Η δικαίωση των καλύτερων προπονητών και των ξεκάθαρων ποδοσφαιρικών σχεδίων

Εμειναν οι δυο τους λοιπόν. Οριστικά και αμετάκλητα πια, από την προηγούμενη Κυριακή στην πιο καθοριστική αγωνιστική των play offs μέχρι την… προσεχή. Οι εκτός έδρας νίκες της ΑΕΚ επί του Ολυμπιακού (με διαιτητική εύνοια, αλλά και πασιφανή ανωτερότητα) και του Παναθηναϊκού επί του ΠΑΟΚ (με μπόλικη δόση τύχης στο ασφυκτικό για τους Πράσινους τελευταίο 20λεπτο και έναν απίθανο «Φώτη Ολισαντέμπε) «καθάρισαν» το τοπίο ο Γιάννης Σερέτης γράφει για το Gazzetta.

Για πρώτη φορά μετά από 27 χρόνια το πρωτάθλημα διεκδικούν μόνο ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ. Τότε, εκείνη την ιστορική για τον Παναθηναϊκό ως σύλλογο χρονιά, τη μοναδική σεζόν στην οποία μια ελληνική ομάδα είχε φτάσει ταυτόχρονα σε ημιτελικό Champions League στο ποδόσφαιρο και Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο μπάσκετ (το οποίο τελικά και κατέκτησε), τον τίτλο δεν τον πήρε η «ομορφότερη» ΑΕΚ, αλλά ο πιο αποτελεσματικός Παναθηναϊκός. Με την αλησμόνητη κεφαλιά – ψαράκι του Χουάν Χοσέ Μπορέλι από τη σέντρα του «Γου – Σου» στο 80′. Ηταν 10 Απριλίου 1996, θα είναι 30 Απριλίου 2023. Πολλοί, οι περισσότεροι για να είμαστε ειλικρινείς, θεωρούν ότι «όποιος πάρει το ματς, παίρνει και το πρωτάθλημα». Δεν είναι ακριβώς έτσι. Αλλά είναι… σχεδόν έτσι!

Μπορεί ο Παναθηναϊκός με ΠΑΟΚ εντός, Ολυμπιακό στο Φάληρο και Αρη στη Λεωφόρο να χάσει περισσότερους από τρεις βαθμούς; Δεν είναι απίθανο. Μπορεί η ΑΕΚ με Ολυμπιακό εντός, Αρη στη Θεσσαλονίκη και Βόλο να χάσει περισσότερους από τρεις βαθμούς; Πιο δύσκολο, αλλά και πάλι δεν είναι απίθανο. Ας μην υποτιμούμε, όμως τη φλόγα που ανάβει στην ψυχή και στην καρδιά κάθε παίκτη το κίνητρο όταν φτάνει σ’ αυτό το σημείο. Ποιος παίκτης του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ που παίζουν με στόχο την τρίτη θέση θα καταθέσει μέσα στο γήπεδο μεγαλύτερη θέληση από τους παίκτες του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ αν έχουν νικήσει την Κυριακή; Ποιος παίκτης του Αρη και του Βόλου; Και από την άλλη πλευρά, επίσης, να μην υποτιμούμε την απογοήτευση της ομάδας που θα ηττηθεί, αν υπάρξει ηττημένος την Κυριακή. Εδώ δεν βρισκόμαστε πλέον στη regular season. Βρισκόμαστε τρία ματς πριν από τη λήξη της σεζόν. Θα βρει ο ηττημένος του ντέρμπι το σθένος να κάνει 3/3 μετά από αποτυχία στη Λεωφόρο μπας και εκμεταλλευτεί διπλό στραβοπάτημα του πρωτοπόρου; Θα χρειαστεί μεγάλα ποδοσφαιρικά κότσια! Ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ είχαν αυτά τα κότσια κατά τη διάρκεια της σεζόν σε μεγαλύτερο βαθμό από τους ανταγωνιστές τους. Οι Πράσινοι κατάφεραν να το «γυρίσουν» μετά τη σοβαρή κρίση του Ιανουαρίου, η Ενωση κατάφερε να συνέλθει μετά από τη «σφαλιάρα» στα Γιάννενα και την τριάρα – σοκ από τον Ολυμπιακό στην τελευταία αγωνιστική της regular season.

