Η σιωπή των εθνικοφρόνων

Αρραγές και αμετακίνητο παραμένει το μέτωπο των ευρωπαικών χωρών πίσω από την ουκρανική υπόθεση της ειρήνης και της ελευθερίας. Ένα χρόνο μετά την εκδήλωση της ρωσικής αυθάδειας, η Ευρώπη είναι πάντα στοιχισμένη πίσω από τον ουκρανικό λαό, διαψεύδοντας τις Κασσάνδρες της διάσπασης ελέω του «τρομερού Βλαδίμηρου».

Η πρώτη διάσπαση, «που δεν ήρθε», ήταν αυτή της ενέργειας. Όλες οι ευρωπαϊκές χώρες υποστηριζόταν από κάτι δυνάμεις της νοσταλγικής εθνικοφροσύνης, στα «δεξιά της ΝΔ και του Μητσοτάκη». «Ο Βλαδίμηρος», έλεγε το αφήγημα, «θα κλείσει την στρόφιγγα και θα ξεπαγιάσετε». Η  Ευρώπη είχε κάνει τους υπολογισμούς της, είχε επαρκή ενεργειακά αποθέματα και ο Βλαδίμηρος διέψευσε τους εθνικόφρονες, οι οποίοι σήμερα σιωπούν.

Η δεύτερη διάσπαση του κοινού μετώπου της Ευρώπης θα ερχόταν μετά την ενεργειακή κρίση. Οι πληθωριστικές πιέσεις είναι πράγματι ιδιαίτερα υψηλές. Η Ευρώπη βιώνει τις πιο έντονες, μεταπολεμικές πληθωριστικές εξάρσεις, αλλά, παρόλα αυτά, ανθίσταται στις κρίσεις.

Σήμερα, η Γηραιά Ήπειρος εορτάζει, κι αυτή, τον έναν χρόνο αλύγιστης συμπαράστασης στην Ουκρανία και στον – «ηθοποιό» – Ζελένσκι.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης  δηλώνει, δίχως να ζητήσει την άδεια των εθνικοφρόνων ότι «ένα χρόνο μετά την παράνομη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, η Ελλάδα στέκεται αταλάντευτα στο πλευρό των γενναίων υπερασπιστών της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Η σκέψη μας είναι επίσης με την κατεστραμμένη πόλη της Μαριούπολης και τους ομογενείς μας εκεί. Είμαστε στο πλευρό της Ουκρανίας μέχρι τη νίκη».

Ο «αμφιλεγόμενος» Εμμανουέλ Μακρόν δηλώνει πως η χώρα του «παραμένει πάντοτε στο πλευρό των Ουκρανών, για την νίκη και για την ειρήνη». Η κατά φαντασίαν ακροδεξιά  Τζόρτζια Μελόνι τονίζει πως «¨η Ουκρανία δεν είναι και  δεν θα είναι μόνη, γιατί υπερασπίζεται επίσης τις αξίες της ελευθερίας και της δημοκρατίας»,  ενώ και ο Όλαφ Σολτς υπογραμμίζει τον θαυμασμό του για την ουκρανική γενναιότητα και τονίζει πως «αυτό που μας εκπλήσσει όλους πολύ είναι η αποφασιστικότητα και η γενναιότητα των Ουκρανών, ο τρόπος που υπερασπίζονται την ελευθερία τους».

Υπάρχει όμως μία εξαίρεση, αυτή του Βίκτορ Όρμπαν. Δεν άξιζε και τίποτε περισσότερο η συγκεκριμένη εγχώρια εθνικοφροσύνη.