Nαι, ο Ολυμπιακός πέτυχε

Ακόμη μία ευρωπαϊκή συναρπαστική μπασκετική χρονιά πέρασε στην ιστορία. Ο Ολυμπιακός κέρδισε τις εντυπώσεις, η Ρεάλ το τρόπαιο.

Και για μία φορά ακόμη έρχεται ξανά το ξέσπασμα του Αντετοκούνμπο, για να μας κάνει να προβληματιστούμε σχετικά με την οπτική γωνία που βλέπουμε την επιτυχία και την αποτυχία. Για τον τρόπο που εμείς οι δημοσιογράφοι κρεμάμε με ευκολία στα… μανταλάκια παίκτες και προπονητές.

«Δεν ξέρω πώς να περιγράψω αυτά που νιώθω. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να συγχαρώ τον προπονητή μας. Υπέφερε περισσότερο από εμάς για να ενώσει όλα τα κομμάτια, ώστε να παίξουμε ομαδικά και να παλέψουμε για αυτή την ομάδα. Εσείς οι δημοσιογράφοι θα έπρεπε να απολογηθείτε σε εκείνον, τους ασκήσατε τόση κριτική». Αυτό είναι ένα μέρος των δηλώσεων του MVP του φάιναλ 4 του Κάουνας, Γουόλτερ Ταβάρες.

Τελικά, η επιτυχία χωράει δύο επιτυχημένους, αλλά έναν τροπαιούχο; Είμαστε σε θέση να χειροκροτήσουμε και τον φιναλίστ, μαζί με τον πρώτο;

Ο Ολυμπιακός, έφτασε ξανά στην πηγή αλλά νερό δεν ήπιε. Αυτό δε σημαίνει ότι επιστρέφει στην Αθήνα… διψασμένος. Η ελληνική ομάδα τα τελευταία δύο χρόνια του Γιώργου Μπαρτζώκα, παρέδωσε ένα σπουδαίο μπασκετικό μάθημα: πως μπάσκετ αξιώσεων μπορείς να παίξεις, χωρίς να δαπανήσεις τεράστια ποσά.

Ο Ολυμπιακός, ολοκλήρωσε δύο χρονιές του στο τελευταίο σουτ δύο μεγάλων αντίπαλων παικτών. Πέρυσι, του Μίτσιτς και φέτος του Γιουλ. Ο Ισπανός γκαρντ, που τίναξε στον αέρα τη σειρά των «8» με την Παρτιζάν, χρειάστηκε να πάρει τη σκυτάλη από τον μαγευτικό στον τελικό, Ροντρίγκες, και να κρίνει την αναμέτρηση με ένα σουτ, που υπό άλλες συνθήκες θα έμοιαζε καταδικασμένο (δεν σουτάρεις συχνά μπροστά στη μούρη του Φαλ…)

Το μπάσκετ μπορεί να βασίζεται στην αμυντική λειτουργία, όμως δεν υπάρχει άμυνα που θα σταματήσει μια επίθεση. Ο,τι και να γίνει, όσο υποδειγματικά κι αν αμυνθείς, ένα (τρελό, στοχευμένο, μακρινό, κοντινό) σουτ, θα καθορίσει ένα αποτέλεσμα και τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό.

Αν ο Βεζένκοφ και ο Σλούκας δεν έβαζαν τα… τρελά τους σουτ στην Πόλη στον 3ο αγώνα απέναντι στη Φενέρ, ίσως ο Ολυμπιακός δεν ταξίδευε ποτέ στο Καόυνας.

Με τα «αν» όμως δε γράφεται η ιστορία.

Ο Ολυμπιακός του Γιώργου Μπαρτζώκα, είχε και φέτος, διάρκεια, πλάνο, πίστη, ομαδικότητα, αφομοίωση, ποιότητα, φαντασία, επιμονή. Το καλοκαίρι αποχαιρέτησε Πρίντεζη, Ζαν Σαρλ, Χασάν Μάρτιν και Ντόρσεϊ, παίκτες με ρόλους και παραστάσεις.

Στις θέσεις τους ήρθαν οι Πίτερς, Μπολομπόι, Μπλακ και Κάνααν και οι «ερυθρόλευκοι» όχι μόνο δε βγήκαν ούτε στιγμή από τις ράγες τους, αλλά ολοκλήρωσαν την κανονική περίοδο στην κορυφή της βαθμολογίας, με ολοκληρωτικό -κατά διαστήματα- μπάσκετ και με τους παίκτες να έχουν ρόλους και να καλύπτει ο ένας το κενό του άλλου.

