Ο χαρακτήρας μεγάλης ομάδας σημαντικότερος από το θαύμα του τίτλου

Ποιος να το φανταζόταν στην αρχή της σεζόν για τον Παναθηναϊκό! Δυο «διπλά» στην Τούμπα, δυο διπλά στο «Κλεάνθης Βικελίδης»! Πρωτοφανές! Στο +9 από τον Ολυμπιακό, πρέπει να «αυτοκτονήσει» πια για να μην πετύχει το στόχο του στην εφετινή σεζόν. Ποιος ήταν αυτός δια στόματος Ιβάν Γιοβάνοβιτς που τόλμησε με θάρρος εφήβου και αφοπλιστική ειλικρίνεια να θέσει τόσο πολύ ψηλά τον πήχη στις 21 Αυγούστου; «Η πρώτη ή η δεύτερη θέση». Δηλαδή η διεκδίκηση του πρωταθλήματος. Το’ πε και το’ κανε! ο Γιάννης Σερέτης γράφει για το Gazzetta.

Με το τέταρτο μπάτζετ της Superleague 1. Xάνοντας τον Οκτώβριο για ολόκληρη τη σεζόν τον MVP του πρωταθλήματος. Με χειμερινές μεταγραφές τον Μαντσίνι, τον Κλεϊνχέισλερ και τον Πούχατς! Μιλάμε για μια από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές υπερβάσεις στην ιστορία του Παναθηναϊκού, η οποία θα λάβει ιστορικές διαστάσεις αν κατακτήσει και το πρωτάθλημα. Ισως να είναι αυτό μεγαλύτερη έκπληξη και από τον τίτλο του 1984 του Γιάτσεκ Γκμοχ με τους «Καβουρο-Καραβίδες». Με τα «θαλασσινά» όπως έλεγαν τότε, έναν χρόνο πριν από την έλευση του Δημήτρη Σαραβάκου και του Βέλιμιρ Ζάετς…

Τότε δεν υπήρχαν ξένοι διαιτητές ούτε VAR στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ούτε Elite, ούτε σικάλεως. Τους Εlite τους είδαμε χθες. Δεν είναι όλοι «Ντελ Θέρο Γκράντε» και είχαμε σημειώσει ότι ως προς την τοξικότητα τίποτα δεν επρόκειτο να αλλάξει. Εδώ ο Λουτσέσκου είχε το θράσος χθες να μιλήσει για προστασία του Παναθηναϊκού. Θα τερματίσει την προπονητική κάποια στιγμή και ακόμα δεν θα έχει μάθει να χάνει…

Ομως σε κάθε περίπτωση το άξιζε το θερμό χειροκρότημα των φίλων του χθες ο ΠΑΟΚ. Πέντε ματς με τον Παναθηναϊκό, στα τέσσερα εξ αυτών ανώτερος στο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα των παιχνιδιών! Στο μοναδικό που ο (ελλιπής τότε) Παναθηναϊκός έμοιαζε καλύτερος ήταν η ρεβάνς του 2-0 στη Λεωφόρο, όταν ισοφάρισε με «αψυχολόγητο» χέρι – πέναλτι του Τσέριν και τελικά προκρίθηκε εύκολα στον ημιτελικό. Ο Βαγιανίδης στην Τούμπα, ο Τσέριν στη ρεβάνς, ο Πέρεθ αυτογκόλ στο ματς πρωταθλήματος στη Λεωφόρο, έχουν κάνει πολλές γκάφες εφέτος οι Πράσινοι στα ματς με τον Δικέφαλο. Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Αυτόν τον ΠΑΟΚ, αυτός ο Παναθηναϊκός δεν τον «έχει», τελεία και παύλα. Και ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, ζυγίζει τόνους η χθεσινή νίκη του στην Τούμπα. Είναι η μοναδική από τις ομάδες της Superleague που δεν «έχει». Όμως στο ποδόσφαιρο δεν νικά πάντα ο ανώτερος. Πολλές φορές μια στιγμή καθορίζει το αποτέλεσμα. Και η αλήθεια είναι ότι χθες οι Πράσινοι είχαν «αυτοκτονικές» τάσεις, διότι φάσεις σαν τα δύο τετ α τετ του Σπόραρ από οργανωμένη προσπάθεια δεν βρίσκεις εύκολα σε ντέρμπι. Ο ΠΑΟΚ δεν βρήκε ούτε μία τόσο καθαρή φάση χθες! Κι αφού το Τριφύλλι δεν «τελείωσε» το παιχνίδι μέχρι το 50’ και δεν πήρε το πέναλτι που δικαιούταν στο χέρι του Κάργα, άρχισε η κατηφόρα. Γιατί;

