Natcons: Το κίνημα στα δεξιά του Τραμπ

Οι Natcons επανεμφανίστηκαν δυναμικά στην Αμερική εν όψει των εκλογών του ερχόμενου έτους, όπου το πρόσωπο – ίνδαλμα του σύγχρονου συντηρητισμού Ντόναλντ Τραμπ επανακάμπτει για πρόεδρος, αλλά και λόγω των αλλεπάλληλων συντηρητικών συνεδρίων που διεξάγονται.

Σημαντικότερο από αυτά θεωρείται το συντηρητικό Συνέδριο CPAP (=Conservative Political Action Conference).

Το CPAP,  ενημερώνουν τα περιοδικά Slate και New Deal, είναι το ετήσιο φόρουμ για τους Αμερικανούς Συντηρητικούς από το 1971. Ο Τραμπ, ένα κατεξοχήν πρακτικό επιχειρηματικό πνεύμα, ξεκίνησε  την πολιτική του καριέρα το 2011 από το κλασικό συντηρητικό συνέδριο του CPAP.

Και στο φετινό CPAP την «παράσταση έκλεψε» η παρουσία του πρώην Αμερικανού προέδρου, ο οποίος χλεύασε «όλους εκείνους που δεν με κατάλαβαν το 2011, που δεν αντιλήφθηκαν τη φλόγα της πατρίδας και την αγάπη της νέας ιδιωτικής επιχειρηματικότητας, εκείνους που χτυπούν τώρα την πόρτα της νέα δεξιάς στον τόπο μας».

Εντούτοις, δεν είναι μόνον ο Τραμπ που αναδείχθηκε μέσα από αυτού του είδους τα Συνέδρια. Οι «Εθνικοί Συντηρητικοί» ή οι «εθνικιστές συντηρητικοί», οι National Conservatives, οι «Natcons», είναι ένα σημαντικό κομμάτι των διανοουμένων της δεξιάς στην Αμερική.

Οι Natcons, οι οποίοι είναι πιο δόκιμο να αποδίδονται στα ελληνικά ως Εθνικοί Συντηρητικοί, διοργανώνουν κάθε χρόνο τα συνέδριά τους, τα οποία είναι όμως μικρότερα από εκείνα του CPAP. Στα πάνελ των συζητητών επωάζονται οι ιδέες των μελλοντικών προγραμμάτων των συντηρητικών Ρεπουμπλικάνων.

«Από εμάς κλέβουν τις ιδέες τους οι Ρεπουμπλικάνοι, τις περνάνε με βερνίκι και τις πουλάνε για να κερδίζουν τις εκλογές», λένε οι Natcons, χαμογελώντας.

Τα δύο πολιτικώς μάλλον ήπια περιοδικά που αναρωτιούνται για το ρόλο των Natcons επισημαίνουν εύστοχα ότι οι ιδέες του συντηρητισμού (θρησκεία, οικογένεια, πατρίδα, σεβασμός της εργοδοσίας, ιεραρχία) ανανεώνονται μετά από κάθε αμφισβήτησή τους. Ανανεώθηκαν τη δεκαετία του ’70 μετά την κρίση του ’60 και του Woodstock και ανανεώνονται σήμερα, μετά από δύο δεκαετίες ξέφρενου φιλελευθερισμού ύστερα από την πτώση του σοσιαλισμού στις αρχές της δεκαετίας του ’90.

Πριν από τον Τραμπ, ο Ρόναλντ Ρήγκαν ήταν εκείνος που κέρδισε τις καρδιές των Συντηρητικών και των Αμερικανών. Μαζί του είχε συνταξιδέψει και η Μάργκαρετ Θάτσερ, η «ιέρεια» του σύγχρονου φιλελευθερισμού. Οι ευαγγελικές ιδέες του Ρήγκαν είχαν σκορπίσει τον ενθουσιασμό στους συνέδρους.

Η νέα ιδέα που κερδίζει έδαφος στην αμερικανική συντηρητική δεξιά, προέρχεται ακριβώς από το κίνημα των Natcons. Σύμφωνα με αυτήν, ο Β. Πούτιν ακολουθεί μια πολιτική καταδικαστέα, αλλά εξίσου καταδικαστέα είναι και η «γελοία επιμονή» στην πολιτική των κυρώσεων. Ο πόλεμος στην Ουκρανία τελειώνει σε μια ημέρα, αρκεί να βασιλέψει το πνεύμα του ρεαλισμού που τόσο λατρεύουν οι συντηρητικοί.

Ο Τραμπ άλλωστε το είπε όσο πιο καθαρά γίνεται: «Δώστε μου μια μέρα και τελειώσω τον πόλεμο. Μια μέρα!».

Από εκεί και πέρα έρχεται ο «δεύτερος συντηρητισμός», όλη εκείνη η προβληματική που αφορά την κοινωνική ηθική: γάμος όχι ελεύθερες συμβιώσεις, ένα αντρόγυνο πιστών παντρεύεται στην Εκκλησία όχι στα δημαρχεία γιατί αυτό θα σήμαινε ότι δεν είναι και τόσο πιστοί (!), αντιμεταναστευτισμός και ισχυρές δόσεις ομοφοβίας.