Ο Σι στην Κίνα και η «αμερικανική ηγεμονία» σε υποχώρηση

Ο εκπρόσωπος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας του Λευκού Οίκου παρεμβαίνει στην διεθνή εξέλιξη με δηλώσεις του από την Ουάσιγκτον, οι οποίες έχουν ως πρωταρχικό αποδέκτη τον Κινέζο πρόεδρο Σι.

Άρχισε χθες και συνεχίζεται σήμερα η επίσημη, τριήμερη επίσκεψη του Κινέζου προέδρου Σι Τζιπίνγκ στη Ρωσία. Στο επίκεντρό της βρίσκεται η ειρηνευτική διαμεσολάβηση για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία, γεγονός που εύλογα θορυβεί τις μάλλον βραδυπορούσες Ηνωμένες Πολιτείες. Ο εκπρόσωπος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας του Λευκού Οίκου παρεμβαίνει στην διεθνή εξέλιξη με δηλώσεις του από την Ουάσιγκτον, οι οποίες έχουν ως πρωταρχικό αποδέκτη τον Κινέζο πρόεδρο Σι. Συγκεκριμένα, ο κορυφαίος Αμερικανός αξιωματούχος εκφράζει την θεμελιωμένη ανησυχία μήπως οι αναφορές του Κινέζου προέδρου προς τον Ρώσο ομόλογό του δεν περικλείουν την αναγκαία άσκηση πίεσης για έμπρακτο σεβασμό της εδαφικής κυριαρχίας της Ουκρανίας. Υπάρχει μια επιτιθέμενη χώρα, η Ρωσία, όπως υπάρχει και μια αμυνόμενη χώρα, η Ουκρανία, και αυτή η θεμελιώδης διάκριση δεν θα έπρεπε να λείπει από το πλαίσιο και το περιεχόμενο των συνομιλιών.

«Ενθαρρύνουμε τον πρόεδρο Σι να πιέσει απευθείας τον πρόεδρο Πούτιν για την ανάγκη σεβασμού της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας», τονίζει σχετικά ο Τζον Κίρμπι, ο οποίος, μάλλον άστοχα, αναφέρεται εμμέσως και στην περίπτωση της Ταιβάν, συμπληρώνοντας ότι «ο κόσμος και οι γείτονες της Κίνας σίγουρα θα παρακολουθούν στενά». Είναι σαφές ότι ο σεβασμός στο διεθνές δίκαιο και την διεθνή νομιμότητα υπαγορεύει στην Κίνα την αποφυγή μιας γενικευμένης πολιτικής «ίσων αποστάσεων» απέναντι στα δύο μέρη της πολεμικής διένεξης. Θα ήταν νομικά προβληματικό να εξισωθούν ο ρωσικός παράγοντας με την ουκρανική πλευρά. Είναι όμως εξίσου σαφές ότι, όπως ορθά και εμφανώς καθυστερημένα επισημαίνει ο Λευκός Οίκος, «οι δύο χώρες (σ.σ.: Ρωσία και Κίνα) ενοχλούνται εδώ και καιρό λόγω της ηγεσίας των ΗΠΑ σε ολόκληρο τον κόσμο».

Αυτή η προφανής έκφραση μεγαλοιδεατισμού περί «ηγεσίας των ΗΠΑ σε ολόκληρο τον κόσμο», για την οποία οφείλουμε – έντρομοι άραγε; – να διαβάσουμε οι υπόλοιποι, μάλλον τίθεται υπό αμφισβήτηση και σίγουρα τελεί σε υποχώρηση. Η τριήμερη επίσκεψη και ανταλλαγή απόψεων του Κινέζου προέδρου Σι στη Μόσχα ακριβώς αυτήν την ηγεσία αμφισβητεί, με τους δικούς της τρόπυος. Το Πεκίνο δηλώνει την παρουσία του στο κορυφαίο πλανητικό γεγονός και εμφανίζεται έτοιμο να ενισχύσει ακόμη περισσότερο την αξιοπιστία του ως διεθνής ειρηνευτική δύναμη, η οποία έχει επίσης κατορθώσει, από τον Σεπτέμβριο έως σήμερα, τον ιδιαίτερα απαιτητικό και αντιφατικό στόχο: να συνομιλεί αξιόπιστα για τις προοπτικές ειρηνικής επίλυσης και με την Μόσχα και με το Κίεβο.

Η Κίνα δεν απέκρυψε, άλλωστε, χωρίς μεγαλοστομίες περί πλανητικής υπερδύναμης και παγκόσμιας ηγεσίας, ότι κεντρική στόχευσή της είναι η διεθνής κινητικότητά της σε αυτόν τον κινεζικό «αιώνα της κυριαρχίας» απέναντι στην ηγεμονία της Αμερικής. Αυτή η τελευταία έχει εξάλλου άλλες προτεραιότητες: την παρωχημένη εμμονή στον «πληρωμένο» νεοφιλελεύθερο λόγο, με τα περιορισμένα ηθικά προαπαιτούμενα, όπως υπενθυμίζει και το σημερινό κάλεσμα του πρώην πρόεδρου των ΗΠΑ απέναντι στις απαιτήσεις γνωστής πρωταγωνίστριας ερωτικών ταινιών.