Παντού υπάρχουν τέτοιοι παίκτες. Και στον Παναθηναϊκό… Μόνο που στο “τριφύλλι”, ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς έχοντας δημιουργήσει εδώ και μία διετία ένα γκρουπ με τρομερές βάσεις, σωστή νοοτροπία βασισμένη στο “εμείς” κι όχι στο “εγώ” με συνοχή, αρχές κι αποδυτήρια “μπετόν-αρμέ” (όποιος το αμφισβητεί, ας ρωτήσει πως αντιμετώπισε όλη η ομάδα το χαμένο πέναλτι του Σπόραρ με τον Βόλο και πόσο ήταν άπαντες δίπλα στον Σλοβένο απ’ την πρώτη στιγμή), έχει πετύχει κάτι πραγματικά συναρπαστικό. Όσο κι αν για ορισμένους δεν μοιάζει αντίστοιχα… ελκυστικό ή δεν “πουλάει”.
Κι όλοι (μα όλοι) έχουν κάτι σημαντικό να “δώσουν”, όσο κι αν η εκτίμηση και η αντιμετώπιση “απ’ έξω” δεν είναι πάντα το ίδιο δίκαιη. Δεν είναι προσπάθεια να παρουσιαστεί κάτι “μεγαλύτερο” απ’ ότι πραγματικά μπορεί να είναι, αλλά είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Σέρβος τεχνικός έχει καταφέρει μέσα απ’ τη δουλειά και τη λειτουργία της ομάδας να κάνει τους πάντες να αισθάνονται σημαντικά και “κομμάτια” της. Και την στιγμή που θα χρειαστούν να είναι “εκεί” γιατί τους χρειάζεται πρώτα απ’ όλα η ομάδα κι ο συμπαίκτης τους. Τα παραδείγματα σ’ αυτή τη version του Παναθηναϊκού, είναι πάμπολλα…
![](data:image/svg+xml;charset=utf-8,<svg height="498" width="885" xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" version="1.1"/>)
Ο Αχιλλέας Πούγγουρας, βοήθησε πολύ στην αρχή της σεζόν όπου ο Παναθηναϊκός μετρούσε “πληγές” στους στόπερ, έκανε να ξαναπαίξει 13 ματς (και λόγω τραυματισμού), αλλά το τάκλιν που έκανε στο 66’ στους “Ζωσιμάδες” στο σουτ-μισό γκολ του Καραχάλιου μετά το γλίστρημα του Σένκεφελντ και το δοκάρι του Μπάλαν (σε έναν αγώνα όπου το “τριφύλλι” είχε κυριαρχήσει, είχε χάσει μισό… τσουβάλι γκολ κι εντέλει λυτρώθηκε στο 95’ με το πέναλτι του Σπόραρ), ήταν κάτι παραπάνω από σωτήριο.