Η Ευρώπη στην δίνη της ξηρασίας

Μετά την Ολλανδία άλλες τρεις ευρωπαϊκές χώρες βρίσκονται αντιμέτωπες με ένα σημαντικό πρόβλημα ξηρασίας. Ιταλία, Γαλλία και Ισπανία προετοιμάζονται να λάβουν μέτρα αντιμετώπισης του φαινομένου που πλήττει σοβαρά την ποιότητα ζωής και την οικονομική δραστηριότητα των πληθυσμών. Το πρόβλημα της γενικευμένης ξηρασίας είναι παρόν στην γηραιά ήπειρο τα δύο τελευταία χρόνια. Η παρουσία του γίνεται πιο αισθητή την προηγούμενη χρονιά και έτσι, ακόμη και χώρες με πλούσια παράδοση στην αντιμετώπιση προβλημάτων ανομβρίας αναπροσαρμόζουν πλήρως τις περιβαλλοντικές πολιτικές τους και περνούν στην λήψη δραστικών μέτρων. Συγκεκριμένα, η κυβέρνηση της Ολλανδία κηρύσσει την Χώρα σε κατάσταση «εθνικής λειψυδρίας» και παίρνει μέτρα εξοικονόμησης νερού.

Η απόφαση αυτή, η οποία λαμβάνεται τον περασμένο Αύγουστο, προβλέπει την επιβολή αυστηρών προστίμων για τους παραβάτες ως προς την ατομική κατανάλωση νερού και αποδεικνύεται αποτελεσματική. Σήμερα, η δεύτερη μεγαλύτερη Χώρα της Ευρώπης, η Γαλλία, απέχει ένα μόλις βήμα από την απαγόρευση του γεμίσματος για ιδιωτικές πισίνες και οι δήμοι πολλών περιφερειακών δήμων δηλώνουν έτοιμοι να επιβάλουν απαγορεύσεις στη λειτουργία δημοσίων τοποθεσιών (λίμνες, κήποι κ.λπ.).

Σημειώνεται ότι στη Γαλλία δεν έχει καταγραφεί βροχόπτωση τις τελευταίες 32 ημέρες.

Στη γειτονική Ιταλία και στην Ισπανία, τα αποθέματα νερού μειώνονται αισθητά και επιβάλλονται περιορισμοί στην κατανάλωση ύδατος. Στην Ιταλία προστίθεται και το όλο και πιο οξυμμένο πρόβλημα της καλλιέργειας και της αξιοποίησης γεωργικών εδαφών. Είναι, δε, χαρακτηριστικό ότι, σε επαρχίες του νοτίου τομέα της Ιταλίας, συζητείται επιτακτικά και μετά από αρκετές δεκαετίες η λύση της ξηρικής καλλιέργειας. Ελπίζεται ότι η επάνοδος για το ήμισυ της Ιταλίας σε αυτήν την μέθοδο καλλιέργεια θα αποτελέσει διέξοδο από το πρόβλημα της ξηρασίας. Το υπουργείο Γεωργίας της γειτονικής Χώρας έχει ήδη θέσει σε δημόσια διαβούλευση νομοσχέδιο για τον τρόπο καλλιέργειας και αξιοποίησης εδαφών σε περιοχές με αντίξοες συνθήκες και χωρίς δυνατότητα αρδεύσεων.

Τα εδάφη αυτά στην Ιταλία έχουν παραμείνει για δύο μήνες ανεκμετάλλευτα και η ξηρική καλλιέργεια, η οποία βασίζεται στην αποταμίευση όσο το δυνατόν περισσότερης υγρασίας, θεωρείται ότι δεν είναι μια μορφή αναχρονισμού, αλλά μια ρεαλιστική λύση προσαρμοσμένη στις οικονομικές, γεωργικές και μετεωρολογικές ανάγκες τού σήμερα.