Πουκάμισο αδειανό ο ΠΑΟΚ

Αυτοί που νιώθουν μία ελαφρά υπόταση επιλέγουν μπουγάτσα με τυρί, αν είναι και λιγάκι αλμυρό, ακόμα καλύτερα πιο έντονη η γεύση. Όσοι νιώθουν μία υπογλυκαιμία επιλέγουν ως γέμιση κρέμα. Αυτοί που θέλουν κάτι πιο χορταστικό, λίγη πρωτεΐνη επιπλέον, παίρνουν γέμιση κιμά γράφει ο Σωτήρης Μήλιος για το SDNA.

Αυτή τη στιγμή, ο ΠΑΟΚ μοιάζει ένα φύλλο μπουγάτσας χωρίς τίποτα μέσα. Χωρίς γεύση. Χωρίς ένταση. Σκέτη ζύμη.

Τέτοια περίοδο, τέλος σεζόν, θα έπρεπε να υπήρχε μία παγιωμένη συνταγή. Να είναι όλα αυτόματα σε υλικά, ποσότητες και τρόπο εκτέλεσης.

Αντιθέτως, ο Δικέφαλος δείχνει ακόμα να ψάχνει τις ιδανικές αναλογίες. Να πειραματίζεται με τις δοσολογίες. Να προσθέτει ή να αφαιρεί υλικά, ψάχνοντας να βρει τι λείπει. Και δεν το βρίσκει, διότι δεν γίνεται έτσι. Όχι, τέτοια εποχή.

Ο ΠΑΟΚ ψάχνει ακόμα να βρει αν ο βασικός του φορ πρέπει να είναι ο Νέλσον Ολιβέιρα ή ο Μπράντον Τόμας και δεν έχει πειστική απάντηση.

Ψάχνει να βρει αν ο ιδανικός παρτενέρ του Αουγκούστο στα χαφ πρέπει να είναι ο Τιάγκο Ντάντας ή ο Σβαμπ, αλλά ούτε και εκεί υπάρχει απάντηση.

Στα τελευταία παιχνίδια ως παρτενέρ του Ίνγκασον έπαιξαν διαδοχικά Νάσμπεργκ, Κουλιεράκης και Κάργας.

Ο Τάισον ξεκίνησε απόψε ως δεκάρι, πήγε αριστερά και τελείωσε αριστερά.

Ο Κωνσταντέλιας ξεκίνησε αριστερά, πήγε κεντρικά και ολοκλήρωσε δεξιά.

Ο Ζίβκοβιτς ξεκίνησε ως δεξιός εξτρέμ και τελείωσε ως αριστερός μπακ.

Όλα αυτά δείχνουν μία ομάδα που ψάχνει, ψάχνει, ψάχνει και δεν μπορεί να βρει αυτό που ψάχνει.

Δεν έχει σημασία το σκορ. Θα μπορούσε να λήξει 1-1. Για μερικά εκατοστά στο πέναλτι του ΠΑΟΚ που πήρε πίσω το VAR λόγω οφσάιντ θα μπορούσε να είναι 2-2. Δεν έχει να κάνει με την ισοπαλία ή με την ήττα. Έχει να κάνει με τις σταθερές.

Ο ΠΑΟΚ επιτρέπει πια πολλά πράγματα. Έχει δεχθεί γκολ σε όλα τα παιχνίδια των πλέι-οφ, έχει προλάβει να δεχθεί ήδη 9 τέρματα στον πρώτο γύρο της διαδικασίας! Έτσι, δεν γίνεται. Δεν μπορείς να ψάχνεις σε κάθε παιχνίδι μίνιμουμ δύο τέρματα για να κερδίσεις.

Ειδικά, όταν το φύλλο μπουγάτσας είναι αδειανό από γέμιση. Αν δει κανείς προσεκτικά τα χάι-λάιτ της αναμέτρησης με τον Παναθηναϊκό, θα δει μία ομάδα που εμφανίζεται τρομακτικά λιγόψυχη στην τελική προσπάθεια.

Άψυχα τελειώματα. Απογοητευτικές εκτελέσεις, σκέτη προπόνηση για τον τερματοφύλακα. Κακές αποφάσεις σε καθαρές ευκαιρίες. Στο πρώτο μέρος ο Ζίβκοβιτς σε καθαρό τετ-α-τετ από την μικρή περιοχή επιλέγει να κοντρολάρει αντί να τελειώσει την φάση με την μία, δίχως να υπάρχει άνθρωπος γύρω του. Στην επανάληψη, ο Τάισον βγάζει τον Τιάγκο Ντάντας φάτσα με την εστία και εκείνος επιλέγει να σπάσει την μπάλα δεξιά άνευ λόγου και αιτίας, δίχως να τελειώσει την φάση.

