Αποσπάσματα από τις δηλώσεις του στο VICE:
«Ή στον Παναθηναϊκό ή πουθενά. Θα σταματούσα αν δεν ερχόμουν εδώ».
Γιατί;
«Είχαν περάσει δυο χρόνια που έφυγα από την ομάδα. Έχω κάνει μια διαδρομή, δεν παίζω πλέον μπάσκετ βιοποριστικά. Και όταν έχω συνηθίσει να παίζω για τον Παναθηναϊκό και τον κόσμο του, είναι πολύ δύσκολο να βρω κίνητρο με μοναδικό κριτήριο τα χρήματα ή την αγάπη για το σπορ. Μου αρέσει το μπάσκετ αλλά μπορώ να το κάνω και στη γειτονιά μου».
Άρα είναι καθαρά συναισθηματικοί οι λόγοι;
«Ναι, ούτως ή άλλως δεν πληρώνομαι. Παίζω μόνο για να είμαι εδώ με την ομάδα, να έρχομαι στο ΟΑΚΑ και να βλέπω τον κόσμο, να το ζω όσο μπορώ».
Έχεις δώσει τα χρήματα αυτού του συμβολαίου στις κυρίες που εργάζονται στην καθαριότητα στο ΟΑΚΑ;
«Ναι. Ο Παναθηναϊκός τόσα χρόνια μου έδωσε πολλά χρήματα, θέλησα όσο ακόμα μπορώ, να συμβάλω με τον τρόπο μου και να τους πω ένα ευχαριστώ».
Πώς σκέφτηκες αυτή την ευγενική χειρονομία;
«Τόσα χρόνια όλοι οι άνθρωποι που εργάζονται στον Παναθηναϊκό, από τους προπονητές και τους παίκτες μέχρι τους φροντιστές και τις εργαζόμενες στην καθαριότητα, όλοι είμαστε σαν οικογένεια. Δέκα χρόνια λέμε «καλημέρα», κοιταζόμαστε στα μάτια και πολλές φορές μπορεί να αφουγκραστεί ο ένας τον άλλο, πως νιώθει. Οι εργαζόμενες αυτές γυναίκες, στα αποδυτήριά μας, φροντίζουν τις δικές μας κακές συνήθειες και αμέλειες».
Πώς αντέδρασαν οι ίδιες;
«Δεν τους το είπα εγώ. Κάποια στιγμή ήρθαν να με ευχαριστήσουν, βγάλαμε μια αναμνηστική φωτογραφία για τη στιγμή. Υπήρχε μια συναισθηματική φόρτιση, πρόκειται για γυναίκες που οι συγκυρίες τις έφεραν να κάνουν αυτή την τίμια, αξιοπρεπή, αλλά και τόσο δύσκολη, δουλειά. Την κάνουν για να βιοποριστούν με αξιοπρέπεια και αυτό ήθελα να τους το αναγνωρίσω εμπράκτως».
Αγαπημένος σου κόουτς;
«Μου αρέσουν οι προπονητές που είναι δίκαιοι. Το αίσθημα της δικαιοσύνης είναι πολύ έντονο μέσα μου. Για αυτό τα πήγαινα καλά και με τον Ιβάνοβιτς, που είναι ένας πολύ περίεργος άνθρωπος. Αλλά θα έβαζε φωνές στον Διαμαντίδη, όπως και στον 15ο παίκτη της ομάδας. Άρα όλοι ξέραμε ότι υπήρχε αξιοκρατία, υπήρχε δικαιοσύνη. Και ο Πασκουάλ ήταν καλός προπονητής και καλός τύπος, όπως και ο Πεδουλάκης, που με ωρίμασε ως παίκτη.
Και ο Σφαιρόπουλος, στο ξεκίνημά μου, δεν με τάιζε «γλυκό του κουταλιού», ήταν αυστηρός αλλά δίκαιος – τα βρήκαμε μεταξύ μας. Η δικαιοσύνη θεωρώ ότι είναι το σημαντικότερο εξωαγωνιστικό χαρακτηριστικό για να λειτουργήσει καλά μια ομάδα. Αν ξέρεις ότι η ομάδα θα τιμωρήσει και τον καλύτερο παίκτη για ένα παράπτωμα, δεν μπορείς να χαλαρώσεις, ούτε να αισθανθείς αδικημένος όταν θα έρθει η σειρά σου».
Ποια είναι τα πλάνα σου για μετά;
«Ήδη έχω δεχτεί μια πρόταση από την ομάδα να αναλάβω ένα σοβαρό διοικητικό πόστο».
