Τσίπρας, εκλογές και αρμοί της εξουσίας

Καθεστώτα όμως δεν εγκαθιστούν εκλογικές διαδικασίες όπως αυτή της 25 ης Ιουνίου, μια διαδικασία τυπική ενός σύγχρονου, φιλελεύθερου πολιτικού συστήματος.

Είναι σαφές ότι, για τον Αλέξη Τσίπρα, στην εκλογική διαδικασία της προσεχούς Κυριακής, δεν καλούμαστε να εκλέξουμε απλά και μόνο μια νέα κοινοβουλευτική και κυβερνητική πλειοψηφία. Το ουσιαστικό διακύβευμα της εκλογικής αναμέτρησης έχει, σύμφωνα με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, καθεστωτικό περιεχόμενο. Ο ίδιος τονίζει άλλωστε ότι «το κρίσιμο διακύβευμα, δεν είναι αν θα έχουμε κυβέρνηση. Το κρίσιμο διακύβευμα είναι αν στις 26 θα έχουμε ένα καθεστώς, ανεξέλεγκτο, ασύδοτο».

Καθεστώτα όμως δεν εγκαθιστούν εκλογικές διαδικασίες όπως αυτή της 25 ης Ιουνίου, μια διαδικασία τυπική ενός σύγχρονου, φιλελεύθερου πολιτικού συστήματος. Καθεστώτα εγκαθιστούν επαναστάσεις και μαζικά κινήματα, ενίοτε και τα στρατιωτικώς υποστηριζόμενα εκβιαστικά δημοψηφίσματα.  Στις 26 Ιουνίου θα έχουμε απλά και κανονικά εκλογικά αποτελέσματα, αλλά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν εννοεί να το καταλάβει ή, ακριβέστερα, δεν θέλει να το καταλάβει. Και δεν επιθυμεί να το καταλάβει, διότι στα μάτια του η διαφορά μεταξύ δημοκρατίας και δικτατορίας είναι ανύπαρκτη ή ασήμαντη.

Το ζήτημα γι αυτόν είναι ποιος ασκεί εξουσία. Αν είναι αυτός, πρέπει να παραμεριστούν ή να εξαφανιστούν τα «θεσμικά εμπόδια» που θέτει η δημοκρατία. Αν είναι ο άλλος, η δημοκρατία κινδυνεύει από την …ισχύ της λαϊκής εντολής, διότι ανοίγει την πόρτα στην ασυδοσία. Ο Αλέξης Τσίπρας είχε δηλώσει το 2018 ότι η δημοκρατία είναι εργαλείο επιβολής της βούλησης των πολλών. Ένα χρόνο νωρίτερα είχε πει ότι διέθετε τη δυνατότητα να υπερβεί τα «θεσμικά εμπόδια» στην άσκηση εξουσίας εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ.

Έχοντας αυτή την εργαλειακή αντίληψη για τη δημοκρατία, θεωρεί ότι όταν η εξουσία εκφράζει τους «πολλούς», είναι καλό να ξεπερνιούνται οι θεσμικοί φραγμοί στην άσκησή της. Αρκεί, βέβαια, οι «πολλοί» να εκφράζουν την «κοινωνική πλειοψηφία» και όχι μια απλή εκλογική πλειοψηφία – η οποία είναι συνέπεια «ανωριμότητας» πολλών ψηφοφόρων τους που δεν αντιλαμβάνονται ορθά το πραγματικό τους συμφέρον. Από τη στιγμή που έχει αυτή την αντίληψη για τη δημοκρατία, είναι απόλυτα συνεπής με την πίστη του όταν ταυτίζει τη δυνατότητα αυτοδυναμίας της κυβέρνησης αντιπάλου κόμματος με την παντοδυναμία, δηλαδή την δυνατότητα άσκησης ολοκληρωτικής εξουσίας – αυτήν ακριβώς που ο ίδιος δήλωσε ότι σκοπεύει να ασκήσει, έχοντας τον έλεγχο των «αρμών της».