Τι κόμμα ήταν ο Ανδρέας;

«Βαθύτατα προσβλητικό» για την μνήμη του Ανδρέα Παπανδρέου, ιδρυτή και πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ, είναι αυτό ακριβώς που επιχείρησε χθες βράδυ η εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, σε συνέχεια των γνωστών άγαρμπων δηλώσεων του κ. Αλέξη Τσίπρα περί «ιδιοκτησίας του Ανδρέα». Ο άνθρωπος που ταύτισε τη ζωή του με το ΠΑΣΟΚ, δεν είχε, ούτε επιθυμούσε να έχει ποτέ την παραμικρή σχέση με τους αυτόκλητους πιστολέρο της τρομοκρατικής οργάνωσης. Δεν θα καταδεχόταν συνεπώς να στεγάσει στο κόμμα του, το ΠΑΣΟΚ, μάρτυρες υπερασπίσεως στις δίκες του «Φαρμακοχέρη», του «Λάμπρου» και των άλλων «παιδιών που παραστράτησαν». Δεν είναι όμως αυτό η μόνη προσβολή που εκτοξεύεται εναντίον του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, την κομματική ταυτότητα του οποίου δεν δίστασε να καπηλευθεί πολιτικά ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ.

Στους χώρους που στεγάζονται σήμερα τα γραφεία της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποφασίστηκε η συνεργασία με την «επάρατη Δεξιά». Η κυβερνητική συνεργασία δρομολογήθηκε ακριβώς για να αποφευχθεί η παραγραφή αδικημάτων, τα οποία βάραιναν και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Η συγκυβέρνηση έγινε για την «κάθαρση» του πολιτικού βίου της χώρας, για την απαλλαγή της από τον «αμοραλισμό εβδομηντάρηδων μοιχών», κατά τα άσματα και την αριστερή συνθηματολογία της περιόδου.

Και παρασυρόμενος από τον εμφανή παρορμητισμό του, ο κ. Αλ. Τσίπρας φαντασιώθηκε για τον εαυτό του τον ρόλου του συνεχιστή του Ανδρέας στον «προοδευτικό χώρο», διαπράττοντας τουλάχιστον δύο ακόμη χονδροειδείς απρέπειες.

Ο «Ανδρέας» είδε τα μαλλάκια του να ασπρίζουν και να πέφτουν επάνω

από εγχειρίδια πολιτικής οικονομίας, πριν αποφασίσει να περάσει στην ενεργό πολιτική, τον πολιτικό αγώνα. Δεν σκέφτηκε ούτε για μια στιγμή ότι θα μπορούσε να σταθεί ισοϋψής σε μια αντιπαράθεση με τους ηγέτες του συντηρητικού χώρου και της ευρύτερης κεντροδεξιάς παράταξης, χωρίς να έχει κατακτήσει προηγουμένως το απαραίτητο υπόβαθρο γνώσεων. Δεν φαντάσθηκε ποτέ ότι αρκεί η διακεκριμένη συμμετοχή σε μαθητικές και φοιτητικές καταλήψεις για να θεωρηθεί αξιοσέβαστος συνομιλητής. Και «κουσούρι» που του απέμεινε από την μακροχρόνια σπουδή ήταν να μην προσέρχεται ποτέ σε συνεντεύξεις αδιάβαστος και να μην συμμετάσχει ποτέ σε προεκλογικούς αγώνες, όπως αυτόν που ζούμε σήμερα, χωρίς σαφείς προγραμματικές αναφορές και προγραμματικά πλαίσια. Ό,τι δηλαδή δεν πράττει ο κ. Αλέξης Τσίπρας στην τρέχουσα προεκλογική περίοδο.

Κι αυτό που επιχείρησε ο Ανδρέας Παπανδρέου ξεφεύγει από τα όρια της αριστεράς, στην οποία υπήρξαν άξια ηγετικά πρόσωπα. Ο Παπανδρέου όμως προσπάθησε και, εν πολλοίς, κατόρθωσε να γίνει μεταδικτατορικός συνεχιστής μιας παράταξης, που παραμένει ακέφαλη, χωρίς ηγέτη, δίχως πρόεδρο στις ημέρες μας. Της παράταξης που έχει τις ρίζες της στον Χαρίλαο Τρικούπη και σε όψεις του κυβερνητικού έργου του Ελ.Βενιζέλου και περνάει μεταπολεμικά μέσα από τις γραμμές της Εθνικής Προοδευτικής Ένωσης Κέντρου και της κεντροαριστερής πτέρυγας της Ενώσεως Κέντρου. Στην παράταξη αυτή ο Ανδρέας Παπανδρέου προσέδωσε τον ριζοσπαστισμό των αιτημάτων της γενιάς του Πολυτεχνείου και της πρώτης μεταπολιτευτικής περιόδου, της πρώιμης Μεταπολίτευσης.

Είτε συμφωνούσε όμως, είτε διαφωνούσε κανείς με τον «Ανδρέα», όπως είναι η περίπτωση εδώ, όλοι οι συνομιλητές του, αντίπαλοι και φίλοι, του αναγνώριζαν ένα κοινό ιδιοσυγκρασιακό χαρακτηριστικό: την ευγένεια. Ο Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε ένας βαθύτατα ευγενής άνθρωπος και έτσι, σεβόταν πάντοτε τον συνομιλητή του, ζύγιζε πάντοτε την αξία της πολιτικής του διαφωνίας. Κάτι που ακριβώς απουσιάζει ηχηρά από την δημόσια φυσιογνωμία του επικεφαλής του Σύριζα, ο οποίος, αλλοίμονο, έφθασε στο σημείο να αμφισβητεί την κομματική ταυτότητα του ίδιου του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ.