Τα όρια και η πτώση του αντιμητσοτακισμού

Βαδίζουμε πλησίστιοι προς την κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση της 21^η Μαΐου, από την οποία απέχουμε μόλις τρεισήμισι εβδομάδες, και στην συνείδηση της κοινής γνώμης παίρνει μορφή και περιεχόμενο το κεντρικό εκλογικό δίλημμα, γύρω από το οποίο θα διεξαχθεί ο κεντρικός εκλογικός αγώνας. Είναι το δίλημμα της συμπόρευσης με ένα θετικό πολιτικό αφήγημα ή με ένα νέο αλλά εν πολλοίς άγνωστο αφήγημα για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.

Ειδικότερα, το θετικό πολιτικό αφήγημα για την Χώρα προέρχεται από την πλευρά της κυβερνητικής πλειοψηφίας και διατυπώνεται από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, σε αντίθεση προς το άλλο και, στον μέγιστο βαθμό, άγνωστο αφήγημα για την διακυβέρνηση του τόπου, την επόμενη τετραετία.

Στην περίπτωση του αντιπολιτευτικού αφηγήματος της ευρύτερης αριστεράς, είναι πια σαφές, μετά και τις ηχηρές και βαρύτατες κριτικές κατά της κυβέρνησης ανοχής, ότι πρόκειται για μία άλλη προσέγγιση, που, όμως, είναι ακόμη ουσιαστικά άγνωστη, χωρίς σαφές προγραμματικό στίγμα, με ασαφή πολιτική ταυτότητα και με ένα αντιθετικό άθροισμα κομματικών δυνάμεων. Και αυτή η εξέλιξη στους κόλπους της αντιπολίτευσης δεν έχει έναν τυχαίο και παροδικό χαρακτήρα, αλλά απορρέει από το ότι το αντιπολιτευτικό αφήγημα ήταν και παραμένει τουλάχιστον θολό και νεφελώδες, γιατί δεν προκύπτει από ένα θετικό αυτοκαθορισμό αλλά εδράζεται σε ένα αρνητικό αίτημα, σε μια αρνητική πρόταση: να ανατραπεί η πολιτική κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Και κάτω από αυτήν την αντιμητσοτακική «ομπρέλα» άρχισαν να συνωστίζονται διαφορετικές και – πολύ συχνά – ανταγωνιστικές μεταξύ τους δυνάμεις από τα πιο ποικίλα πεδία του συλλογικού βίου και του πολιτικού πράγματος. Επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι προσπάθησαν να συγκροτήσουν ένα κοινό αντιμητσοτακικό μέτωπο, αδιαφορώντας κατ’ ουσίαν για την εσωτερική ενότητά του και την στοιχειώδη ομοιομορφία του. Ενδεικτικά, ακόμη και ο Κυριάκος Βελόπουλος φέρεται, σύμφωνα με σωρεία δημοσιευμάτων, να στηρίζει – διά της ανοχής – κυβέρνηση της ριζοσπαστικής αριστεράς.

Και ακόμη, ο πρόεδρος του Σύριζα Αλέξης Τσίπρας, επικεφαλής του ισχυρότερου από τα αντιπολιτευτικά κόμματα, δεν αντιλήφθηκε ότι το αντι – Σύριζα μέτωπο που συγκροτήθηκε πριν από περίπου μία πενταετία, συνοδευόταν και από μια θετική πρόταση εξουσίας για την ελληνική κοινωνία. Μια πρόταση που διακρινόταν από την σταθερή αναφορά στο δυτικό σύστημα ασφαλείας, τον ευρωπαϊκό μας προσανατολισμό, την προώθηση της οικονομικής ελευθερίας, τον σεβασμό απέναντι στο πλέγμα δημοκρατικών θεσμών.

Ως αποτέλεσμα, αυτό που παρατηρείται πια είναι εικόνες Βαβέλ στον χώρο της ευρύτερης αριστεράς. Ο Α. Τσίπρας καταφέρεται εναντίον του Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος βομβαρδίζει τον πρώην πρωθυπουργό με «πούρες» radical θέσεις για την οικονομία, και εκλιπαρεί το ΠΑΣΟΚ και τον Περισσό για κοινοβουλευτική ανοχή.

Μια τέτοια ασχημάτιστη, πολιτικά και προγραμματικά, συνθήκη δεν θα μπορούσε παρά να παραγάγει το αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα: να ενισχύσει δηλαδή τις δυνάμεις της θετικής πολιτικής προσφοράς και της ελπίδας, όπως καταγράφεται σε όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις.