El Pais: Όταν η θλίψη γίνεται πρόβλημα υγείας

Πότε η απώλεια ενός προσώπου, που αγαπήσαμε πολύ στο παρελθόν, προκαλεί θλίψη με παθολογικά χαρακτηριστικά;

Ο πόνος της απώλειας είναι το τίμημα που πρέπει να πληρωθεί για ένα  θεμελιώδες χαρακτηριστικό των ανθρώπων: την προσκόλληση στα αγαπημένα πρόσωπα. Οι αντιδράσεις πένθους μπορεί να κυμαίνονται από ένα παροδικό αίσθημα θλίψης ή άγχους έως ένα αίσθημα ραγίσματος και απόλυτης ερήμωσης, το οποίο, στις πιο σοβαρές περιπτώσεις, μπορεί να διαρκέσει για χρόνια ή ακόμα και μια ζωή. Είναι μια προσαρμοστική αντίδραση στο θάνατο κάποιου που είναι συναισθηματικά κοντά μας και που αναγκάζει το άτομο που πάσχει να ξαναχτίσει τη ζωή του από μια διαφορετική οπτική γωνία. Οι πόροι που χρησιμοποιούνται για να ξεπεραστεί αυτή η θλίψη είναι μια αντανάκλαση του ενστίκτου επιβίωσης για να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες της ζωής. Η θλίψη είναι στην πραγματικότητα σαν να περνάς μέσα από ένα τούνελ. Οι ψυχολογικοί πόροι του ατόμου, το πέρασμα του χρόνου, η οικογενειακή και κοινωνική υποστήριξη και η επανέναρξη της καθημερινότητας είναι συνήθως αρκετά για να αφομοιώσουν την απώλεια και  να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες. Το φυσιολογικό και αναμενόμενο είναι ότι τα αρνητικά συναισθήματα υποχωρούν σταδιακά μέσα σε διάστημα έξι έως δώδεκα μηνών.

Υπάρχουν άνθρωποι που βιώνουν, πέρα ​​από ένα εύλογο χρονικό διάστημα, αφόρητα βάσανα. Όταν οι συναισθηματικές αντιδράσεις είναι πολύ έντονες και εμποδίζουν τη λειτουργία στην καθημερινή ζωή ή η διάρκεια της αντίδρασης είναι πολύ παρατεταμένη και εμφανίζονται ασυνήθιστα συμπτώματα (για παράδειγμα, παραισθήσεις, που αναφέρονται σε οράματα ή φωνές του αποθανόντος, επαναλαμβανόμενες αυταπάτες ή σκέψεις αυτοκτονίας), μπορεί να μιλούν για περίπλοκο πένθος.  Σε αυτές τις περιπτώσεις, το άτομο αδυνατεί να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση μετά την απώλεια και δεν διαθέτει ψυχολογικούς, οικογενειακούς ή κοινωνικούς πόρους για να ξεπεράσει τον πόνο. Τα συμπτώματα που παρουσιάζονται μπορεί να κυμαίνονται από επιδείνωση της σωματικής υγείας (πονοκεφάλους, αϋπνίες ή σωματοποιήσεις) έως έντονη ψυχολογική δυσφορία, η οποία εκδηλώνεται με τη μορφή κατάθλιψης, άγχους, πανικού για να αντιμετωπίσουμε τη μοναξιά ή την ανεμελιά στην αυτοφροντίδα.

Τα αισθήματα ενοχής μπορεί επίσης μερικές φορές να εμφανιστούν έντονα, επειδή δεν έκαναν ό,τι ήταν δυνατό για να αποτρέψουν τον θάνατο, επειδή δεν έκαναν τον αποθανόντα αρκετά ευτυχισμένο στη ζωή ή ακόμα και επειδή ένιωσαν μια αίσθηση ανακούφισης μετά το θάνατο (ειδικά μετά τον θάνατο). Ευτυχώς, όμως, η δύναμη της ζωής είναι τεράστια.  Κανένας άνθρωπος δεν είναι καταδικασμένος σε αιώνια θλίψη, που έχει μετατραπεί σε κατάθλιψη. Κι εδώ είναι ο ρόλος της σκέψης του ατόμου. Πρέπει να κερδίσεις τη μάχη ενάντια στον πόνο για να μην γίνει πόνος. Ένα άτομο δεν μπορεί να φανταστεί ότι πρόκειται να επιβιώσει από τον θάνατο, αλλά ξεχνά ότι επιβιώνει μέσα του και η επιθυμία για ζωή χωρίς περιττά ψυχικά άλγη.