Μητσοτάκης: Η Μυρσίνη Ζορμπά έδρασε μισό αιώνα στον χώρο του πολιτισμού

Στη συμβολή της Μυρσίνης Ζορμπά στον χώρο του πολιτισμού με αφορμή τον θάνατό της, αναφέρθηκε με ανάρτησή του στο Twitter ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

«Η Μυρσίνη Ζορμπά υπήρξε μια δραστήρια προσωπικότητα, με δράση μισού αιώνα στον χώρο του πολιτισμού και με σαφές στίγμα στη δημόσια ζωή. Ως συνιδρύτρια του εκδοτικού οίκου ”Οδυσσέας”, σύστησε στο ελληνικό κοινό μεγάλα έργα της παγκόσμιας γραμματολογίας, αλλά και μορφές του δυτικού μαρξισμού. Ως επίμονη μεταφράστρια η ίδια, ξεχώρισε με την εργασία της στην Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Μάριο Βίττι. Αλλά και ως πρώτη διευθύντρια του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου συνέβαλε στη μορφοποίηση των κρατικών πολιτικών στον τομέα αυτόν.

Στην πολιτική υπηρέτησε με προσήλωση τις ιδέες της. Ιδέες και πρακτικές ριζικά αντίθετες με εκείνες που πρεσβεύει η παράταξή μου και εγώ προσωπικά. Αυτές οι διαφωνίες μας, ωστόσο, δεν με εμποδίζουν να αναγνωρίσω τη συνέπειά της. Ούτε, προφανώς, μετριάζουν την εκτίμησή μου για το συγκλονιστικό κείμενο το οποίο κατέθεσε, ενώ έφευγε. Με λόγια ποτισμένα από τη συγκυρία. Συνεπώς ανυπόκριτα και ειλικρινή. Αλλά και χρήσιμα για όλους, καθώς με τον δικό τους τρόπο, δίνουν στα πράγματα που μας περιβάλλουν το βάρος που τελικά έχουν. Στους δικούς της ανθρώπους απευθύνω ειλικρινή συλλυπητήρια», σημείωσε.

Η Μυρσίνη Ζορμπά υπήρξε μία δραστήρια προσωπικότητα, με δράση μισού αιώνα στον χώρο του πολιτισμού και με σαφές στίγμα στη δημόσια ζωή. Στην πολιτική υπηρέτησε με προσήλωση τις ιδέες της. Στους δικούς της ανθρώπους απευθύνω ειλικρινή συλλυπητήρια. pic.twitter.com/1sCx5iq3Dv

— Prime Minister GR (@PrimeministerGR) April 21, 2023

Ο θάνατος της πρώην υπουργός Πολιτισμού σε ηλικία 74 ετών, έγινε γνωστός με κείμενο που αναρτήθηκε στον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook. Το κείμενο είχε γράψει η ίδια η Μυρσίνη Ζορμπά και το ανάρτησε ο σύζυγός της Αντώνης Λιάκος.

«Το τελευταίο κείμενο της Μυρσίνης»

«Η λέξη που ταιριάζει σε αυτόν τον σύντομο ορίζοντά μου είναι η ανυπαρξία. Δεν περιγράφεται, γιατί είναι ένας ου τόπος, ου χρόνος. Την περασμένη εβδομάδα στη συζήτηση με τον γιατρό κατάλαβα ότι διακόπτουμε τις χημειοθεραπείες, δεν είχαν αποτέλεσμα, και ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές.

Επομένως η ανυπαρξία είναι αυτό που εκφράζει καλύτερα, που διατυπώνει με μεγαλύτερη ακρίβεια αυτό που έρχεται. Βέβαια όλο το διάστημα, εδώ και έναν χρόνο, μέσα από τη συμπίεση, που διαρκώς μεγαλώνει, τον χρόνο που η κλεψύδρα του αδειάζει, διογκώνεται ο φόβος, που στην αρχή είχε μερικές χαραμάδες, κάποιες ελπίδες, μερικά ίσως πιθανόν, και σιγά σιγά ο φόβος καταλαμβάνει όλον τον υπάρχοντα χρόνο και είναι τόσο απόλυτος που πια δεν φοβάσαι, γιατί δεν υπάρχει μέσα σε αυτό κάτι που να κινείται, να έχει μία ροή.

Υπάρχει μόνο αυτό που ζεις και που από τη μία μεριά είναι σκοτεινό και δυσοίωνο, μια δυστοπία, από την άλλη είναι η πραγματική ζωή, αυτό το κάθε μέρα, που το επιμελείσαι, το φροντίζεις. Το φαγητό, το διάβασμα, ο καιρός έξω από το παράθυρο, τα ωραία λουλούδια, οι φίλοι, οι επικοινωνίες οι συζητήσεις, τα ενδιαφέροντα πάνω απ’ όλα, η δύναμη των ιδεών που δεν σταματάει να υπάρχει και που καταφέρνει να εξακτινωθεί πέρα από χρόνο.