ΠΑΣΟΚ: Ο τελευταίος πρόεδρος;

Το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη κινείται προς την πολιτική μετριοπάθεια και τον ρεαλισμό. Αυτή η μετατόπιση δημιουργεί συνθήκες ασφυξίας στην Χαριλάου Τρικούπη, γιατί έχει προηγηθεί η αντίστοιχη μετατόπιση του Σύριζα και του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος, επιπλέον, υπερτερεί σε ατομικά ταλέντα.

Στις αρχές της πολιτικής του διαδρομής, το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, κινήθηκε στα αριστερά του πολιτικού συνεχούς και μάλιστα, κατά τον ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας, «στα αριστερά της αριστεράς». Τα συνθήματα του ΠΑΣΟΚ της λεγόμενης «πρώτης περιόδου» συμπυκνώνουν την αποστροφή απέναντι στον ευρωατλαντικό παράγοντα και στο δυτικό σύστημα ασφαλείας, ένα εθνοκεντρικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα διακυβέρνησης, ξεκάθαρα αντιδεξιά ρητορική, την αναζήτηση ενός «τρίτου δρόμου για το σοσιαλισμό» μακριά από τον λενινιστικής κοπής σοσιαλισμό που εφαρμοζόταν στην πρώην Σοβιετική Ένωση και από την πολιτικά «άνευρη» σοσιαλδημοκρατία των σκανδιναβικών χωρών.

Στην πορεία όμως, το ΠΑΣΟΚ μετατοπίστηκε σε περισσότερο μετριοπαθείς και ρεαλιστικές θέσεις, αποκήρυξε τον στρατηγικό στόχο του σοσιαλισμού, έριξε γέφυρες προς την διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και την βορειοατλαντική συμμαχία, άρχισε να αποκαθιστά τις σχέσεις του με τις πολιτικές παρακαταθήκες και τις προγραμματικές αναζητήσεις της σοσιαλδημοκρατίας.

Η Ιστορία επαναλαμβάνεται και στην τρέχουσα πολιτική συνθήκη, αν και παρουσιάζει χαρακτηριστικά αυτού που ο Marx αποκαλεί φάρσα. Έτσι, αν στην πρώτη φάση της διαδρομή του το ΠΑΣΟΚ κατάφερε να περιθωριοποιήσει τις παραδοσιακές κεντρώες δυνάμεις που εκφράζονταν μέσα από τα πρόσωπα των Γεωργίου Μαύρου και Ιωάννη Ζίγδη, στις σημερινές συνθήκες η μετατόπιση του Κινήματος στον ρεαλισμό και την μετριοπάθεια του Σύριζα υπό την προεδρία του Αλέξη Τσίπρα δεν αναζωογονεί αλλά, απεναντίας, περιορίζει πολιτικά το κόμμα του Νίκου Ανδρουλάκη. Στην «πρώτη μεταπολίτευση» το ΠΑΣΟΚ άντλησε σημαντικά εκλογικά και πολιτικά κέρδη από το «άνοιγμα» προς τον κεντρώο χώρο. Σήμερα, όμως, το «σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της Χώρας» κινείται σταθερά σε ποσοστά που οριακά υπερβαίνουν το 10%.

Και εδώ, τίθεται ένα ζήτημα σχετικά με τα ταλέντα του κ. Νίκου Ανδρουλάκη και με τις πολιτικές του επιλογές.

Στην προεκλογική κούρσα, το ΠΑΣΟΚ κινείται χωρίς στρατηγική, χωρίς προοπτική κυβερνητικής λύσης, χωρίς πρόταση για το πρόσωπο του πρωθυπουργού. Επενδύει υπέρμετρα στο ταυτοτικό στοιχείο ενώ το κοινωνικό σώμα επιζητεί πολιτικό ρεαλισμό και διαχειριστική αποτελεσματικότητα. Κλείνει τις πόρτες της συνεννοήσεις με όλους και, κυρίως, με τον πρωθυπουργό και πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας.

Την ίδια στιγμή, η σημερινή ηγεσία φαίνεται να υπερεκτιμά τα ταλέντα και τις δεξιότητές της. Ο πρόεδρος του Σύριζα διατηρεί το επικοινωνιακό χάρισμά του, σε αντιδιαστολή προς τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, που κινείται συχνά με στάσεις και συμπεριφορές που αποπνέουν μικροκομματική φιλαργυρία και μιζέρια.