Η κλειστή οικονομία του Σύριζα και του ΠΑΣΟΚ

Διαβάζοντας κάποιος προσεκτικά τις οικονομικές προτάσεις που κατέθεσαν στο δημόσιο διάλογο τα αντιπολιτευτικά κόμματα, διαπιστώνει ότι πρόκειται για προτάσεις και μέτρα που αναφέρονται περισσότερο σε οικονομίες κλειστού τύπου παρά σε σύγχρονες δυναμικές οικονομίες.

Συγκεκριμένα, τα μέτρα των κομμάτων της αντιπολίτευσης – καθ’ όλα σεβαστά ως ευρύτεροι στόχοι πολιτικής – απαιτούν είτε αύξηση φόρων είτε περαιτέρω δανεισμό και αύξηση του δημοσίου χρέους. Το πρόβλημα λοιπόν είναι πως ένα νέο κύμα φόρων στην επιχειρηματικότητα θα ανακόψει τη θετική αναπτυξιακή πορεία της οικονομίας, τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και καλύτερων εισοδημάτων. Η φορολογία οφείλει, πρώτα από όλα, να λειτουργεί ως αναπτυξιακός μοχλός που αυξάνει το ΑΕΠ, την απασχόληση και τα δημόσια έσοδα και μετά ως αναδιανεμητικό εργαλείο. Όχι το αντίστροφο.

Ειδικά σε μια χώρα και οικονομία όπως είναι η δική μας, που υποφέρει από μακροχρόνια αποεπένδυση, χαμηλούς μισθούς και διευρυμένη παραοικονομία, οι υψηλοί φόροι λειτουργούν σαν παγίδα οικονομικής καθήλωσης και επενδυτικής περιχαράκωσης. Ο λόγος είναι ότι δημιουργούν ένα μη ελκυστικό επενδυτικό περιβάλλον. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι ξένοι επενδυτές έχουν πολλές επιλογές για να μεταφέρουν τις επενδύσεις τους σε άλλες χώρες με πιο ελκυστικό φορολογικό περιβάλλον. Και μια χώρα που αλλάζει συνεχώς το φορολογικό της μίγμα, αιφνιδιάζοντας τις επιχειρήσεις με έκτακτους φόρους και υψηλούς συντελεστές δεν αποτελεί χώρα πρώτης επιλογής.

Επιπλέον τα οικονομικά επιτελεία των κομμάτων της αντιπολίτευσης θα πρέπει να σκεφτούν ότι η υψηλή φορολογία έχει ως παρενέργεια τη διεύρυνση της φοροδιαφυγής, άρα τα μειωμένα δημόσια έσοδα που οδηγούν σε χαμηλότερες δαπάνες προς τα δημόσια αγαθά της Υγείας και της Παιδείας. Ενώ ταυτόχρονα οδηγούν και σε αύξηση τιμών, καθώς αναπόφευκτα το υψηλότερο φορολογικό κόστος θα μετακυλιστεί στις τιμές καταναλωτή. Καταλήγουν συνεπώς να έχουν τα αντίθετα αποτελέσματα από τα επιθυμητά: χαμηλότερα έσοδα και μεγαλύτερη παραοικονομία, λιγότερες επενδύσεις και θέσεις εργασίας, καθήλωση εισοδημάτων, αλλά και ακρίβεια.

Εν τέλει αυτό που προκύπτει ως συμπέρασμα είναι ότι όσοι μιλούν για υψηλούς φόρους στις επιχειρήσεις, τελικά, θέλουν μια μάλλον κλειστή και φτωχή οικονομία, με λιγότερες επενδύσεις και χαμηλά εισοδήματα, τη στιγμή που οι υπερεθνικοί οικονομικοί δεσμοί μοιάζουν πιο σφιχτοί και αλληλοεξαρτώμενοι από ποτέ.