Παναθηναϊκός: Εννέα ”μάχες” ακόμη για τη…στέψη και απαιτείται επαγρύπνηση σε όλα τα επίπεδα

Οσοι φίλοι του ποδοσφαίρου -γενικότερα- και του Παναθηναϊκού -ειδικότερα- περιμένουν ένα κρυστάλλινο μίνι πρωτάθλημα που θα στηρίζεται στην ευγενή άμυλα και τον υγιή ανταγωνισμό, πλανώνται, ασφαλώς/δυστυχώς, πλάνην οικτράν.

Όπως γράφει ο Κώστας Μανωλιουδάκης στο SDNA, ο Παναθηναϊκός και η διοίκησή του διεκδικεί αυτό το δικαίωμα. Δεν ενδιαφέρεται για τις Ενώσεις και τον εκάστοτε επικεφαλής της ΕΠΟ. Δεν προσπαθεί να έχει δικούς του ανθρώπους για να πηγαινοφέρνουν τους διαιτητές του -όποιου- αρχιδιαιτητή.

Δεν κυκλώνει αδύναμους κρίκους/παίκτες αντιπάλων για να περάσει… τρένο. Δεν μπλέκεται με τη Superleague 2 και την προοπτική δορυφόρων ενόψει της νέας σεζόν.

Δεν έχει, γενικώς, τίποτα το εξωγενές στα… κουμάντα για να τον περιβάλλει. Προσπαθεί να προστατευτεί χωρίς να είναι υπό προστασία. Αλλά ο Παναθηναϊκός δεν παίζει μόνος του.

Ούτε δίνει τη μάχη του στην τελική ευθεία ενός πρωταθλήματος αγγελικά πλασμένου. Για όσους δεν το έχουν καταλάβει, του Κουτρούλη ο γάμος γίνεται ήδη.

Οι εννέα τελικοί που απομένουν για το τριφύλλι κρύβουν πολλές παγίδες. Οχι απαραίτητα αμιγώς αγωνιστικά.

Σαφώς και πάνω απ’ όλα είναι το ποδόσφαιρο και οι πράσινοι έχουν κάθε δικαίωμα να ποντάρουν στον καθρέπτη του χορταριού. Αλλά αυτό δεν αναιρεί το συμπέρασμα ότι κάθε ματς, ακόμη και τα μη ντέρμπι, θα είναι γεμάτο… τυράκια και… φάκες.

Ως εκ τούτου θα πρέπει, πάση θυσία, να τις εντοπίσει και να τις απενεργοποιήσει όταν τις συναντήσει μπροστά του. Να μην πατήσει καμία.

Τόσο στο χορτάρι οι παίκτες του Ιβάν Γιοβάνοβιτς να μην μασήσουν ό,τι κι αν συναντήσουν διαιτητικά, όπως δεν μάσησαν στη Νέα Φιλαδέλφεια. Οσο και στην εξέδρα, οι φίλοι του Παναθηναϊκού να δείξουν αυτοσυγκράτηση σε οποιουδήποτε είδους πρόκληση.

Θα θυμάστε άλλωστε την κακόγουστη θεατρική παράσταση του Βίτορ Περέιρα τον Φεβρουάριο του 2015 στη Λεωφόρο και πώς ο Ολυμπιακός εκμεταλλεύτηκε την…. φάκα που ενεργοποίησε ο τότε προπονητής του. Οπως και το διχτάκι κομμωτηρίου του Βλάνταν Ιβιτς στο αναπηρικό καρεκλάκι.

Η ιστορία και η κοινή (ελληνική) λογική συνηγορεί στο συμπέρασμα ότι παραμονεύουν παντός είδους… εκπλήξεις.

Ο ανταγωνισμός έχει φουντώσει για τα καλά και το διακύβευμα του τίτλου, η μπολιασμένη νοοτροπία περί «νίκης με κάθε τίμημα» έχει, δυστυχώς, περάσει σε περισσότερους του ενός οργανισμούς.

Το διαπιστώσαμε με τις μεζούρες και τα κοντά δοκάρια και το εμπεδώσαμε στην πρεμιέρα των πλέι οφ με τον ανεκδιήγητο Νταμπάνοβιτς. Μην τρέφει συνεπώς κανείς αυταπάτες.

Αντιθέτως, για να τα καταφέρει ο Παναθηναϊκός και να φτάσει πρώτος στο τέλος της διαδρομής θα πρέπει άπαντες να είναι υποψιασμένοι, αποφασισμένοι και αλύγιστοι.

Τα μάτια μας έχουν δει πολλά όλα αυτά τα χρόνια και είναι βασικό προαπαιτούμενο για την έκβαση του πρωταθλήματος να υπάρχει επαγρύπνηση απ’ όλους όσοι βρεθούν στην ιστορική έδρα του τριφυλλιού στα πέντε τελευταία ματς της σεζόν.

Αρχής γενομένης απ’ αυτό της ερχόμενης Κυριακής με τον Βόλο, που μπορεί για ορισμένους να μην μπαίνει στην συγκεκριμένη εξίσωση και θεωρητικά αυτό να δικαιολογείται, πλην όμως εδώ που έχουμε φτάσει κάθε λεπτομέρεια μπορεί να μετρήσει και να κάνει τη διαφορά. Συν τοις άλλοις, ένα ματς μπορεί να δουλευτεί για να έχει επιπτώσεις στο επόμενο.

Ο υγιής φίλαθλος κόσμος του ποδοσφαίρου περιμένει με κομμένη την ανάσα το πιο συναρπαστικό πρωτάθλημα των τελευταίων ετών, ενδεχομένως και όλων των εποχών στη χώρα μας, αλλά ακριβώς επειδή μιλάμε για αυτήν (τη χώρα) γνωρίζουμε ότι υπάρχουν πέραν του ενός αδίστακτοι ανταγωνιστές που παραμονεύουν.

Με παλιομοδίτικες και «δοκιμασμένες» πρακτικές ή με φρέσκες εμπνεύσεις, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία στην παρούσα φάση.

Αυτό που έχει σημασία για τον Παναθηναϊκό, που κατά κοινή ομολογία και παραδοχή έχει ως κορωνίδα τη δουλειά που πραγματοποιεί ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς αυτήν την διετία, είναι να προστατέψει όσο περισσότερο γίνεται τον ίδιο του τον εαυτό.

Για να αυξήσει θεαματικά τις πιθανότητες κατάκτησης του πιο μάγκικου πρωταθλήματος της σύγχρονης ιστορίας του μετά το 2004.