Στο τέλος που επιστρατεύτηκαν τα ηρωιλίκια, είδαμε τσαφ σε ανάποδα ψαλίδια και τελειώματα πάνω στα μπλοκ που έρχονται από παντού. Στην πραγματικότητα, ο Μπρινιόλι δεν χρειάστηκε πουθενά!

Το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να ψάξει ο ΠΑΟΚ το καλοκαίρι δεν αφορά θέσεις, αλλά χαρακτηριστικά. Οφείλει να προσθέσει ουσία. Κυνισμό. Κρύο βλέμμα. Εκτέλεση. Κι όχι μόνο στην θέση του φορ.

Η τελευταία γεύση που έμεινε είναι παραπλανητική. Ο Δικέφαλος πίεσε, προκάλεσε ασφυξία στον Παναθηναϊκό, τον έβαλε μέσα στην εστία του, αλλά αυτό είναι παραμορφωτικός καθρέφτης. Ήταν αποτέλεσμα απελπισίας και όχι πλάνου, στόχευσης ή οργάνωσης.

Στην πρώτη φάση μετά το 1-1, στην πρώτη φάση που ο Παναθηναϊκός πέρασε την σέντρα μετά από… ώρες, εκεί που χρειαζόταν αληθινό πλάνο και διαχείριση της νέας κατάστασης, ο ΠΑΟΚ κατάφερε να δωρίσει ένα πέναλτι σε μία φάση που δεν έμοιαζε καν υποσχόμενη ευκαιρία. Μία δυστοπική κατάσταση που είχε καιρό να εμφανιστεί στην Τούμπα.

Ο ΠΑΟΚ έχασε τρία συνεχόμενα ντέρμπι με ΑΕΚ, Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, όμως το πιο ανησυχητικό για εκείνον είναι πως ποδοσφαιρικά δεν άξιζε να πάρει κανένα από αυτά. Το επίπεδο του ποδοσφαίρου που παράγει στην ολότητα του, από το πιο μικρό κοντρόλ, την πιο εύκολη πάσα, μέχρι τα πιο σύνθετα, είναι πολύ κάτω από αυτό που μας είχε συνηθίσει μέχρι τα πλέι-οφ, κι αυτό είναι κάτι που δεν φαινόταν ότι έρχεται από πουθενά.

Αυτό που ξεχωρίζει τους μεγάλους σεφ και τους χρυσούς σκούφους από τους απλούς μάγειρες είναι η ικανότητα τους να αυτοσχεδιάσουν κάτι γευστικό, όταν τα καλά υλικά είναι λίγα και ο χρόνος περιορισμένος. Το φύλλο της μπουγάτσας δεν μπορεί να παραμείνει άδειο μέχρι το τέλος της σεζόν…

ΥΓ: Σιχαίνομαι τις διαιτητικές κραυγές, την τοξικότητα, τις ανακοινώσεις, τα πάντα. Στα δικά μου μάτια, το ιδανικό θα ήταν να μαθαίνουμε τον διαιτητή κάθε ματς μισή ώρα πριν την σέντρα. Όμως…

Είναι αστείο για διαιτητή (ελίτ κιόλας) να μην αποβάλλει τον Κουρμπέλη στις καθυστερήσεις για την μπασκετική τάπα μπροστά στα μάτια του. Θα άλλαζε κάτι; Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Για την ιστορία, ο αρχηγός του Παναθηναϊκού βάζει μετά από αυτή τη φάση δύο σωτήρια μπλοκ. Για την ακρίβεια, οι Παναθηναϊκές φωνές (τα Μέσα του, οι ρεπόρτερ του) είναι αυτές που θα πρέπει πρώτες να επισημάνουν πως χαρίστηκε μία ξεκάθαρη αποβολή. Διαφορετικά θα πάψουμε να παίρνουμε στα σοβαρά τις άναρθρες κραυγές και την (δικαιολογημένη) οργή τους για την αποβολή του Άμραμπατ στην OPAP Arena στο ντέρμπι με την ΑΕΚ για ανάλογο χέρι.