Στο επίκεντρο ρητορικών επιθέσεων από τα ηγετικά στελέχη του Σύριζα βρίσκεται εδώ και περισσότερο από μία εβδομάδα ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Άδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος κατηγορείται για «πολιτική και συνταγματική αλαζονεία», αφού θεωρείται ότι η ΝΔ επιδιώκει να έχει 180 έδρες στην επόμενη Βουλή για να αναθεωρήσει το Σύνταγμα «αυθαίρετα», «κατά το δοκούν», «προωθώντας μια νεοφιλελεύθερη (sic) ατζέντα σε βάρος του λαού και των συμφερόντων του». Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική, δεδομένου ότι η συνταγματική αναθεώρηση προβλέπει ως αναπόσπαστο στοιχείο την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία. Ιδιαίτερα, το συνταγματικό κείμενο της τρίτης ελληνικής δημοκρατίας δεν είναι ένα ήπιο Σύνταγμα, αλλά ένας αυστηρός καταστατικός χάρτης, όπως ορθά υπονοείται από τον αντιπρόεδρο της ΝΔ. Συνεπώς, η αναθεώρησή του θέτει αυξημένες διαδικαστικές προϋποθέσεις σε σχέση με την υπόλοιπη νομοθεσία.
Πράγματι, η αναθεώρηση του Συντάγματος υποβάλλεται σε διαδικασία που την καθιστά δυσχερέστερη από τη συνήθη νομοπαραγωγική διαδικασία. Το γιατί είναι ευνόητο, εφόσον η πρόθεση διάρκειας, σύμφυτη σε όλα τα αυστηρά Συντάγματα, όπως και στο δικό μας, απαιτεί να μην μεταβάλλεται συχνά το περιεχόμενο του συνταγματικού κώδικα. Ώστε και το κύρος του πολιτεύματος να προστατεύεται και να υπάρχει ασφάλεια δικαίου, καθώς η ερμηνεία των συνταγματικών κανόνων κατά τον έλεγχο συνταγματικότητας των νόμων γίνεται σε αναφορά προς διατάξεις σταθερού περιεχομένου. Κι ως προς τις μορφές που μπορεί να λάβει η διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος, η ποικιλία είναι πραγματικά πολύ μεγάλη, με προέχοντα στοιχεία τη σύνθεση του οργάνου που έχει την αναθεωρητική πρωτοβουλία, την πλειοψηφία που απαιτείται για τη λήψη της σχετικής απόφασης, την έγκριση του καρπού της αναθεώρησης. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, το όργανο που προτείνει την αναθεώρηση έχει σύνθεση ευρύτερη από το όργανο της συνήθους νομοπαραγωγικής διαδικασίας, η απόφαση λαμβάνεται με αυξημένη πλειοψηφία και το αποτέλεσμα της αναθεώρησης τίθεται υπό την έγκριση του λαού, υπό την έννοια του εκλογικού σώματος.
Στην δική μας περίπτωση, προϋποτίθεται ένα όργανο ευρείας σύνθεσης (πλειοψηφία 180 βουλευτών), καθώς και παρέμβαση του λαού στην αναθεωρητική διαδικασία, όπως δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Άδωνις Γεωργιάδης. Συγκεκριμένα, διακρίνονται σε αδρές γραμμές δύο στάδια στην αναθεωρητική διαδικασία του Συντάγματός μας. Πρόκειται για το στάδιο που λαμβάνεται η απόφαση της Βουλής ως προς την ανάγκη αναθεώρησης, καθώς επίσης και για το στάδιο κατά το οποίο ανιχνεύεται η λαϊκή βούληση. Με βάση τις προηγούμενες επισημάνσεις καθίσταται σαφές, λοιπόν, ότι ο Άδωνις Γεωργιάδης σημαδεύει νομικοπολιτικά σωστά, όταν υπενθυμίζει στα στελέχη και τους βουλευτές του Σύριζα ότι, ακόμη και 300 βουλευτές να έχει η Νέα Δημοκρατία, ακόμη και αν ελέγχει το σύνολο των εδρών, η προσφυγή στην λαϊκή κάλπη είναι αναπόδραστη. Ο λαός υπό τη μορφή του εκλογικού σώματος είναι ο κυρίαρχος στις πολιτικά κρίσιμες αποφάσεις. Καιρός είναι πια, λοιπόν, ο Σύριζα να ενηλικιωθεί πολιτικά και να αρχίσει να αρθρώνει ένα στέρεο πολιτικό λόγο, αρθρωμένο γύρω από ασφαλή πολιτικά δεδομένα και ασφαλείς συνταγματικές αναφορές.