Ξεκινώντας από το θυμικό της υπόθεσης για τον Δικέφαλο είναι λογικό και κατανοητό να υπάρχει έντονη απογοήτευση γιατί στο πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν, ο ΠΑΟΚ ήταν απών. Γιατί όμως υπάρχει αυτή η απογοήτευση; Γιατί αυτή η ομάδα δημιούργησε -και αυτό το πιστώνεται μέσα από τη δουλειά της- προσδοκίες. Μόνοι τους το κέρδισαν, μόνοι τους απώλεσαν το δικαίωμα να διεκδικήσουν, την ώρα των αποδείξεων, το κάτι παραπάνω. Ρεαλιστικά και ποδοσφαιρικά, ενδεχομένως αυτή η ομάδα να έφτασε στο ταβάνι της, με την υποσημείωση πως πρωτίστως ο Λουτσέσκου δεν ανέβασε ποτέ τον πήχη. Μπορεί να ήταν κίνηση τακτικής για την αποσυμφόρηση της πίεσης από το γκρουπ του που απαρτίζεται από νέους ποδοσφαιριστές, μπορεί να ήταν η αποτύπωση της δικής του αλήθειας, όντας ο άνθρωπος που ξέρει καλύτερα από τον καθένα που φτάνουν οι δυνατότητες της ομάδας του, σε μία μεταβατική περίοδο για τον ΠΑΟΚ, πολλά μπορεί… Από την άλλη, επιστρέφοντας από διαφορές 14 βαθμών και μπαίνοντας στο κόλπο, θα ήταν τουλάχιστον αφελής κάποιος για να μην υπολογίσει τον ΠΑΟΚ, ειδικά βάσει της εικόνας που είχε στο γήπεδο για μεγάλο διάστημα μέσα στη σεζόν.
Ισορροπία στη λεπτή γραμμή της λογικής
Οι back-to-back ήττες για τον ΠΑΟΚ, 11 μήνες μετά, και η εικόνα κατάρρευσης στο «Γ.Καραϊσκάκης» σε μία κρίσιμη καμπή του πρωταθλήματος.