Ο Πούτιν δεν θα υποχωρήσει μετά την Ουκρανία

Την εκτίμηση ότι ο Ρώσος πρόεδρος Β. Πούτιν δεν πρόκειται να υποχωρήσει ακόμη και αν επικρατήσει στον πόλεμο εναντίον της Ουκρανίας διατυπώνει το Ινστιτούτο Μελετών του Πολέμου ISW (Institute for the Study of War). Στην ίδια εκτίμηση συγκλίνουν υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς και άλλοι πολιτικοί επιστήμονες – διεθνολόγοι του δυτικού κόσμου.

Ανώτεροι αξιωματούχοι από τις ΗΠΑ και την ΕΕ έχουν εκτιμήσει ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν θα ήταν πρόθυμος να υποχωρήσει ακόμη και μετά από μια επιτυχημένη αντεπίθεση από τις ουκρανικές δυνάμεις, αναφέρει σήμερα  το Ινστιτούτο Μελετών του Πολέμου (ISW). Για να καταστήσει πειστικότερο το επιχείρημά της, η δεξαμενή σκέψης προσθέτει ότι  ένας αξιωματούχος της ΕΕ φέρεται να δήλωσε πως η πιθανότητα ο Πούτιν να υποχωρήσει είναι «κάτι λιγότερο από μηδενική».

Αντίθετα, ο Ρώσος πρόεδρος είναι ιδιαίτερα πιθανόν να κινητοποιήσει ακόμη περισσότερους στρατιώτες στον ένοπλο αγώνα του στην Ουκρανία. H Celeste Wallander, υφυπουργός Άμυνας για θέματα Διεθνούς Ασφάλειας των ΗΠΑ, συμπληρώνει ότι υπάρχουν πολύ λίγα στοιχεία, τα οποία να υποδηλώνουν ότι ο πρόεδρος Πούτιν θα άλλαζε τον στόχο του να καταλάβει το σύνολο της Ουκρανίας.

Εκπρόσωπος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ είπε στο δίκτυο Voice of America ότι αναμένουν από τη Ρωσία να επιχειρήσει μια ανοιξιάτικη επίθεση καθώς βελτιώνεται ο καιρός και έτσι, ως αποτέλεσμα, αυξάνεται η παροχή βοήθειας ασφαλείας προς το Κίεβο.

 

Για πολλούς δυτικούς πολιτικούς επιστήμονες, στη μετασοβιετική Ρωσία, η Δύση έχει, μέχρι τώρα, μια ιστορία συστηματικής παραβίασης του διεθνούς δικαίου εισβάλλοντας σε άλλα κράτη – συχνά από ιδιοτροπία. Το καλύτερο παράδειγμα αυτού είναι η εισβολή στο Ιράκ το 2003, όπως σημειώνει ο Αλεξάντερ Χιλλ, καθηγητής στρατιωτικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Κάλγκαρι, Καναδάς.

Τα «όπλα μαζικής καταστροφής» του Σαντάμ Χουσεΐν δεν υλοποιήθηκαν ποτέ και συχνά θεωρούνται ως κατασκευασμένο πρόσχημα για τη δυτική επέμβαση. Η επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία τη δεκαετία του 1990 παρέχει ένα άλλο αγαπημένο ρωσικό παράδειγμα της δυτικής προθυμίας να παραβιάσει τα διεθνή σύνορα όταν αυτό είναι σκόπιμο. Η Δύση επέβλεψε τον κατακερματισμό της Γιουγκοσλαβίας, όπου υποστήριξε την απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από την υποστηριζόμενη από τη Ρωσία Σερβία.

Για τον Πούτιν, η προστασία των Ρωσόφωνων στην Ουκρανία είναι εξίσου δικαιολογημένη αιτία παρέμβασης με αυτές που προσφέρει η Δύση στο Ιράκ και τη Γιουγκοσλαβία.

Στα μάτια της Ρωσίας, η Δύση ήταν ο επιτιθέμενος μέχρι τώρα, εκμεταλλευόμενη τη ρωσική αδυναμία μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης για να στηρίξει αποτελεσματικά εθνικές κυβερνήσεις στον πρώην σοβιετικό χώρο. Αυτές οι χώρες είχαν συχνά μεγάλες ρωσικές μειονότητες εντός των συνόρων τους .

Η επέκταση του ΝΑΤΟ στην πρώην Σοβιετική Ένωση ήταν σίγουρα, από τη ρωσική κυβερνητική σκοπιά, μια προδοσία των δυτικών δεσμεύσεων στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου για περιορισμό της επέκτασης του ΝΑΤΟ σε μια ενωμένη Γερμανία . Θεωρείται επίσης ως μέρος μιας αυξανόμενης απειλής για την ασφάλεια της Ρωσίας – ακριβώς στην αυλή της.

Ο εξοπλισμός της Ουκρανίας από τη Δύση έχει αναμφισβήτητα θεωρηθεί από τη ρωσική κυβέρνηση ότι παρέχει στους Ουκρανούς τα μέσα για να συντρίψουν επιτέλους τις φιλορωσικές αυτονομιστικές δυνάμεις στα ανατολικά χωρίς να χρειάζεται να τους παραχωρηθεί το είδος της αυτονομίας που προτάθηκε στα πλέον ανενεργά Πρωτόκολλα του Μινσκ του 2014 -15 . Αυτές οι συμφωνίες σχεδιάστηκαν για να τερματίσουν έναν αυτονομιστικό πόλεμο από Ρωσόφωνους στην ανατολική Ουκρανία.

Για τον Πούτιν, η μόνη λύση ενόψει της έλλειψης προόδου στα Πρωτόκολλα του Μινσκ και της απροθυμίας της Δύσης να λάβει στα σοβαρά τις ρωσικές απαιτήσεις ήταν η αναγνώριση των αποσχισμένων δημοκρατιών και η μετάβαση από την κρυφή στην απροκάλυπτη στρατιωτική δράση.

Η δυτική προσέγγιση της διπλωματίας με τη Ρωσία και άλλες δυνάμεις που δεν είναι «μία από εμάς» έπαιξε ρόλο στο να φέρει την κρίση στο σημερινό και τραγικό της σημείο. Όταν ένας γονέας πειθαρχεί ένα παιδί, αυτή η πειθαρχία είναι συνήθως πιο αποτελεσματική αν δεν είναι η περίπτωση «κάντε όπως λέω εγώ, όχι όπως κάνω εγώ». Η συνακόλουθη κατάρρευση του Βλαντιμίρ Πούτιν θα κοστίσει αναμφίβολα χιλιάδες ζωές.