«Όποιος διαφωνεί μαζί μου να το λέει δημόσια και ανοιχτά»

Πέρα από το πολιτικό ψυχόδραμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, που πελαγοδρομεί μεταξύ 25% και 29%, στα μάτια της κοινής γνώμης ξετυλίγεται και το πολιτικό θρίλερ που ζει, σε ατομικό επίπεδο, ο πρόεδρος του Σύριζα, Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος έχει ήδη τέσσερις ήττες στο παθητικό του απέναντι στον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας και δίνει έναν αγώνα χωρίς πολιτικό αύριο, πριν από όλα για τον ίδιο.

Ο πρόεδρος του Σύριζα  και η στενή ηγετική ομάδα γύρω από αυτόν έχουν πλήρη συνείδηση της απειλής, που φέρει την υπογραφή των ίδιων των πολιτών. Η υπέρβαση μιας νέας οδυνηρής ήττας θα είναι η πέμπτη κατά σειρά από τον ίδιο αντίπαλο και η αντιμετώπισή της δεν μπορεί να γίνει με τους όρους του 2019. Όταν ανακουφισμένοι από το ανέλπιστα καλό αποτέλεσμα και υπό το φόβο να αναζητηθούν από την κυβέρνηση της Ν.Δ κοινοβουλευτικά ευθύνες για τα καταστροφικά πεπραγμένα του 2015, έμειναν ενωμένοι, κουκούλωσαν την ήττα τους προσδοκώντας τη δεύτερη φορά.

Η αντίδραση του κοινωνικά νέου Αλ. Τσίπρα στην εσωκομματική αμφισβήτηση είναι εξόχως παλαιοκομμουνιστική. Όταν υπέκλεψε την ηγεσία του πάλαι ποτέ ΣΥΝ από τον Αλέκο Αλαβάνο, τον «καθάρισε» με συνοπτικές διαδικασίες και παραμένει στην προεδρική καρέκλα ως ο μακροβιότερος πολιτικός αρχηγός. Η διαχείριση μιας πέμπτης εκλογικής ήττας από τον χαμηλότονο Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος τον «πελατεύει» έως τώρα, του προκαλεί μεγάλη ένταση που αποκαλύπτεται, όταν φθάνει στο σημείο να απαντά σε τρίτο πρόσωπο σε σχετικό ερώτημα.

Στην πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησε στην κ. Δανάη Μπάρκα, που του έθεσε την ερώτηση, ο επικεφαλής του Σύριζα απάντησε πως «αν χάσει ο Τσίπρας θα υπάρχει μια εκτίμηση απέναντί του αλλά και η δυνατότητα, και νομίζω είναι υγιές, όποιος διαφωνεί μαζί μου να το λέει δημόσια και ανοιχτά». Υπαγόρευσε στους συντρόφους τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να του φερθούν εάν χάσει διαθέτοντας αρκετά όπλα για να επιβάλει την «εκτίμησή» τους. Ελέγχει τα κομματικά όργανα και στη μελλοντική Κοινοβουλευτική Ομάδας αφθονούν οι  προσωπικοί του μουτζαχεντίν .

Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, είναι εύκολο να μεταφέρει στο πεδίο της πολιτικής τον κανόνα «κερδίζεις μένεις, χάνεις φεύγεις». Και ως πρόσωπο και ως φορέας μιας οικογενειακής  παράδοσης και μιας αναμφισβήτητης δημοκρατικής κατάκτησης της παράταξης της οποίας ηγείται.

Ο πρωθυπουργός και πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας αρνήθηκε την πρόταση για αλλαγή του εκλογικού νόμου. Απέρριψε τις εισηγήσεις και την προσφορά που φέρεται ότι διατύπωσε στενός συνεργάτης του, να άρει εκείνος τη θεσμική αμαρτία. Δεν θέλησε να αλλάξει ούτε το γήπεδο, ούτε τους κανόνες. Κράτησε το σύστημα με την αναλογικότερη κατανομή του μπόνους των πενήντα εδρών στη δεύτερη κάλπη, χωρίς την απόλυτη βεβαιότητα της αυτοδυναμίας.

Και εδώ υπάρχει και μια πλούσια παραταξιακή παράδοση. Στον χώρο της κεντροδεξιάς, είναι καταγεγραμμένο το βίωμα της προσωρινότητας της πολιτικής και της καρέκλας. Είναι η βαριά παράδοση της κεντροδεξιάς και το υπόδειγμα πολιτικής συμπεριφοράς από τον Γεώργιο Ράλλη έως τον Αντώνη Σαμαρά, που μετατρέπουν τις γαλάζιες ήττες σε εφαλτήριο μετεξέλιξης και αλλαγής.

Λίγες ώρες μετά το debate, ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσέθεσε στο εκλογικό μπρα ντε φερ με τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, μια έξτρα δυσκολία. Τη διαχείριση της ήττας. 

Η φαινομενικά άσχετη με τις κάλπες, ατάκα του πρωθυπουργού «κερδίζεις μένεις, χάνεις φεύγεις» – κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης με τον δήμαρχο Τρικκαίων κ. Παπαστεργίου σχετικά με μια έξυπνη εφαρμογή για να κλείνεις γηπεδάκια για μπασκετάκι – χτυπάει την πλέον ευαίσθητη χορδή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.