DW: Η Γερμανία στον δρόμο που χάραξε η Γαλλία;

Η μαζική απεργία σε τρένα, αεροδρόμια και συγκοινωνίες τη Δευτέρα μπορεί να είναι μόνο η αρχή. Τα αιτήματα είναι δίκαια λόγω της δυσβάσταχτης ακρίβειας, υποστηρίζουν τα συνδικάτα.

Η Γερμανία δεν έχει μακρά ιστορία στις μαζικές, συντονισμένες απεργίες και μάλιστα σε όλη τη γερμανική επικράτεια. Σύμφωνα με έρευνα του Ιδρύματος Χανς Μπέκλερ που πρόσκειται στα γερμανικά συνδικάτα, την οποία αναπαράγει και η γερμανική ραδιοφωνία DLF, o αριθμός των εργάσιμων ημερών που χάνονται ετησίως στη Γερμανία είναι κατά πολύ χαμηλότερος σε σχέση με τις εργάσιμες που χάνονται στη γειτονική Γαλλία αλλά και το Βέλγιο: 97 στο Βέλγιο, 93 στη Γαλλία και μόλις 18 στη Γερμανία. Οι λόγοι που διαφοροποιούν τη συχνότητα προσφυγής στην απεργία ως μέσο άσκησης πίεσης σε αυτές τις χώρες είναι πολλοί και έχουν να κάνουν τόσο με το νομοθετικό πλαίσιο και τη νομολογία που ρυθμίζει τους όρους της απεργίας σε κάθε χώρα, όσο και με την ευρύτερη κοινωνική και πολιτική παράδοση της απεργίας ως μέσου πίεσης για επίτευξη συγκεκριμένων διεκδικήσεων.

Με τον πληθωρισμό όμως να κινείται ήδη στο 8,7% και τις πρόσφατες εκτιμήσεις των «Πέντε Σοφών» της Γερμανικής Οικονομίας να κάνουν λόγο για πληθωρισμό πάνω από 6% στο τέλος του 2023, τα γερμανικά συνδικάτα φαίνεται ότι δεν έχουν άλλη επιλογή πέρα από την άσκηση πίεσης μέσω προειδοποιητικών στάσεων εργασίας. «Πρέπει να σταλεί ένα αδιαμφισβήτητο μήνυμα με αυτή την απεργία» ανέφερε ο επικεφαλής του συνδικάτου Verdi Φρανκ Βάρνεκε, ενώ η αντιπρόεδρος του συνδικάτου EVG, Κόσιμα Ίνγκεσαϊ, αναφέρει πως η καταφυγή στην παγγερμανική απεργία «είναι η ύστατη επιλογή». Πόσο όμως μοιάζει η γερμανική με τη γαλλική περίπτωση; «Στη Γερμανία οι αρμόδιες συνδικαλιστικές οργανώσεις καλούν σε απεργία μόνο για περιορισμένο χρονικό διάστημα, ελπίζοντας να καταλήξουν σε μια συλλογική σύμβαση εργασίας όσο το δυνατόν γρηγορότερα και αποτελεσματικότερα» αναφέρει στο Δίκτυο RND o πολιτικός επιστήμονας στο Κάσελ Βόλφγκαντ Σρέντερ, επί χρόνια μέλος του επίσης ισχυρού συνδικάτου IG-Metall.

Για τον ίδιο «η παγγερμανική απεργία δεν επιδιώκει πολιτικούς στόχους, αλλά έχει ως σκοπό να οδηγήσει τελικά στη σύναψη συλλογικής σύμβασης» σημειώνοντας ότι «όποιος παραλληλίζει την κατάσταση με τη Γαλλία, δεν έχει ακόμη καταλάβει πώς λειτουργεί η διαπραγματευτική δημοκρατία στη Γερμανία, η οποία βασίζεται στις διαβουλεύσεις μεταξύ διαφορετικών κοινωνικών εταίρων».