Ο εχθρός μέσα στο πιλοτήριο: Μία αυτοκτονία και 149 φόνοι στον αέρα

Το αεροπλάνο απογειώθηκε από τη Βαρκελώνη γύρω στις 10 το πρωί και έφτασε στα 38.000 πόδια στις 10:27. Λίγο αργότερα, ο 34χρονος πιλότος Patrick Sondenheimer ζήτησε από την συγκυβερνήτη, τον 27χρονο Andreas Lubitz να πάρει τον έλεγχο του αεροσκάφους και βγήκε από το πιλοτήριο, πιθανότατα για να πάει στην τουαλέτα.

Στις 10:31 το αεροπλάνο άρχισε μία γρήγορη κατάβαση και 10 λεπτά αργότερα, συνετρίβη στα βουνά, στη Ν. Γαλλία. Δεν υπήρξαν επιζώντες.

Άλλωστε, η δημόσια εικόνα του Lubitz παρέπεμπε στον ιδανικό πιλότο. «Ήταν ήσυχος, ανταγωνιστικός, αποφασισμένος και προσεκτικός», όπως θα παρατηρούσε εκ των υστέρων η εισαγγελία του Ντίσελντορφ.

Όμως η κατάθλιψή του άρχισε να υποτροπιάζει λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2014. Αρχικά, άρχισε να εμφανίζει ψυχοσωματικά συμπτώματα. Ήταν βέβαιος ότι τυφλώνεται, για αυτό και επέμενε να κάνει επισκέψεις σε οφθαλμίατρους και νευρολόγους, ακόμα και με ρυθμό 3 ή και 4 την εβδομάδων. Τους έλεγε ότι έβλεπε αστεράκια, λάμψεις φωτός και έντομα που πετούν, όμως οι γιατροί εξέταζαν τα μάτια και τον εγκέφαλό του χωρίς να βρίσκουν κάποιο πρόβλημα.

Η οικογενειακή γιατρός του διέγνωσε «αναδυόμενη ψύχωση» και του ζήτησε να νοσηλευτεί σε ψυχιατρική κλινική. Ο Lubitz την αγνόησε.

Άρχισε ψυχοθεραπεία και ακολουθώντας τις οδηγίες του γιατρού του, κατέγραφε σε ένα ημερολόγιο τις θετικές σκέψεις του. Οι καταχωρήσεις αυτές δείχνουν ότι υπέφερε από αϋπνία. «Κοιμήθηκα για 4 ώρες σερί», γράφει σε μία σελίδα.

Έως τις αρχές του Μαρτίου, οι σκέψεις του είχαν γίνει σκοτεινές και κινούνταν προς τον θάνατο. Ο Lubitz έψαξε στο ίντερνετ για τους αποτελεσματικότερους τρόπους αυτοκτονίας. «Παραγωγή διοξειδίου του άνθρακα», «όταν πίνεις βενζίνη», «ποιο δηλητήριο σκοτώνει χωρίς πόνο;». Στις 18 Μαρτίου, ένας γιατρός του Ντίσελντορφ του έγραψε 4ήμερη αναρρωτική άδεια, σημειώνοντας ότι ο Lubitz πάσχει «από επίμονη διαταραχή της όρασης με μέχρι στιγμής άγνωστη αιτία».

Δύο μέρες μετά, ενώ ήταν στο σπίτι του, μία νέα μέθοδος αυτοκτονίας άρχισε να παίρνει μορφή στο μυαλό του. Εκείνο το απόγευμα, έψαξε στο ίντερνετ για πληροφορίες γύρω από τους μηχανισμούς που κλειδώνουν την πόρτα του πιλοτηρίου σε ένα Airbus A320.

Στις 22 Μαρτίου, μία ημέρα πριν να επιστρέψει στη δουλειά του, έγραψε σε ένα χαρτί που εκ των υστέρων βρέθηκε πεταμένο στα σκουπίδια του διαμερίσματός του: «Κυριακή της απόφασης», με τον κωδικό BCN, για τη Βαρκελώνη. Από κάτω, ο Lubitz είχε γράψει μερικές επιλογές: «να βρω την εσωτερική δύναμη να δουλέψω και να συνεχίσω να ζω», «να αντιμετωπίσω το στρες και την αϋπνία», «να αφεθώ».

Την επόμενη ημέρα, σε ένα ταξίδι από το Ντίσελντορφ στο Βερολίνο και πίσω, φαινόταν φυσιολογικός. Το βράδυ πήγε στο σούπερ μάρκετ με την σύντροφό του, αγοράζοντας τρόφιμα για το υπόλοιπο της εβδομάδας.