«Πετάξτε τη μπάλα στον Ολιζαντέμπε»

Διότι ο Μπερνάρ που δικαίως αποθεώνεται για το θαυμάσιο γκολ και την υπέροχη ασίστ που χαραμίστηκε από τον Σπόραρ ήταν εξαφανισμένος σε όλο το β’ μέρος και ο ΠΑΟΚ που είχε σε καταπληκτική μέρα τον Αουγκούστο και τον Τάισον, παρά την ισχνή παρουσία του «λίγου» Ντάντας υπερίσχυε στα πάντα όλα στη μεσαία γραμμή. Μα σε όλα! Δύναμη, μονομαχίες, passing game, ταχύτητα, δεύτερες μπάλες, κερδισμένα φάουλ, ντρίμπλες, σε όλα! Ο Κουρμπέλης και ο Πέρεθ δεν είναι ο Ζιλμπέρτο και ο Μπασινάς, ο Τσέριν δεν είναι ο Καραγκούνης, ο Παναθηναϊκός ξέμεινε από βενζίνη. Και από τον πάγκο του πήρε ελάχιστα πράγματα: μόνο ο Κώτσιρας που μπήκε για να σώσει ό,τι σώζεται στην πλευρά του Σάντσεθ δικαιολόγησε την παρουσία του.

Κάπως έτσι, ο Παναθηναϊκός το μόνο που μπορούσε να κάνει μετά το 70′ είναι το… «πετάξτε τη μπάλα στον Ολιζαντέμπε». Το έκανε ενίοτε και με τον αληθινό Ολιζαντέμπε. Όχι στα ελληνικά ματς όμως. Στην Ευρώπη, όταν πιεζόταν ασφυκτικά. Με τη Ρεάλ και την Μπαρτσελόνα, όχι με τον ΠΑΟΚ. Προσπάθησε να ακουμπήσει τη μπάλα στον Μαντσίνι, πήρε δυο – τρεις καλές προσπάθειες από τον Αργεντινό, ήρθε η ανοησία του επιπόλαιου σε εκνευριστικό βαθμό σε όλο το ματς, Ζίφκοβιτς α λα Βιγιαφάνιες πέρυσι στη Λεωφόρο, πέναλτι: 1-2 από το πόδι του πιο βελτιωμένου παίκτη της Superleague εφέτος. Και του πιο «χαλαρού» με την καλή έννοια. Εκείνου που δεν ανεβάζει εύκολα σφυγμούς…

Και μετά «ταμπούρι» μέχρις εσχάτων, μη αποβολή του Κουρμπέλη για σκόπιμο χέρι, απίστευτο άγχος από τον Παναθηναϊκό, συγγραφή ποδοσφαιρικού έπους από τον Ζίμπερτ που λίγο έλειψε να σφυρίξει και δεύτερο ημίχρονο παράτασης, τρομερές γκάφες και αλαλούμ στην πράσινη περιοχή στην οποία είχε κατοικοεδρεύσει ο Κοτάρσκι, λήξις στο Νο 1 θρίλερ της σεζόν μέχρι το επόμενο. Ο Λουτσέσκου που τακτικά στο δεύτερο ημίχρονο έχει δώσει ρεσιτάλ, μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Αλλά ο όντως αδικημένος στα ματς με Αστέρα και ΠΑΣ Γιάννινα, ΠΑΟΚ, για να γίνει ξανά φαβορί σε επίπεδο διεκδίκησης πρωταθλήματος χρειάζεται δυο βασικούς ακραίους μπακ, έναν βασικό στόπερ, ένα βασικό «εξάρι» και ασφαλώς σέντερ φορ. Πέντε στους δέκα. Δεν το λες και λίγο…

