Le Monde: Ταιβάν – Ένα ερώτημα για την Ευρώπη

Οι δηλώσεις του Εμμανουέλ Μακρόν σχετικά με την άνοδο της έντασης μεταξύ της Κίνας και του νησιού έχουν δημιουργήσει σύγχυση σχετικά με την πρόκληση που θέτει αυτή η κρίση στους Ευρωπαίους και τη στάση τους απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η απουσία σινοαμερικανικού διαλόγου και η αποκρυστάλλωση της έντασης μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων για την τύχη του νησιού είναι πιθανό να κάνει τους Ευρωπαίους να σκεφτούν μια κοινή θέση σε αυτό το δύσκολο θέμα νωρίτερα από όσο νομίζουν. Αν η θέση «σύμμαχοι αλλά όχι ευθυγραμμισμένοι» είναι σταθερά της γαλλικής διπλωματίας σε σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτές οι παρατηρήσεις θέτουν αρκετά προβλήματα. Αυτή της επιλογής της στιγμής, πρώτον, στο τέλος μιας τριήμερης κρατικής επίσκεψης κατά την οποία ο Γάλλος πρόεδρος πολλαπλασίασε τα σημάδια προσέγγισης με τον Κινέζο ομόλογό του, Σι Τζινπίνγκ. Μόλις η γαλλική αντιπροσωπεία εγκατέλειψε την Κίνα, οι κινεζικές ένοπλες δυνάμεις ξεκίνησαν σημαντικούς ελιγμούς που προσομοιώνουν την περικύκλωση της Ταιβάν, ως απάντηση στην επίσκεψη της προέδρου της Ταιβάν, Τσάι Ινγκ – γουέν στην Καλιφόρνια,   όπου συνάντησε τον Πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων , Κέβιν ΜακΚάρθι.

Ο τρόπος με τον οποίο ο πρόεδρος Μακρόν διατυπώνει τη σκέψη του, λοιπόν, τον εκθέτει αναπόφευκτα σε αρνητικές ερμηνείες. Υπενθυμίζοντας ότι ένα από τα μέλημα των Ευρωπαίων είναι η ενότητά τους, διευκρινίζει: «Οι Κινέζοι ανησυχούν επίσης για την ενότητά τους και η Ταιβάν, από την άποψή τους, είναι συστατικό της. Έτσι, ο κ. Μακρόν φαίνεται να τοποθετεί σε ίση βάση τη σχέση μεταξύ είκοσι επτά κρατών μελών που είναι ελεύθερα μέρος μιας Ένωσης και εκείνης μιας υπερδύναμης απολυταρχίας με ένα νησί 24 εκατομμυρίων κατοίκων που παραμένει προσκολλημένο στη δημοκρατία και αρνείται να υποταχθεί σε αυτή την υπερδύναμη. Ο πρόεδρος αναφέρει επίσης τον κίνδυνο για την Ευρώπη να «πιαστεί σε κρίσεις που δεν είναι δικές μας», υπονοώντας ότι η Ταιβάν δεν την αφορά, ενώ η Γαλλία θέλει να είναι μια δύναμη Ινδο-Ειρηνικού και ότι η σταθερότητα στα στενά είναι προς το συμφέρον όλων.

Η συνέντευξη, τέλος, αμαρτάνει με ό,τι δεν υπάρχει: την υπενθύμιση, ειδικότερα, της απαίτησης διατήρησης της ειρήνης και της σταθερότητας στα στενά της Ταιβάν και της νομιμότητας της δημοκρατικής επιλογής των πολιτών της. Θέτοντας έτσι τους όρους της συζήτησης, ο Εμμανουέλ Μακρόν συσκοτίζει τα βασικά ερωτήματα που μέχρι στιγμής έχουν αποφύγει να αντιμετωπίσουν από κοινού οι Ευρωπαίοι και τα οποία έχει δίκιο να εγείρει: πώς να αποτραπεί η άνοδος της κινεζικής στρατιωτικής ισχύος και η άνοδος των εντάσεων στη σινοαμερικανική ο ανταγωνισμός διαταράσσει το status quo γύρω από την Ταιβάν; Και πώς να ορίσετε μια κοινή στάση απέναντι στις προοπτικές όξυνσης της σύγκρουσης; «Κάποια στιγμή πρέπει να αναρωτηθούμε το ενδιαφέρον μας », είπε ο κ. Μακρόν. Είναι αλήθεια. Αλλά εν μέσω του πολέμου στην Ουκρανία, αυτό το ενδιαφέρον είναι στη σαφήνεια και την ενότητα, όχι στη σύγχυση.