Όμως είχε ήδη κάνει «πρόβα τζενεράλε». Όπως διαπιστώθηκε εκ των υστέρων, όταν βρέθηκε για λίγο μόνος του στο πιλοτήριο σε εκείνη την πτήση της επιστροφής από το Βερολίνο, έθεσε τον αυτόματο πιλότο στα 100 πόδια, το χαμηλότερο δυνατό υψόμετρο. Και το άλλαξε ξανά, πριν ο πύργος ελέγχου προλάβει να το παρατηρήσει.

Στη μοιραία πτήση από τη Βαρκελώνη, μόλις έμεινε μόνος του στο πιλοτήριο, ο Lubitz έθεσε αμέσως σε εφαρμογή το σχέδιό του. Άλλαξε τον διακόπτη για την πόρτα από το «normal» στο «locked», απενεργοποιώντας τον κωδικό πρόσβασης για έκτακτη ανάγκη που είχε ο Sondenheimer.

Και αμέσως μετά έβαλε τον αυτόματο πιλότο να κατεβάσει το αεροπλάνο στα 100 πόδια. Λίγο πριν τις 10:31, το αεροπλάνο άρχισε να κατεβαίνει με ρυθμό 3.500 ποδιών το λεπτό. Σε αυτό το σημείο, οι επιβάτες πιθανότατα κατάλαβαν την κατάβαση και την αλλαγή στην πίεση, όμως μάλλον δεν θα ανησύχησαν. Ωστόσο, ο γαλλικός πύργος ελέγχου παρατήρησε την μη εγκεκριμένη αλλαγή και επικοινώνησε με το αεροπλάνο. Ο Lubitz δεν απάντησε.

Ο πιλότος, ο Sondenheimer, επέστρεψε τρία λεπτά αργότερα, στις 10:34. Έβαλε τον κωδικό του για να ανοίξει την πόρτα, όμως αυτός δεν δούλεψε. «Εγώ είμαι!», είπε, χτυπώντας την πόρτα. Οι αεροσυνοδοί, που ετοιμάζονταν να μοιράσουν σνακς και αναψυκτικά, είδαν την φασαρία που γινόταν.

Μία κάμερα κλειστού κυκλώματος μετέφερε την εικόνα του πιλότου σε μία μικρή οθόνη μέσα στο πιλοτήριο. Ο Lubitz δεν αντέδρασε. Ανήσυχος, ο Sondenheimer άρχισε να χτυπά δυνατά την πόρτα. Αλλά και πάλι, ο Lubitz δεν απάντησε.

«Για το όνομα του Θεού. Άνοιξε την πόρτα!», φώναξε ο πιλότος. Με το αεροπλάνο να βρίσκεται στα 25.000 πόδια, οι επιβάτες άρχισαν να νιώθουν την απότομη κατάβαση και πλέον παραδόθηκαν στο πρώτο κύμα του πανικού, εγκαταλείποντας τις θέσεις τους.

Στις 10:39, ο Sondenheimer ζήτησε από μία αεροσυνοδό να του φέρει έναν λοστό που ήταν κρυμμένος στο πίσω μέρος του αεροπλάνου. Άρχισε να χτυπά την πόρτα, προσπαθώντας να την ανοίξει. Το αεροσκάφος έπεσε κάτω από τα 10.000 πόδια, με τις χιονισμένες Άλπεις να πλησιάζουν.

Μέσα στο πιλοτήριο, ο Lubitz έβαλε τη μάσκα οξυγόνου στο πρόσωπό του. «Άνοιξε την αναθεματισμένη πόρτα!», ούρλιαζε ο Sondenheimer καθώς οι επιβάτες κοιτούσαν έντρομοι.

Ο Lubitz ανέπνεε ήρεμα. Στις 10:40 ήχησε ένας συναγερμός: «TERRAIN, TERRAIN! PULL UP, PULL UP!», του έλεγε, καθώς το αεροπλάνο έπεσε στα 7.000 πόδια. Εξήντα δευτερόλεπτα μετά, το δεξί φτερό του Airbus χτύπησε στην πλαγιά. Μετά οι μόνοι ήχοι που γράφτηκαν στο μαύρο κουτί ήταν συναγερμοί και ουρλιαχτά.

Τα στοιχεία, πάντως, δείχνουν ότι η αυτοκτονία πιλότου με αεροπλάνο είναι κάτι εξαιρετικά σπάνιο. Μετά το δυστύχημα της Germanwings, η Γερμανία εισήγαγε ένα νέο κανονισμό, κάνοντας υποχρεωτική την παρουσία τουλάχιστον δύο ατόμων μέσα στο πιλοτήριο ανά πάσα στιγμή. Όμως όταν διαπίστωσε ότι η αλλαγή αυτή δεν βελτιώνει την ασφάλεια, κατήργησε τον κανόνα.