ΑΕΚ: Ναι ήταν η απόλυτη κιτρινόμαυρη σεζόν

Η συζήτηση παραμένει και η προσπάθεια απαξίωσης από ορισμένους, ελάχιστους πλέον αλλά δίχως λόγο και αιτία, προκειμένου να περιορίσουν την αναγνώριση της συντριπτικής πλειοψηφίας

Η συζήτηση παραμένει και η προσπάθεια απαξίωσης από ορισμένους, ελάχιστους πλέον αλλά δίχως λόγο και αιτία, προκειμένου να περιορίσουν την αναγνώριση της συντριπτικής πλειοψηφίας των (κανονικών) Μ.Μ.Ε. του νταμπλ που κατέκτησε η ΑΕΚ. Από τη στιγμή που δεν κατάφεραν και δεν τους βγήκε η επιχείρηση αγωνιστικής λάσπης για το πρωτάθλημα (με αποτέλεσμα να γελοιοποιηθούν όσοι το επιχείρησαν), ειδικά μετά και την κατάκτηση του Κυπέλλου, όπου η Ένωση έμεινε με δέκα ποδοσφαιριστές νωρίς με τη… σέντρα του αγώνα με τον ΠΑΟΚ, η προσπάθεια μείωσης της επιτυχίας από τους ”αντιπάλους” (σε media) αφορούσε το ίδιο το νταμπλ! Ας είναι, δεν πειράζει, είναι τέτοια η χαρά του ΑΕΚτζή που δεν τους βλέπει καν…

Όμως εμείς οφείλουμε να μη ξεχνάμε, να μη τα προσπερνάμε και ακόμη περισσότερο αυτό αποτελεί υποχρέωση της ΑΕΚ και του κόσμου της. Διότι η δικαιολογημένη… επίθεση αγάπης και αναγνώρισης από όλους όσοι ασχολούνται (στα media) με το ποδόσφαιρο -χωρίς να εξυπηρετούν συμφέροντα- στο αγωνιστικό πρότζεκτ του Ματίας Αλμέιδα, προκάλεσε μάλλον πανικό και τους έκανε να λυσσάξουν ακόμη περισσότερο με αποτέλεσμα να βάλουν να παίζει μια νέα… κασέτα: «εντάξει πως κάνουν έτσι για ένα νταμπλ»! Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να ασχοληθώ με όσους αφού ολοκληρώθηκε η επιτυχία του Δικέφαλου άρχισαν να λένε «εντάξει πήραν τις κούπες επειδή έτσι έπρεπε αφού μπήκαν στο νέο τους γήπεδο».

Όπως δεν ασχολήθηκα καθόλου όλο το προηγούμενο διάστημα με αντίστοιχες βλακείες (και από ”δικούς” μας) σχετικά με το πρωτάθλημα που ‘χει ήδη δώσει -όπως έλεγαν καφενειακά- ο Μητσοτάκης στον Παναθηναϊκό… Η τελευταία προσπάθεια απαξίωσης της κατάκτησης του νταμπλ έχει να κάνει με την ενόχληση εκείνων που έχασαν το πρωτάθλημα (διότι από τον ΠΑΟΚ αναγνώρισαν την ανωτερότητα της ΑΕΚ όπως και από τον Ολυμπιακό) και ο τρόπος που πήρε η Ένωση το Κύπελλο τους κατέστρεψε και το παραμύθι για διαιτητικό σπρώξιμο (όλως τυχαίως αναφέρουν φάσεις από ένα ματς στα play-offs βαριά δυο από τον δεύτερο γύρο και έχουν διαγράψει τον πρώτο γύρο και όσα έγιναν υπέρ τους από διαιτητικά εγκλήματα σε βάρος άλλων ομάδων).

Για παράδειγμα έσπευσαν να γράψουν (σχεδόν ΠΑΝΤΟΥ) για το γεγονός ότι ο Ρότα ήταν η πρώτη κόκκινη που είδε η ΑΕΚ στη σεζόν και φυσικά ξέχασαν -ή πιο σωστά δεν τους άφησε το κόμπλεξ να το πράξουν- να κάνουν ένα… αφιέρωμα να μας γράψουν ποιοι είδαν περισσότερες υπέρ τους αποβολές και μάλιστα με απ’ ευθείας κόκκινη κάρτα! Δεν βάζω καν υπέρ και κατά κάρτες που επίσης η Ένωση είναι πίσω, εστιάζω μόνο στις αποβολές υπέρ, ή και στα πέναλτι αν θέλει κανείς. Ότι βολεύει ΜΟΝΟ και εξυπηρετεί είτε το αφεντικό τους είτε το διαχρονικό κόμπλεξ τους με την ΑΕΚ και ίσως με τον Μελισσανίδη και συνεργάτες τους. Ας είναι και ας ΜΗΝ τους περάσει… Η αλήθεια είναι πάντα μία και υπάρχει ΚΑΙ στους αριθμούς και το 99% των στατιστικών κατηγοριών!

Οφείλω όμως να εξηγήσω, ακόμη και σε αυτούς που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, τους λόγους για τους οποίους δεν είναι απλά ένα νταμπλ που κατακτήθηκε. Για την ακρίβεια δεν είναι καν νταμπλ, είναι για τον ΑΕΚτζή, κατά κάποιον τρόπο, ένα… τρεμπλ με μεγαλύτερη αξία από τις δυο κούπες αυτό που έγινε στις 30 Σεπτεμβρίου. Όταν έγιναν τα εγκαίνια του νέου σπιτιού μας, στην ίδια πόλη και γειτονιά μας, στην Νέα Φιλαδέλφεια. Αυτό απογειώνει την χρονιά και δίνει επιπλέον αξία -σχετικά με άλλες ομάδες που έχουν κάνει επίσης νταμπλ όπως Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ- στη τεράστια επιτυχία της ομάδας του Ματίας Αλμέιδα με την κατάκτηση και των δυο τίτλων στους εγχώριους θεσμούς…

Λυπάμαι αλλά θεωρούσα ότι μπορούσαν να το καταλάβουν πλέον, αφού το εξήγησα σε συμμαθητή του γιου μου (5 ετών) και μια χαρά το εμπέδωσε, νομίζω ότι το κάνουν σκόπιμα. Βέβαια όσο τους γνωρίζω καλύτερα μέσα από τα κείμενά τους, διατηρώ τις επιφυλάξεις και τις αμφιβολίες μου σχετικά με τη δυνατότητα – ικανότητα αντίληψης αυτών που επιμένουν στην προσπάθεια -με κάθε τρόπο- απαξίωσης! Από την άλλη αναδεικνύει και το μέγεθος της απογοήτευσής τους και πικρίας (και δεν εννοώ τους οπαδούς – φίλους της κάθε ομάδας, αυτοί έχουν κάθε δικαίωμα να λένε ότι θέλουν και να είναι ακραίοι στο λόγο τους και ας μην αρέσει σε εμάς).

Πηγή: gazzetta.gr