Μεταναστευτικό: Από τους μύθους στην πραγματικότητα

Πολλοί χαιρέτισαν με ενθουσιασμό την περί της φορολογίας συζήτηση που απασχόλησε την επικαιρότητα της τελευταίες ημέρες, ως μια ένδειξη επιστροφής στην πολιτική, κατά την προεκλογική περίοδο. Αναμφίβολα είναι σωστό.

Η προεκλογική εκστρατεία των κομμάτων, θα πρέπει, επιτέλους, να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο της εχθροπάθειας και του μίσους, από την περιδίνηση στην καθοδική σπείρα της στασιμότητας και της παρελθοντολαγνείας. 

Ένα από τα ζητήματα που θα έπρεπε να συζητηθούν δημοσίως, ώστε να πληροφορηθούν οι πολίτες, θα ήταν και οι θέσεις για το μεταναστευτικό. 

Στην περιοχή όπου ζω, πολλές μεγάλες ιδιοκτησίες με χιλιάδες ελαιόδεντρα, αντιμετωπίζουν οξεία έλλειψη εργατικών χεριών. Το ίδιο ισχύει για τον τομέα των κηπευτικών και φαντάζομαι πως δεν αποτελούν εξαίρεση και άλλοι τομείς.

Η έλλειψη εργατικών χεριών, οδηγεί σε πολλές περιπτώσεις στην εγκατάλειψη της παραγωγικής διαδικασίας και στην μετατροπή εύφορων τμημάτων της γης σε αγριοχώραφα, τα οποία σύντομα θα τα καταπιεί η «επεκτατική δύναμη» της ίδιας της φύσης.

Θα ήταν και φρόνιμο και σκόπιμο, να γίνει ένας εκτεταμένος δημόσιος διάλογος μεταξύ των κομμάτων, για το πως σκέφτονται να αντιμετωπίσουν την έλλειψη εργατικού δυναμικού στην πρωτογενή παραγωγή και ποιες είναι οι σκέψεις τους για την αναπλήρωσή του μέσω της νόμιμης εισαγωγής εργατών από άλλες χώρες.

Έχω αρκετούς γνωστούς που ασχολούνται με τις αγροτικές δραστηριότητες και οι οποίοι, προκειμένου να βρουν εργάτες γης, κάνουν μέσω της διπλωματικής οδού, προσκλήσεις σε εργάτες από άλλες χώρες, καταβάλλουν το κατά τον νόμο εργόσημο και προσφέρουν ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. Μόνο που αυτό γίνεται σε πολύ μικρή κλίμακα και δεν προσφέρει κανένα συγκριτικό πλεονέκτημα στη χώρα στο σύνολό της.

Θα ήταν, άραγε, δύσκολο, η πολιτεία, αφού καθορίσει τις πραγματικές ανάγκες, μετά από διαβούλευση με τους τοπικούς παραγωγούς, να ανακοινώσει την χορήγηση άδειας εισόδου και εργασίας με συγκεκριμένους αριθμούς και ειδικότητες ανά χώρα καταγωγής, φροντίζοντας παράλληλα για την προστασία των δικαιωμάτων των εργατών;

Κάτι τέτοιο, δεν θα έλυνε μόνο το πρόβλημα της έλλειψης εργατικών χεριών, αλλά θα «εξουδετέρωνε» και τις φωνές των άκρων, αμφίπλευρα. Αφενός, θα στερούσε από επιχειρήματα την ακροδεξιά παράταξη, η οποία με τρόπο αρχαϊκό, επισείει τον κίνδυνο «αλλοίωσης της φυλής και του DNA» και, αφετέρου, θα στερούσε «αντικειμένου» τις πολυάριθμες ομάδες πίεσης υπό την μορφή ΜΚΟ που θησαυρίζουν προσφέροντας «ανθρωπιστικές υπηρεσίες», βοηθώντας στην παράνομη είσοδο στη χώρα, ανθρώπων που δεν δικαιούνται νομικής προστασίας, σύμφωνα με τις συμβάσεις που έχει υπογράψει η χώρα και τηρεί απαρέγκλιτα.

Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε για άλλη μία φορά τον τροχό, ούτε την Αμερική. Υπάρχουν παράδειγμα άλλων χωρών, με συσσωρευμένη εμπειρία και στέρεο νομοθετικό πλαίσιο, τα οποία θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση για τη χάραξη μιας μακροχρόνιας, νόμιμης και επωφελούς μετανάστευσης, έτσι ώστε να μπορούμε να προσεγγίζουμε με αισιοδοξία το έλλειμμα στο ισοζύγιο του ανθρώπινου δυναμικού. Ιδίως, αν λάβουμε υπόψη μας, τα στενάχωρα περιθώρια της δημογραφικής καμπύλης του γηγενούς πληθυσμού, έτσι όπως αυτή καταγράφεται στατιστικά.

Είναι καλά και όμορφα τα ωραία λόγια της μίας πλευράς ή οι κατάρες της άλλης, αλλά έτσι το πρόβλημα διαιωνίζεται και τα χωράφια χορταριάζουν ακαλλιέργητα. Με τις καιρικές συνθήκες της Ελλάδας, αλλά και το γόνιμο έδαφος της, είναι κάτι παραπάνω από αυτοκαταστροφικό να εισάγονται λαχανικά, φρούτα και εσπεριδοειδή από τρίτες χώρες, επειδή λείπουν πολύτιμα εργατικά χέρια, τα οποία βρίσκονται σε αφθονία σε άλλες χώρες.

Γιατί θα πρέπει ένας εργαζόμενος που μπορεί να προσφέρει και στον εαυτό του και στον τόπο άφιξης, να υποχρεώνεται σε διακινητές και παράνομα κυκλώματα, προκειμένου να φτάσει κρυφά σε ένα τόπο για να δουλέψει, όταν αυτό μπορεί να γίνεται νόμιμα μέσω των προξενείων της χώρας μας;

Γιατί θα πρέπει οι άνθρωποι αυτοί, να ζουν σε καθεστώς παρανομίας, να υφίστανται τη βία και την εκμετάλλευση ανάξιων εργοδοτών, όταν η νομιμοποίησή τους θα γίνεται μέσω μίας ελεγχόμενης, δημόσια και κοινοβουλευτικά, διαδικασίας με πρωτοβουλία της κεντρικής κυβέρνησης; 

Η απαρίθμηση των θετικών στοιχείων μιας τέτοιας πολιτικής, δεν έχει τέλος, σε αντίθεση με τα επιχειρήματα εναντίον της. Στην πολιτική εκείνο που μετράει και εκείνος που κερδίζει, είναι αυτός που μπορεί να παίρνει αποφάσεις, οι επιπτώσεις των οποίων βελτιώνουν τη ζωή των πολλών.

Είναι εύκολες οι κουβέντες πως είτε «δεν πρέπει να έχουμε σύνορα», είτε «όλοι οι ξένοι είναι εχθροί», μα με τα λόγια «χτίζεις ανώγια και κατώγια». Και τα χωράφια παραμένουν ακαλλιέργητα από την έλλειψη εργατικών χεριών που θα τα φροντίζουν.