Οι 2 αστεράτοι παικταράδες που ο ΠΑΟ έχασε στις λεπτομέρειες το τρελό καλοκαίρι του 1999

Το καλοκαίρι του 1999, ο Παναθηναϊκός συμπλήρωνε τριετία αποχής από τους τίτλους. Ο Ολυμπιακός είχε πάρει τα ηνία σε όλα τα επίπεδα. Έπρεπε να υπάρξει «πράσινη» αντίδραση, αφού ο χαμένος τελικός Κυπέλλου από τους «ερυθρόλευκους» που έπαιξαν με παίκτη λιγότερο για σχεδόν 60 λεπτά δεν χωνευόταν.

Παράλληλα, η «μάχη» για τη 2η θέση είχε χαθεί από την ΑΕΚ, επομένως το «τριφύλλι» θα έπρεπε να αρκεστεί στο… ταπεινό Κύπελλο UEFA. Όλα αυτά στριφογύριζαν στο μυαλό του Γιώργου Βαρδινογιάννη, ο οποίος προετοιμαζόταν για την τελευταία σεζόν του στον προεδρικό θώκο της ομάδας. Το επεισοδιακό ντέρμπι του ΟΑΚΑ με την «Ένωση», σε αγωνιστικό χώρο και επίσημα, ωθούσαν τον πεισματάρη «καπετάνιο» να κοιτάξει προς τα πάνω.

Το κλαμπ χρειαζόταν ενίσχυση, αλλά με παίκτες που είχαν όλα τα εχέγγυα για να καλύψουν την απόσταση από τον Ολυμπιακό. Το +11 του συνόλου του Ντούσαν Μπάγεβιτς στη γραμμή του τερματισμού της Α’ Εθνικής και ο προαναφερθείς χαμένος τελικός Κυπέλλου με σκορ 2-0, φανέρωναν ότι δεν υπήρχε άλλο περιθώριο. Ο αείμνηστος Γιάννης Κυράστας ήταν ο προπονητής που κλήθηκε να φέρει εις πέρας αυτή τη δύσκολη αποστολή. Αξίζει να σημειωθεί ότι υπέγραψε λίγες ώρες πριν από τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς στην ομάδα μπάσκετ.

Ο Παναθηναϊκός των 41 γκολ (τόσα είχε βάλει κι ο Ιωνικός) έπρεπε να τονωθεί στη γραμμή κρούσης. Ο γερο-Βαζέχα παρέμενε σταθερή αξία (25 συμμετοχές-12 γκολ στο πρωτάθλημα), ωστόσο όδευε ολοταχώς προς τα 35 του. Οι Μάουρο Περέιρα ντα Σίλβα (20-4), Ιγκόρ Σιπνιέφσκι (18-5), Φρανκ Στράντλι (9-3) και Αλέξης Αλεξούδης (6-0), σκόραραν όλοι μαζί όσο ο Ελληνοπολωνός αν αυτό σας λέει κάτι.

Μοναδική αξιόπιστη λύση στην επίθεση, σε συνδυασμό με καλή ηλικία; Ο Νίκος Λυμπερόπουλος των 13 γκολ σε 31 ματς (44-19 σε όλες τις διοργανώσεις, με τον Κριστόφ να μετρά 36-19 αντίστοιχα).

Τελικά, ο Σιπνιέφσκι παρέμεινε, οι Μάουρο, Στράντλι, Αλεξούδης αποτέλεσαν παρελθόν και στη θέση τους ήρθαν οι Γιώργος Νασιόπουλος, Χέλγκι Σίγκουρντσον, Μάρκο Βίλα. Τζίφος δηλαδή. Δεν ήρθε κάποιο μεγάλο όνομα. Ποιοι ήταν, όμως, οι strikers που ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να αποκτήσει;

Στεφάν Σαπουιζά και Σεργκέι Ρεμπρόφ (σ.σ. Σερχίι Ρεμπρόβ, η ορθή προφορά), κυρίες και κύριοι. Επίσης, να τονιστεί ότι κι ο Μιχάλης Κωνσταντίνου είχε μπει στο στόχαστρο, προτού κατηφορίσει από τον Ηρακλή δυο καλοκαίρια αργότερα, όπως επίσης πως δεν έλειψαν τα… καθιερωμένα δημοσιεύματα για τον Νταβόρ Σούκερ.

Αρχή, λοιπόν, με Στεφάν Σαπουιζά. Μόλις είχε κλείσει τα 30 ο αρχηγός της εθνικής Ελβετίας, ο οποίος από τα 22 του αγωνιζόταν στην Μπορούσια Ντόρτμουντ. Είχε κατακτήσει ένα Champions League (o πρώτος Ελβετός που πέτυχε αυτό το σπουδαίο επίτευγμα), ένα Διηπειρωτικό Κύπελλο, δύο πρωταθλήματα και δύο Super Cup Γερμανίας.

Τα ρεπορτάζ τον ήθελαν ένα βήμα πριν από το «τριφύλλι», όμως, τελικά επέλεξε να επαναπατριστεί για χάρη της Γκρασχόπερς. Έλειπε ήδη εννέα χρόνια από τη γενέτειρά του. Ο Παναθηναϊκός κινήθηκε γρήγορα και συντονισμένα για να τον αποκτήσει, όπως είχε κάνει με τον Κάρλχαϊντς Φλίπσεν της Γκλάντμπαχ πριν από λίγες ημέρες, αλλά δεν τα κατάφερε.

Ώσπου η ομάδα, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της εποχής, κινήθηκε για τον Σεργκέι Ρεμπρόφ, τον παικταρά της Ντινάμο Κιέβου, ο οποίος την προηγούμενη σεζόν είχε σκοράρει κατά των «πρασίνων» και στις δύο αναμετρήσεις για τη φάση των ομίλων του Champions League.

Στα 25 του τότε, ο Ουκρανός φορ είχε κλείσει επταετία στο κορυφαίο κλαμπ της πατρίδας του. Μαζί με τον Αντρέι Σεφτσένκο, την ίδια περίοδο, το είχαν οδηγήσει μέχρι τα ημιτελικά της «αστεράτης» διασυλλογικής διοργάνωσης. Πάντως, τα περίπου 5.500.000.000 δραχμές που κοστολογείτο, ήταν απαγορευτικά.

Υπήρξαν ακόμη και αναφορές περί επικείμενου ταξιδιού του παίκτη στην Αθήνα για να διαπραγματευτεί τη μεταγραφή του στο «τριφύλλι», όμως, η μεταπήδηση του «Σέβα» στη Μίλαν είχε ήδη αποδυναμώσει αρκετά την Ντινάμο. Τελικά, ο Ρεμπρόφ παρέμεινε στο Κίεβο και έναν χρόνο μετά υπέγραψε στην Τότεναμ, έναντι του ποσού των 11.000.000 λιρών.

Ο Παναθηναϊκός δεν έκανε κάποιο «μπαμ» στην επίθεση, ωστόσο με την έλευση παικτών, όπως το «κομπιούτερ» Ρενέ Χένρικσεν (την τελευταία ημέρα της μεταγραφικής περιόδου), ο Πέρσι Ολιβάρες, ο Κάρλχαϊντς Φλίπσεν και ο Φερνάντο Γκαλέτο, τονώθηκε αρκετά.

Ήταν κατά γενική ομολογία η καλύτερη ομάδα της σεζόν 1999-00, έσπασε ρεκόρ, πρώτευσε σε πολλές στατιστικές κατηγορίες, αλλά το πρωτάθλημα κατέληξε και πάλι στο «λιμάνι».