Team manager;
«Κάπως σαν γενικός αρχηγός. Εμπιστεύονται την κρίση μου, την αντίληψή μου, θέλουν να είμαι κοντά στην ομάδα και να παίρνω πρωτοβουλίες και αποφάσεις. Και τους ευχαριστώ για αυτή την αποδοχή και την εκτίμηση. Ένα σενάριο, λοιπόν, είναι αυτό.
Το άλλο είναι η πολιτική σκηνή. Πολλές φορές υπήρξαν προτάσεις που απέρριψα, αλλά έχω δικές μου ιδέες που θέλω να υλοποιήσω, άμεσα. Το σκέφτομαι κι αυτό σοβαρά.
Δεν υπάρχει κόμμα με το οποίο ταυτίζομαι απόλυτα αυτήν τη στιγμή για να «φορέσω τη φανέλα» του και να κατέβω στις εκλογές. Σκέφτομαι τα αυτοδιοικητικά, έχω δίψα, έχω ιδέες και, κυρίως, έχω απογοητευτεί τόσο μα τόσο πολύ με ότι συμβαίνει, που πλέον δεν μπορώ να κάνω αντιπολίτευση ή να μένω στα social και τις συνεντεύξεις.
Δυστυχώς, νιώθω ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για να μην κάνω κάτι. Θα μου πεις «και είσαι εσύ ικανός;». Το μόνο σίγουρο είναι ότι είναι αυτοί ανίκανοι. Και για αυτό νιώθω την ανάγκη να βγω εκεί έξω και να γίνω πιο ενεργός».
Ακούστηκε ότι θα σε στηρίξει ο ΣΥΡΙΖΑ για δήμαρχο Αθηναίων;
«Ναι, θα διεκδικήσω το Δήμο της Αθήνας. Αυτή η ιδέα έχει καλλιεργηθεί εδώ και καιρό μέσα μου. Θέλω να κατέβω και να δημιουργήσω μια διευρυμένη παράταξη, η οποία θα λάβει στήριξη από όσους ταυτίζονται με τις ιδέες μου. Χάρηκα πολύ που ήδη πήρα τη στήριξη από τον Αλέξη Τσίπρα».
Το μπάσκετ με αμαξίδιο;
«Ναι, παίζω μπάσκετ με αμαξίδιο, περνάω καλά με τα παιδιά. Κάθε ομάδα έχει δικαίωμα να έχει έως δύο μη ανάπηρους αθλητές στο ρόστερ της. Εγώ είμαι στο ρόστερ του Παναθηναϊκού».
Είναι δύσκολο το μπάσκετ σε αμαξίδιο;
«Ναι, είναι. Αλλά εγώ φτάνω στο γήπεδο άνετα, ενώ οι συναθλητές μου για να φτάσουν να προπονηθούν, περνάνε μια επίπονη διαδικασία. Ακόμα και για να μπουν στο αμάξι τους χρειάζεται τεράστια σωματική δύναμη, εγώ δεν θα μπορούσα. Έχουν απίστευτη δίψα και θέληση για να αθληθούν – αυτό με ευαισθητοποίησε για να αρχίσω να τους παρακολουθώ πιο στενά και να αναπτύξουμε τη σχέση που έχουμε τώρα».
Πότε σου έγινε πρώτη φορά το «κλικ» του ακτιβισμού;
«Είχα λόγω δουλειάς γεμάτο πορτοφόλι – και δεν με συγκινούσε ποτέ να πετάξω στα μπουζούκια δέκα χιλιάρικα. Οκ, έχω ταξιδέψει κι έχω κάνει πράγματα. Αλλά σε ό,τι έχει να κάνει με αδύναμες ομάδες πληθυσμού, είχα πάντα μια ευαισθησία.
Κάποια χειρουργεία με παιδιά που δεν είχαν τη δυνατότητα να τα πληρώσουνε, πήγαινα στον ορθοπεδικό της ομάδας και μου ‘λεγε κι αυτός «δεν θέλω λεφτά, Νίκο». Δεν είμαι μόνο εγώ λοιπόν. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα ακουστεί η δική τους φιλανθρωπία. Ο Θανάσης Κονίδης, γιατρός του Παναθηναϊκού, τρεις φορές έχει βοηθήσει αφιλοκερδώς. Του ζήτησα να χειρουργήσει στο ισχίο ένα παιδί που είχε περάσει καρκίνο.
Μου λέει «δεν θέλω λεφτά» – και πλήρωσα μόνο τους αναισθησιολόγους κάτι ψιλά. Το παιδί ευχαριστούσε εμένα, του είπα για τον γιατρό αλλά δεν τον βρήκε ποτέ να του πει «μπράβο γιατρέ». Τρεις φορές το έκανε αυτό ο Κονίδης και αυτό είναι πολύ σπουδαίο γιατί το έκανε στην αφάνεια τελείως, χωρίς να προσδοκά ούτε credits ούτε τίποτα».