Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στον Ιερό Ναό Αγίας Μαρίνας στα στενά της Ρεντίνας, στον αύλειο χώρο του οποίου έχει ανεγερθεί από τον Δήμο Βόλβης το Ηρώο της Μάχης.
Τελέστηκε Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, δοξολογία και επιμνημόσυνη δέηση για τους πεσόντες, χοροστατούντος του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου κ.κ.Θεόκλητου.
Εισηγητές της εκδήλωσης ήταν η κ.Δημάση Μαρίακαθηγήτρια του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης & ο κ.Γεροβασιλείου Κάρολουεκπαιδευτικός, καθώς η δική μαςΌλγα-Μαρία Χαϊδευτούφοιτήτρια του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και καταγωγή από τον Άνω Σταυρό.
Παραβρέθηκαν ο Γενικός Γραμματέας Επικοινωνίας & Ενημέρωσης κ.Δημήτρης Γαλαμάτης, η Αντιπεριφερειάρχης Θεσσαλονίκης κ. Βούλα Πατουλίδου, ο Διοικητής της 1ης Ταξιαρχίας Καταδρομών – αλεξιπτωτιστών κ. Γεώργιος Καπράλος καθώς και ο πρώην και υποψήφιος βουλευτής κ.Φάνης Παπάς.
Ο Δήμαρχος Βόλβης Διαμαντής Λιάμας αναφερόμενος στο ιστορικό γεγονός αναφέρει:
Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία, με ιδιαίτερη βαρύτητα. Μάχες αυτοθυσίας, όπου αν και γνωρίζεις πως το αποτέλεσμα είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένο, παραμένεις και αγωνίζεσαι μέχρι θανάτου για έναν απώτερο σκοπό. Τέτοιες μάχες ήταν οι Θερμοπύλες και το Μανιάκι, εκεί όπου οι Έλληνες έδωσαν άνισο αγώνα, αλλά μνημονεύονται για την αυτοθυσία και τον ηρωισμό τους. Δίπλα τους βρίσκεται με χρυσά γράμματα και η Μάχη της Ρεντίνας, όταν μια ομάδα από αγρότες, καλόγερους και απλούς πατριώτες αντιμετώπισαν 20πλάσιο τακτικό τουρκικό στρατό, δίνοντας το αίμα τους για την πατρίδα.
Δίπλα στον Λεωνίδα, τον Παπαφλέσσα και τους άνδρες τους, τοποθετούμε σήμερα τον Μητροπολίτη Κωνστάντιο και τους συναγωνιστές του.
Όλους εκείνους που θυσιάστηκαν για την ελευθερία, δίνοντας μια πολύτιμη βοήθεια στην Επανάσταση του έθνους μας, η οποία αγωνιζόταν να κρατηθεί στον Μοριά και την Ρούμελη.
Πριν από 202 χρόνια, τέτοιες μέρες, η Μάχη της Ρεντίνας άλλαξε ριζικά την εικόνα του τόπου μας.
Τρόμαξε τους Οθωμανούς που αντίκρισαν έκπληκτοι την αυτοθυσία και το αγωνιστικό πνεύμα των προγόνων μας.
Τους ανάγκασε να παραμείνουν για να εξαλείψουν την αντίσταση των Ελλήνων της Μακεδονίας.
Τότε προχώρησαν σε ωμότητες και ερήμωσαν 42 οικισμούς, νομίζοντας ότι θα ξερίζωναν τους Έλληνες από την πατρίδα τους. Απέτυχαν.
Δεν κατόρθωσαν ποτέ να διώξουν τον ελληνισμό από αυτά τα χώματα.
Οι πρόγονοι μας ξαναγύρισαν κι έχτισαν και πάλι τα καμένα χωριά τους. Αγωνίστηκαν ξανά και δικαιώθηκαν, με την ανεξαρτησία μας.
Μάλιστα, μετά από 100 χρόνια, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, σε αυτό τον τόπο, οι ξεριζωμένοι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, τον Πόντο και την Θράκη, ενώθηκαν με τους ντόπιους και θεμελίωσαν μια νέα ζωή.
Βροντοφώναξαν και πάλι με το παράδειγμα τους, ότι δεν θα παραδώσουν τα όπλα, αλλά θα ανθίσουν τη ζωή μέσα από τον θάνατο.
Σήμερα οφείλουμε να τιμήσουμε τη μνήμη όλων των κατοίκων της εποχής εκείνης.
Των ανδρών που έδωσαν τη μάχη και των αμάχων γυναικών, παιδιών, ηλικιωμένων που θυσιάστηκαν για τα ιδανικά της ελευθερίας, για την πίστη στον Θεό και τον πατρίδα.