν είναι τυχαίο το «προεκλογικό παράδοξο» που ζούμε εν όψει των βουλευτικών εκλογών, ο πρωθυπουργός δηλαδή να καταθέτει προγραμματικές θέσεις και προοπτικές διακυβέρνησης και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης να πολιτεύεται σχεδόν αποκλειστικά με όρους σκανδαλολογίας και καταγγελιών.

Και εάν έως τώρα η συγκρουσιακή πρόσληψη του πολιτικού αγώνα αποδείχθηκε εκλογικά ωφέλιμη, αυτήν την φορά δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί το ίδιο για τον Αλ. Τσίπρα, ο οποίος προσέρχεται στην πιο κρίσιμη στροφή της πολιτικής σταδιοδρομίας του, χωρίς τα προγραμματικά χρειώδη.