Επίσης, οι άντρες έλεγαν «πω πω τι μου…ί είναι αυτό», με την έννοια του άπιαστου, σαν να έβγαλαν κι αυτοί δόντια, σκέφτηκαν «δε μπορώ να την πω πουτά…α, άρα πώς να την πω;». Δε μπορούσαν να με χωρέσουν σε κάποια λέξη. Κάποιοι καλαίσθητοι και άνθρωποι της τέχνης, το παραλλήλισαν με το ζεϊμπέκικο της Μερκούρη αυτό το τσιφτετέλι. Αλλά είναι άνθρωποι με βάθος και ευαισθησία.
Άλλοι είδαν το βάθος της έκφρασης κι άλλοι έβλεπαν έναν κ…λο να κουνιέται. Που εντάξει, έχω έναν πολύ ωραίο κ…λο κι είναι κι αυτό μια οπτική της τελειότητας. Κι η τελειότητα πονάει. Ακόμα και μένα την ίδια πόνεσε, γιατί δεν ήξερα πώς το έκανα, το έκανα μέσα από την καρδιά μου και απλά πέτυχε.