Οταν είχε κακό βράδυ ο Βεζένκοφ, έβγαινε μπροστά ο ΜακΚίσικ. Οταν ήταν ντεφορμέ ο Σλούκας, έπαιρνε τη σκυτάλη ο Γουόκαπ. Οταν «χανόταν» ο Παπανικολάου, εμφανιζόταν ο Λαρεντζάκης κ.ο.κ.

Οι δύο τελευταίες χρονιές του Ολυμπιακού αποτέλεσαν -όσο και αν δεν το παραδέχονται πολλοί- μάθημα για όλους. Για όλους όσοι αποκωδικοποιούν το μπάσκετ κι όχι γι’ αυτούς που μεταφράζουν μια χρονιά σε τρόπαια.

Η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα δεν πήρε το τρόπαιο της Ευρωλίγκας, όμως πήγε το μπάσκετ πιο μπροστά. Σε μια εποχή όπου τα καλύτερα ονόματα της Ευρώπης βρίσκονται στο ΝΒΑ και οι ρωσικές ομάδες εκτός χάρτη, ο Ολυμπιακός δίνει νέα ερεθίσματα κι αυτό νομίζω ότι είναι παράσημο για την ελληνική ομάδα.

Γιατί δεν πήρε τον τίτλο και φέτος; Είναι πολύ δύσκολο να βρούμε την πραγματική αιτία. Ισως, ο βασικότερος λόγος της μη κατάκτησης του τροπαίου είναι η εμπειρία στο σύνολο της δεξαμενής των παικτών.

Σε ένα τελικό όπου «μάτωσαν» όλοι όσοι πάτησαν το παρκέ, ο «παγκίτης» Κοζέρ είχε αξιολόγηση +13, ο «παροπλισμένος» Ρούντι Φερνάντεζ +11 (με μόλις 3 π.), ο απίθανος Ροντρίγκεζ +15, την ώρα που κανείς παίκτης του Ολυμπιακού δεν πλησίασε αυτά τα PIR και με τους Γουόκαπ, Λαρεντζάκη, Φαλ, Πίτερς, Μπλακ να είναι άποντοι, με τον Μπολομπόι να έχει μόλις 2 π. και τον Παπανικολάου 6.

Η Ρεάλ παρότι ήταν ανήθικο αυτό που προκάλεσε στο 2ο ματς της Μαδρίτης απέναντι στην Παρτιζάν, αγωνιστικά και μόνο αγωνιστικά, το να επιστρέψει από το 0-2 σε 3-2 και να κάνει… πλάκα στη Μπαρτσελόνα, έχοντας κομβικότατες απώλειες, καταδεικνύει πόσο μεγάλο κλαμπ είναι.

Παρόλα αυτά, τα ματς της φετινης σεζόν του Ολυμπιακού παίχτηκαν σε βίντεο σε πολλές προπονήσεις αντιπάλων. Οι «ερυθρόλευκοι» ψήλωσαν ξανά. Συζητήθηκαν πολύ. Κι όλα αυτά αποτελούν μια πολύ μεγάλη επιτυχία όλων για τον οργανισμό αυτό.

Η Ευρωλίγκα οδεύει προς σημαντικές αλλαγές για τη νέα περίοδο. Ο Παναθηναϊκός ύστερα από χρόνια «νιρβάνας» δείχνει να πατά το κουμπί της επανεκκίνησης. Ολα υπόσχονται μια ακόμη πιο συναρπαστική χρονιά. Και σίγουρα θα βγουν πολύ καλύτερα συμπεράσματα.

Και κάτι ακόμη:

Το μπάσκετ εξελίσσεται ταχύτατα, το τρίποντο δείχνει πολύ «κοντό» ήδη και ίσως θα πρέπει να πάει ακόμη πιο πίσω όπως στο ΝΒΑ (φέρνοντας μαζί και το μεγάλωμα του γηπέδου).

Το τρίποντο στο ΝΒΑ είναι στα 7,24μ. και στη FIBA στα 6,75μ. Στις ΗΠΑ οι διαστάσεις του παρκέ είναι 28,65×15,25μ., ενώ στην Ευρώπη 28×15μ. Μπορεί οι διαφορές να δείχνουν μικρές, όμως το σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ φαίνεται να τις έχει ανάγκη.