Kαι στα play offs, τουλάχιστον μέχρι εδώ, διαγράφουν μια σχεδόν αψεγάδιαστη πορεία. Ναι, η «γκέλα» με το Βόλο ακόμα βαραίνει την πλάτη του Παναθηναϊκού. Ναι, η ΑΕΚ έπαιξε με τη φωτιά εναντίον του Αρη, πήγε να βγάλει μόνη της τα μάτια της στο Φάληρο. Ομως εν τέλει έφτασαν αμφότεροι εκεί όπου δικαιούνται να βρίσκονται. Οι δυο καλύτεροι προπονητές της σεζόν, ενώπιον ενός τελικού για την κατάκτηση του τίτλου. Ο ένας με το τέταρτο μπάτζετ της κατηγορίας και ούτε έναν παίκτη – σταρ. Ο έτερος με επτά – οκτώ αλλαγές βασικών και καθιέρωση (ελκυστικής και αποτελεσματικής) ποδοσφαιρικής ταυτότητας σε χρόνο – ρεκόρ!

Η σεζόν, στα δικά μου μάτια, είναι επιτυχημένη για αμφότερους, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι και τέλεια: μην εξιδανικεύουμε καταστάσεις χωρίς λόγο. Όμως σίγουρα – ίσως περισσότερο για τον οργανισμό του Παναθηναϊκού – αυτή η πορεία έχει ανάγκη και τη χρυσόσκονη μιας κούπας! Τα δυο πιο υγιή και με ξεκάθαρο προσανατολισμό ποδοσφαιρικά σχέδια της σεζόν, έχουν ήδη δικαιωθεί: ας δούμε τη γεμάτη σε κάθε ματς Λεωφόρο, την κατάμεστη OPAP Arena, ας θυμηθούμε κάποια από τα προηγούμενα χρόνια ΑΕΚ και Παναθηναϊκού και θα καταλάβουμε πολλά. Όμως όταν φτάνεις σ’ αυτό το σημείο η δικαίωση δεν σου αρκεί. Θες και την ηθική επιβράβευση των κόπων σου με την κατάκτηση του τίτλου. Ειδικά όταν μιλάμε για δυο ομάδες που έχουν κατακτήσει από ένα πρωτάθλημα την προηγούμενη δεκαετία. Και ο προπονητής της χρονιάς, θα είναι εκείνος που θα πανηγυρίσει στο τέλος.

Υ.Γ. 1: Eίναι απίθανα και όμως ελληνικά αυτά που συμβαίνουν με τον τελικό του Κυπέλλου εφέτος. Θα περάσουν τα χρόνια και θα τα θυμόμαστε! Οχι τις λεπτομέρειες. Αλλά το Σέλχαρστ Παρκ, την Αυστραλία, την Κύπρο, τη Γερμανία, το Πανθεσσαλικό Στάδιο, τον Μπέο και τον Μπαλτάκο, έτσι «ατακαριστά» και εν συντομία, δύσκολα θα τους λησμονήσουμε. Θα θυμόμαστε ότι 20 μέρες πριν από τη λήξη του πρωταθλήματος η ΕΠΟ δεν είχε ορίσει γήπεδο και ημερομηνία διεξαγωγής του τελικού Κυπέλλου, της μοναδικής «φανταχτερής» διοργάνωσης για την οποία έχει την απόλυτη ευθύνη. Παίκτες και προπονητές ΠΑΟΚ και ΑΕΚ ακόμα δεν μπορούν να κλείσουν τα αεροπορικά τους εισιτήρια για τις διακοπές τους, αλλά αυτό είναι το… λιγότερο (όχι για τους ίδιους). Το αληθινά σημαντικό θα ήταν μια συνολική καταγραφή των αναρίθμητων δηλώσεων γι’ αυτόν τον τελικό, των συνεντεύξεων, των πλάνων για διεξαγωγή του στο εξωτερικό… Mε ειδική επισήμανση για το «κάζο της Κύπρου» και το «κάζο του Πανθεσσαλικού». Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κάποιος αυτή την ιστορία, μοιάζει εξωπραγματική για το 2023. Με συνυπεύθυνους όλους μας – όχι ασφαλώς με το ίδιο ποσοστό – για το γεγονός ότι κυριαρχεί απλωμένος παντού ο φόβος για παρουσία οπαδών των αντιπάλων . Μια φευγαλέα ματιά στους τίτλους της καθημερινής ειδησεογραφίας για το τι συμβαίνει σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη ένα χρόνο μετά τη στυγνή δολοφονία του Αλκη Καμπανού για να αντιληφθεί κάποιος την κατάντια μας ως χώρα. Αλλά ντρέπεται κανείς γι’ αυτή την κατάντια; Δεν νομίζω.