Ομοφοβικοί της Αριστεράς

Είναι διαδεδομένη η αλλεργική αποστροφή του Στάλιν απέναντι στην ομοφυλόφιλη κοινότητα, στις πρώτες δεκαετίες της μετεπαναστατικής Ρωσίας. Τα υψηλά ιδανικά της σοσιαλιστικής επανάστασης εθεωρείτο ότι διακινδύνευαν από τους εσωτερικούς εχθρούς της. Σε αυτούς ο Στάλιν συγκατέλεγε τους φιλοσόφους, αλλά και τους ομοφυλόφιλους, μια sui generis κοινωνική ομάδα, στην οποία ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς έβλεπε μια κεντρόφυγη, ανατρεπτική του καθεστώτος δύναμη. Αυτή η απορριπτική αναπαράσταση μπορεί να φαίνεται παρωχημένη σε συνθήκες κοινωνικής νεολατρείας, αλλά επανέρχεται κατά καιρούς στον λόγο και τις πρακτικές της Αριστεράς, όπως θυμίζουν οι περιπτώσεις του καραμανλικού Αντώναρου και του hip hop Μιθριδάτη.

Είναι πράγματι ιστορικά αληθές ότι απέναντι στους ομοφυλόφιλους των πρώτων σοβιετικών δεκαετιών, η νέα σοσιαλιστική εξουσία επεφύλασσε πολιτικές απαγόρευσης και αποσιώπησης. Το ρεπερτόριο της καταστολής περιελάμβανε, ενδεικτικά, τους βίαιους εκτοπισμούς σε παγωμένα υψόμετρα της σοβιετικής επικράτειας, τον καταναγκαστικό εγκλεισμό σε κρατικά ψυχιατρικά καταστήματα, την καθημερινή διαπόμπευση σε δρόμους και σε πεζοδρόμια.

Η ομοφυλοφιλία, ως ατομική ερωτική ταυτότητα αλλά και ως συλλογικό αίτημα που ζητάει την αναγνώρισή του, αρχίζει να αποκαθίσταται μεταπολεμικά, στο επίπεδο του δυτικού μαρξισμού και, ιδιαίτερα, στους κόλπους της Νέας Αριστεράς. Η ομοφυλοφιλία αλλάζει γρήγορα πρόσημο και θεωρείται ότι συνοδεύεται με ανατρεπτικές και ριζοσπαστικές αξιώσεις έναντι σε παγιωμένες δομές και αποκρυσταλλωμένους θεσμούς, όπως είναι η μονογαμία και η παραδοσιακή κατανομή των εργασιών σε οικιακές και εξωτερικές.

Τις δυο τελευταίες δεκαετίες, η κυρίαρχη, ριζοσπαστική εκδοχή της αριστεράς σε Ελλάδα (ΣΥΡΙΖΑ) και εξωτερικό (Ισπανία, Γαλλία κ.λπ.) αφουγκράζεται τα «αντισυστημικά» αιτήματα που περικλείονται σε σύγχρονες, ομοφυλόφιλες κινηματικές διεκδικήσεις και, συμμετρικά, επιχειρεί την αναζωογόνηση του πολιτικού της λόγου με την σύνδεσή της με τα διεκδικητικά αιτήματα των «νέων κοινωνικών κινημάτων». Σε ένα τέτοιο πλαίσιο εντάσσεται και η πρόσφατη εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ για τα δικαιώματα της LGBT κοινότητας στην Ελλάδα.

Την ίδια στιγμή, όμως, η ριζοσπαστική αριστερά, επειδή με όρους άσκησης εξουσίας δεν μπορεί να θεωρηθεί «αδιάφορη» όπως η New Left, επειδή το διάβημά της το εγγράφει σε μια προοπτική κατάληψης και άσκησης της εξουσίας, εντάσσει στις γραμμές της ακόμη και δυνάμεις, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν πολιτισμικά αναχρονιστικές. Ο αριστερός ριζοσπαστισμός γίνεται δηλαδή «πληθυντικός», αλλά μένει έκθετος στην παρείσφρηση φωνών και δυνάμεων, που, με όρους σύγχρονης πολιτισμικής αριστεράς, είναι φορείς κοινωνικής καθυστέρησης και οπισθοδρόμησης.

Ο πρωθυπουργικός σύμβουλος Άλεξ Πατέλης επισημαίνει καίρια ότι το χθεσινό ομοφοβικό επεισόδιο του προσφάτως διευρυμένου αριστερού (;) Αντώναρου έρχεται να προστεθεί σε αλυσίδα ομοφοβικών ξεσπασμάτων του Μιθριδάτη, ο οποίος, ομοίως προεκλογικά όπως ο Αντώναρος, συμπαρατάσσεται με την ριζοσπαστική αριστερά.

«Μετά τον Μιθριδάτη, κι άλλος υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ διατυπώνει ομοφοβικό λόγο», σημειώνει ο Άλεξ Πατέλης.

Για τον πρώην υπουργό του Κώστα Καραμανλή, οι ομοφυλόφιλοι είναι συνώνυμοι των λουλούδων, που στερούνται εκ κατασκευής επαρκούς ψυχικού σθένους. «Βρε παιδί μου, κοίτα μανία που έχουν οι (όχι μόνο πολιτικά) περιφερόμενες Λουλούδες με τους “καραμανλικούς”. Πολύ τους πονάει!», σημειώνει ο Αντώναρος.

Για τον «εναλλακτικό» Μιθριδάτη, «εσείς οι άνδρες που στις γιορτές ντύνεστε γυναίκες, να ξέρετε ότι δεν ντύνεστε γυναίκες αλλά σκέτες τραβεστί». Η ομοφυλοφιλία είναι περίπου αδύνατη σαν προσανατολισμός και συμπίπτει με τον χυδαίο σεξισμό και την ομοφοβία.

Με αυτούς τους τρόπους όμως, με αυτές τις δημόσια εκφερόμενες χυδαιότητες, ο ΣΥΡΙΖΑ (αυτο)ακυρώνει την πλούσια παράδοση της ριζοσπαστικής αριστεράς στην προβολή σύγχρονων, δικαιωματικών και κινηματικών, αιτημάτων. Με αυτήν την δημόσια προσβολή της ομοφυλόφιλης κοινότητας, ο ΣΥΡΙΖΑ καταντά συνέχεια αυτού που στηλίτευε στο «Κράξιμο» η δολοφονηθείσα Σόνια ή, με όρους αριστερού κινήματος, ιλαροτραγική απόληξη των «νταήδων» της σταλινικής Τσέκα.