Τι προβλέπει το άρθρο 49.3 του Συντάγματος, που επικαλείται ο Μακρόν;

Η κυβέρνηση της Ελίζαμπεθ Μπορν ενεργοποιεί το άρθρο 49.3 του Συντάγματος, που προβλέπει την έγκριση του νομοσχεδίου για το συνταξιοδοτικό χωρίς ψηφοφορία.

Η κυβέρνηση της Ελίζαμπεθ Μπορν ενεργοποιεί το άρθρο 49.3 του Συντάγματος, που προβλέπει την έγκριση του νομοσχεδίου για το συνταξιοδοτικό χωρίς ψηφοφορία. Η αριστερά και η ακροδεξιά αντιδρούν, απαντούν με πρόταση μομφής. Ο Ζεράρ Γκρυνμπέργκ, ένας έμπειρος ειδικός της σύγχρονης γαλλικής πολιτικής, εξηγεί τι σημαίνει στην πράξη το άρθρο 49 παράγραφος 3 του Συντάγματος και προσεγγίζει τις υπερβολές της αριστεράς, στο περιοδικό «Telos».

Πρέπει να θυμόμαστε δύο σημαντικά σημεία από αυτήν την ιδρυτική στιγμή της Πέμπτης Δημοκρατίας.

Πρώτον, η παράγραφος 3 του άρθρου 49 είναι μια κεντρική διάταξη του συντάγματος του 1958 που πέτυχε τότε συναίνεση μεταξύ των κοινοβουλευτικών μελών, αριστερά και δεξιά, ένα σύνταγμα που επικυρώθηκε με δημοψήφισμα με 82% ναι και μόλις 17% αποχές. Η περιγραφή του ως «δημοκρατικό βίτσιο» όπως έκανε πρόσφατα ο Λοράν Μπέργκερ καταδεικνύει επομένως μια παρανόηση της λογικής της λειτουργίας αυτού του καθεστώτος. Αυτή η παράγραφος ουσιαστικά παρήγαγε κυβερνητική σταθερότητα. Από το 1958, το άρθρο 49.3 έχει ενεργοποιηθεί 89 φορές (33 φορές από έναν δεξιό αρχηγό κυβέρνησης και 56 φορές από τον αριστερό). Το να ζητήσουμε την κατάργησή του θα οδηγούσε στην καταστροφή αυτού του ανακαινισμένου κοινοβουλευτικού καθεστώτος.

Στη συνέχεια, οι επικριτές αυτής της διάταξης φαίνεται να ξεχνούν ότι η ενεργοποίησή της αντιπροσωπεύει πρώτα απ’ όλα ανάληψη κινδύνων για την κυβέρνηση. Όταν ο τελευταίος κατηγορείται ότι το χρησιμοποίησε για να «περάσει με το ζόρι», πρέπει ακόμα να «περάσει» αποτελεσματικά αφού η απόλυτη πλειοψηφία των βουλευτών μπορεί να τον ανατρέψει. «Περνάει» μόνο αν δεν υπάρχει εναλλακτική πλειοψηφία για να το αποτρέψει. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι εάν μια κυβέρνηση το χρησιμοποιεί, είναι επειδή θεωρεί ότι η υιοθέτησή του είναι αρκετά σημαντική για να αναλάβει την ευθύνη της. Τίποτα αντιδημοκρατικό σε όλα αυτά εκτός από το να θεωρήσω ότι η κυβέρνηση δεν έχει την απαραίτητη νομιμότητα για να εγκριθεί το κείμενό της, που παραπέμπει στο προηγούμενο άρθρο μου. Αλλά τότε δεν πρόκειται μόνο για τη νομιμότητα του προέδρου, όπως ειπώθηκε, αλλά, ευρύτερα, αυτό του ίδιου του εξορθολογισμένου κοινοβουλευτισμού.