Ο Παναθηναϊκός με τρία καρπούζια του χρόνου, πρέπει να πάρει κάποιες σκληρές φαινομενικά αποφάσεις αν θέλει να είναι ανταγωνιστικός παντού. Και είναι πάρα πολύ αμφίβολο αν θα τις πάρει στην περίπτωση που κατακτήσει τον τίτλο ή ακόμα και με την κατάκτηση της δεύτερης θέσης. Στην περίπτωση, δηλαδή, που οι παίκτες «αναβαθμίζονται» στα μάτια της κοινής γνώμης και του club ως πρωταθλητές ή λόγω της επιτυχημένης πορείας της ομάδας και συχνά οι σύλλογοι διστάζουν να αναβαθμίσουν ουσιαστικά το ρόστερ. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για τον Παναθηναϊκό μπορεί να αναφερθεί η ομάδα του 2004. Οταν μετά το νταμπλ και ενώ είχαν φύγει την προηγούμενη σεζόν Καραγκούνης, Λυμπερόπουλος, Κόλκα και τη χρονιά του νταμπλ Σεϊταρίδης, Νικοπολίδης, Κυργιάκος, Μικάελσεν, Βλάοβιτς, πήρε Σκάτσελ, Μίτου, Αντριτς, Μπικόφσκι, Ραγκουέλ και τον καλό Μάριο Γκαλίνοβιτς. Κι ας είχε διεκδικήσει το επόμενο πρωτάθλημα μέχρι τέλους, κυρίως χάρη στο εκπληκτικό 8/13 που είχε κάνει ο Φάνης Γκέκας ως μεταγραφή Ιανουαρίου…

Όμως μέχρι το καλοκαίρι, υπάρχει χρόνος πολύς… Προς το παρόν η ομάδα – θαύμα συνεχίζει το συναρπαστικό ταξίδι της χαρίζοντας στους εκατομμύρια φίλους της στην υφήλιο την ένταση των συναισθημάτων που δεν είχαν νιώσει τα προηγούμενα 12 χρόνια: ηδονή, πίκρα, έκρηξη, αγωνία, πανηγύρι, θλίψη, τα πάντα. Με στόχο πια όχι την… έξοδο στην Ευρώπη, αλλά τον τίτλο. Ομάδα – θαύμα μ’ ένα τεράστιο επί των ημερών του Ιβάν άλμα κυρίως σε επίπεδο «παναθηναϊκής» νοοτροπίας και χαρακτήρα μεγάλης ομάδας. Και δευτερευόντως σε όλα τα υπόλοιπα.

Υ.Γ.1: Aν ήταν σωστή (που ήταν) η αποβολή του Γκαρντάφσκι στο ΑΕΚ – Αστέρας για το χτύπημα στον Αραούχο , είναι και του Σιμάνσκι για το χτύπημα στον Βαλμπουενά. Σωστά υποδείχθηκε πέναλτι υπέρ του Βίντα, στο «όριο» το σπρώξιμο του Αμραμπατ πριν από τη γκολάρα του Μάνταλου. Η ΑΕΚ πήρε θετικά σφυρίγματα σε όλες τις αμφισβητούμενες φάσεις. Για όλα τα υπόλοιπα, τι να πει κάποιος; Μόνο ότι φαίνεται πως δεν τα έχουμε δει όλα ακόμα στο ελληνικό ποδόσφαιρο…