Αστειευόμενος ο Νταφόε είπε ότι μπορεί ο Έλληνας σκηνοθέτης να ήταν «αποφασιστικός ακόμα και σκληρός στο σετ» αλλά αυτό συνέβαινε επειδή ήξερε τι ήθελε: «Πολλές φορές συμβαίνει να βαριόμαστε τον εαυτό μας και ξέρουμε ότι για να το σπάσουμε αυτό, πρέπει να εφευρίσκουμε νέους τρόπους, ανάλογα με τη στιγμή. Επειδή στην ταινία συνέβαινε να είμαι μόνος, αυτό έπρεπε να το καθορίσω εγώ. Μπορεί πολλοί το λένε αυτοσχεδιασμό, δημιουργική επιφοίτηση αλλά εγώ ξέρω ότι αυτό που συνέβαινε είναι να αντιδρώ ανάλογο με τις απαιτήσεις της στιγμής ή μάλλον καλύτερα να αντιδράμε όλοι όσοι βρισκόμασταν σε αυτό τον χώρο. Και αυτό είναι που “χτίζει” τελικά μια ταινία το πως αντιδρούν όλοι αυτοί που βρίσκονται στον ίδιο χώρο. Σε κάθε ταινία καλείσαι να βρεις όχι μόνο τον εαυτό σου, τι είναι αυτό που συμβαίνει, ποια είναι η δική σου θέση και αυτό γίνεται εξερευνώντας τελικά το σύμπαν της ταινίας. Γι’ αυτό όταν με ρωτάνε αν ένιωθα μόνος στην ταινία, η απάντηση μου είναι καθόλου. Ναι, ήμουν μπροστά από την κάμερα αλλά ένιωθα μεγάλη επικοινωνία με το συνεργείο γιατί εκείνη τη στιγμή συνεργαζόμουν με όλους μαζί και με τον καθένα χωριστά, αφού όταν ερχόταν προς εμένα για την παραμικρή λεπτομέρεια, έπρεπε να είμαι παρών. Αυτό δημιουργεί μια σχέση. Πρόκειται για μια έκφραση αυτού που είσαι» υποστηρίζει ο ηθοποιός.
Όσο για τον χαρακτήρα ή γενικά για τους χαρακτήρες ο ίδιος δεν συμφωνεί ότι ένας ηθοποιός ταυτίζεται αναγκαστικά με τον ρόλο που ερμηνεύει: «Απλώς έχει ένα συγκεκριμένο πλαίσιο και πάνω σε αυτό χτίζει την ερμηνεία του», σχολίασε χαρακτηριστικά.
«Ακολουθεί συγκεκριμένους κανόνες και όταν αυτό τελειώνει, τότε νιώθει, όπως εγώ, ότι επιστρέφει στον εαυτό του. Απλώς, όταν έχεις καθημερινά, πολύωρα γυρίσματα είναι φυσικό ο χαρακτήρας να αρχίσει να επιδρά σε αυτό που είσαι με έναν φυσικό τρόπο, οπότε φέρεις αυτή την κατάσταση έχοντας τη δυνατότητα να διεισδύσεις βαθιά στον χαρακτήρα. Και αυτό είναι λογικό, ως εκ τούτου, να σε επηρεάζει. Το ωραίο είναι ότι δεν πρόκειται για κάτι στατικό, δεν έχει να κάνει με ένα σενάριο στο οποίο υπακούει κανείς με μονοσήμαντο τρόπο αλλά για κάτι ευμετάβλητο. Είναι μια κατάσταση οργανική που αφορμάται από ένα πλαίσιο και από εκεί και πέρα έχεις την ελευθερία να δημιουργείς. Μέσα, λοιπόν από αυτό, μαθαίνεις πολλά, τα οποία είναι δύσκολο να ξεμάθεις. Οι χαρακτήρες μένουν μαζί μου για πάντα αλλά με διαφορετικό τρόπο».
Ο ίδιος λέει ότι όντως αν έσωζε κάτι στο τέλος είναι η ίδια η τέχνη, όπως ο χαρακτήρας που ερμηνεύει. Καθώς είναι αναγκασμένος να επικοινωνήσει με τον εαυτό του, είναι αλήθεια πως βρίσκει μια αλήθεια, έστω με τη βία, έστω λόγω συνθηκών, που δεν θα έβρισκε πουθενά αλλού. «Είναι πολύ βάρβαρο να εξαναγκάζεσαι να βρεις τον εαυτό σου με τη βία, όπως συνέβη με τον συγκεκριμένο χαρακτήρα που εγκλωβίστηκε στο διαμέρισμα στο Μανχάταν, αλλά έτσι συμβαίνει πάντα. Δεν είναι ότι ο Νίμο τρελάθηκε είναι ότι αναγκάστηκε να επικοινωνήσει με τη βαθύτερη αλήθεια του και να συνειδητοποιήσει κάποια πράγματα που δεν θα είχε σκεφτεί αλλιώς. Όπως ακούγεται να λέει κάποια στιγμή στην ταινία: “Όταν με ρώτησαν για τα τρία πράγματα που θα έσωζα, είπα ότι αυτά θα ήταν το τετράδιο της ζωγραφικής μου, ένα άλμπουμ των AC/DC και τον γάτο μου τον Γκράουτσο. Δεν απάντησα τους γονείς ή την αδελφή μου. Αυτό με καθιστά κακό άνθρωπο; Οι γάτες πεθαίνουν, η μουσική ξεθωριάζει αλλά η τέχνη μένει για πάντα»