Για τη σημασία του προσδιορισμού της μειονότητας στη Θράκη

Στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης συνεχίζει να βρίσκεται το θέμα της μειονότητας στη Θράκη, θέμα το οποίο τροφοδοτείται από την άρνηση του προέδρου του Σύριζα Αλέξη Τσίπρα να ανασκευάσει την αναφορά του σε δήθεν τουρκική μειονότητα.

Ωστόσο ο αρχηγός του Σύριζα παραβλέπει, από ό,τι φαίνεται, ότι πρόκειται για ένα πραγματικά κρίσιμο ζήτημα. Δεν πρόκειται απλά για ένα όνομα με το οποίο θα ονοματίζεται η μειονότητα στη Θράκη. Πρόκειται για δύο ζητήματα που αφορούν την εθνική ασφάλεια και την εθνική επικράτεια.

Όταν γίνονταν οι διαπραγματεύσεις στη Λωζάννη της Ελβετίας το 1923 για το πώς ακριβώς θα εξηγηθεί η μειονότητα στην περιοχή, επί δύο ημέρες ο Ελευθέριος Βενιζέλος επέμενε να μην ονοματιστεί ως τουρκική. Υπήρχαν συγκεκριμένοι λόγοι για αυτήν την επιμονή του Έλληνα πρωθυπουργού. Οι λόγοι αναφέρονται στη συστηματική προσπάθεια της Τουρκίας, η οποία συνεχίζεται έως τις ημέρες μας, να υπάρξει υπονόμευση της εθνικής μας κυριαρχίας στη Θράκη.

Αυτή η προσπάθεια γίνεται είτε μέσω κήρυξης κάποιας μορφής ανεξαρτησίας της δυτικής Θράκης, είτε μέσω ακόμη  και ένωσής της με την Τουρκία με «γέφυρα» τη μειονότητα.

Το άλλο ζήτημα είναι ότι η μειονότητα στην περιοχή δεν είναι τουρκική. Η μειονότητα είναι σε ένα μέρος της τουρκική, σε αντίθεση προς όσα δηλώνουν ηγεσία και στελέχη του Σύριζα τις τελευταίες ημέρες. Πολύ μεγάλο μέρος της μειονότητας είναι Πομάκοι και ένα άλλο τμήμα της μειονότητας είναι Ρομά. Άρα, είναι αυθαίρετο να επιχειρείται να νουθετηθεί όλη η μειονότητα σαν δήθεν τουρκική. Αυτό είναι μια προσπάθεια του τουρκικού αναθεωρητισμού και επεκτατισμού έτσι ώστε να δημιουργήσει προσβάσεις μέσα στη Θράκη.

Αυτά τα δύο ζητήματα είναι τόσο σημαντικά που, προδήλως, δεν μπορούμε, χάριν κάποιου δικαιώματος ατομικού προσδιορισμού, όπως ακούστηκε τις τελευταίες ημέρες, να συναινούμε σε μια συλλογική αναγνώριση της μειονότητας ως τουρκικής. Ένας πολίτης διατηρεί, ασφαλώς, το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού του, όπως αναφέρεται στο Σύνταγμα και κατοχυρώνεται από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αλλά δεν είναι δυνατόν, για νομικούς και πολιτικούς λόγους, να βαπτιστεί η μειονότητα στο σύνολό της ως τουρκική.

Είναι λοιπόν σημαντικό τα μέλη της μειονότητας να απολαμβάνουν του συνόλου των ατομικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε αφελείς αφήνοντας το μακρύ χέρι του τουρκικού αναθεωρητισμού να «καπελώσει» συλλογικά τη μειονότητα, η οποία κάθε άλλο παρά είναι τουρκική από άποψη νομική, κοινωνιολογική, ανθρωπολογική.